Recensent: Femke Vandevelde

Kan een Belgo-Italiaans restaurant erin slagen om de tricolore eenvoud te vatten? Om dat vraagstuk op te lossen richt ik mijn vizier op Amici, een trattoria in de Latemse dorpskern. Open sinds afgelopen lente en vorige maand opgenomen in restaurantgids Gault&Millau.

Van sterallures geen sprake. Ik ben alvast zelden zo hartelijk begroet als deze avond. Een eerste duik in het menu leert me dat ik zelf het verloop van de avond (en de rekening) in de hand heb. Volg ik het voorbeeld van de toegestroomde locals dan bestel ik metéén een fles uit de Italiaanse wijnbijbel van Tom Groffils, een van de vier amici. Of ik begin met een aperitief.

Uit de 10-koppige Campari-kaart bezwijk ik toch maar voor een klassieke negroni (12 euro). De minimale hoeveelheid drank in mijn glas staat in schril contrast tot de karrenvracht ijsblokjes die mijn neus bij elke slok aantikken. Op den duur drink ik nagenoeg smeltwater met een smaakje.

Dan is het sappige vruchtvlees van mijn vlezige olijven (4) een beter aperitief, vooral dankzij de uitstekende balans tussen zoet en bitter. Al is het de focaccia met champignons en guanciale (varkenswang), zo flinterdun versneden dat ze wegsmelt (12 voor 3 stuks), die mijn aandacht vasthoudt.

Aangezien melanzane alla parmigiana (22) als signatuur van chef Arthur de Kerchove vermeld staat, is mijn keuze snel gemaakt. Mijn bord wervelt niet alleen in textuur (dankzij de geroosterde aubergine) maar ook in volle en hartige smaken (dankzij het wisselspel tussen parmezaan en tomaat). Rucola en kruidenolie brengen fraîcheur bij. Naast mij wordt intussen een pure linguine vongole (28) – in een mooie hoeveelheid – verorberd. De stilte is veelzeggend.

Amici bewijst dat je geen Italiaanse roots hoeft te hebben om de essentie van Italië te capteren, een goeie neus voor kwaliteit volstaat.

Nieuwe restaurants zijn steeds vaker intiem en kleinschalig. Neem het voorbeeld van Bloesem met plaats voor amper 14 gasten, gevestigd in een woonwijk bij het Berchemse Te Boelaerpark.

De start van het carte blanche-menu (110 euro p.p.) is alvast toepasselijk poëtisch met een wervelend glas Fleury blanc de noirs (15) en een hapje rond rauwe coquille, boeiend samengehouden als bun door twee rauwe schijfjes champignon en een originele praliné van pompoenpit. De toon is gezet.

En nog een keer, wanneer de coraille een lichtgeschroeide coquille van superieure kwaliteit expressie geeft.

Behalve associatief, koken Brend Geudens en Nebo Schamp ook conceptueel sterk. Wanneer het woord langoustines valt, fantaseer je als vanzelf het sappige lijf erbij. Niets daarvan. Ik krijg een yakitori van spitskool voorgeschoven, waarbij een reductie van langoustinekoppen voor de onvergetelijke punch zorgt. De gastronomie op zijn kop.

Hoewel het chefsduo à la minute kookt, hebben ze tijdens de keukenactie maar weinig woorden nodig. Deze aanpak hebben ze ongetwijfeld opgepikt bij Willem Hiele, in wiens keuken ze elkaar leerden kennen als souschefs.

Zeekat is gedurfd gekonfijt in eendenvet en rode poon wordt op het moment gefileerd. Om verder te bouwen naar een bereiding van koningspoon met merg in bordelaisesaus. Een visgerecht, met vlees in een bijrol, waar de innemende gastvrouw Deborah Van Haute-Bloemen geruisloos een sappig glas rood (Blaufränkisch uit Slovakije) bij inschenkt.

Dat iedereen de interactie aangaat, blijkt uit gasten die spontaan een plaat opleggen. Ikzelf blijf hangen bij de boekenkast waar werk van St. John, Fäviken en Bras me terug in de tijd flitsen. Al houdt één welgemikt shot, een bouillon van fazantenbillen, parures van wulk en dulseolie me bij de les. Tevens als prelude van het uitgepuurd hoofdgerecht: fazant fine champagne.

Dat desserts ook licht en aromatisch mogen bewijzen Brend en Nebo met hun laatste creaties zoals soufflé van gedroogde champignons en crème anglaise van kamille of een wafel met zure room en kastanjebeslag.

Drie uur en zestien creaties later wandel ik geëleveerd buiten bij de wervelwind die Bloesem is. Als dit de culinaire toekomst is, zit ik gebeiteld.

Een kleurrijke gevel met daarop een Chinese draak priemt als een zonnestraal door de Gentse studentenbuurt.

Dat Dimitri Verberckt en Cedric Philippe, oprichters van de eerste baobar in Gent, toogtijgers zijn, bewijzen ze met de centrale positie van hun bar. Behalve een kommetje edamame (4,5 euro) kiezen mijn gezelschap en ik de luchtig gepaneerde fried chicken (6,5 euro) als hapje uit. De tartaarsaus met yuzu (3 euro) die ik erbij bestelde is al na twee halen op. Misschien was ik toch maar beter solo langsgekomen.

Dan het echte werk. Ik moet toegeven dat bao’s mij enkel kunnen bekoren als ze extreem fluffy zijn. Deze in Gent komen in de buurt, maar hadden vooral iets vlotter uit het stoommandje en warmer geserveerd mogen worden. Het managen van eat-in en takeaway zit twee maanden na de opening nog niet op kruissnelheid.

De combinatie van een kaaskroket met gepekelde bloemkool in mijn veggie bun (9,5 euro) zorgt voor reliëf. En dan is er nog de chilimiso, waarin ik graag zou verdrinken. Naast mij wordt de mac bao met een perfect gebakken rundsburger (9 euro) ontleed. Ondanks de pickles missen we hier een uitgekiend evenwicht tussen zoet, zuur en zout.

De loaded fries (7,5 euro) onder een deken van kaassaus, spek, lente-ui en chilimayo die we tussendoor delen knipogen naar het legendarische Julientje – een Gents frietkotgerecht met cultstatus. Een slim en gelukkig niet té vettig detail.

Van de coleslaw (5 euro) kan ik je vertellen dat er vooral smaak en fraîcheur aan ontbreekt. Dan is de smacked cucumber (5 euro) wél een hit als bijgerecht. Dankzij de toevoeging van sesam, chili en look komt het zelfs wat pittig gerookt voor de dag.

Wat een culinair recensent ook vermag: voor het succes van fast-casual restaurants is locatie bepalender dan smaak. Toch is er in Ichi Bao nog werk aan die energieke rotatie.

De rekening
We betalen 59 euro voor twee hapjes, twee achterafpintjes, twee bao’s, friet en twee bijgerechten.

Chef Wouter Van Tichelen kan fraaie adel­brieven voorleggen. Dat hij bij Glass in amper vier maanden tijd een Michelinster bij elkaar kookte, spreekt boekdelen.

Afgelopen zomer verruilde hij Antwerpen voor Brugge, als chef van luxehotel De Tuilerieën. De kroonluchter, het zilveren bestek en de cloches: alles in restaurant Mémoire wijst op een gouden randje. Net als de prijzen trouwens; voor 4, 5 en 6 gangen betaal je resp. 95, 120 en 145 euro.

De eerste indruk is alvast genereus: behalve drie amuses komen er twee zelfgemaakte broden (zuurdesem en brioche) en zelfs boter met gekonfijte tomaat aan tafel. Maar wanneer een ijskoude praline van fazant naar niets smaakt en ook de Gillardeau-oester (met een granité van cavaillon) een ijspegel bevat, blijft er van dat feestelijke gevoel weinig over. Op naar de pomme moscovite, een combinatie van aardappel en umi-kaviaar. Van Tichelen serveert er gepekelde heilbot bij. Creatief, maar kan hij mij de meerwaarde van delicate kaviaar uitleggen wanneer die oversausd wordt met een jus van zurkel en kervel?

Het pantser van een noordzeekrab (met daarop een ijskoud koekje van het kopvlees) kondigt een nieuw gerecht aan. Dan laat de krab zich beter proeven in mijn bord, waar ook ei, prei en girolles om aandacht drummen.

Dry aged zeebarbeel komt opnieuw met een bont gezelschap (rode wijn, mousseline van rouille, aardappel en rode rijst). Ik zou haast vergeten dat ik nog niet aan het hoofdgerecht toe ben. Het is mijn aangepast sapje (40 euro voor 5 glazen) – een infusie van kardemom, citroengras en jeneverbes – dat voor lichtheid zorgt.

Wilde eend moet de hoofdvogel zijn. Boutjes worden tot een kloeke pastei verwerkt. Op het bord proeven we van de eendenfilet met daarop een sneetje lardo di colonnata en knolselder in zoutkorst. De link met canard à l’orange komt er dankzij passievrucht in de saus.

Naar het nagerecht met wijnperzik kijk ik uit. Rode perziken zijn in lambiek gepocheerd, van het bier werd espuma gemaakt en in een bol ijs zitten ook nog druivenbladeren en perzikpitten verwerkt. Ten slotte is er ook nog bladerdeeg én plattekaas. Zo kan ik het echt niet meer de baas.

Mémoire blijft bij als copieuze keuken, op zoek naar haar fijnste vorm en eigen sprankel.

De rekening

We betalen 386 euro voor twee flesjes water, twee vijfgangenmenu’s, een wijn- en een sappenarrangement.

Gedimde lichten en een zweverige playlist leiden ons naar een plekje aan de comfortabel verlaagde keukentoog, oog in oog met de keukenbrigade van Rizoom. Behalve vlijmscherpe messen en fijne pincetten gaat een wilde eend boven blakerende kolen met mijn aandacht lopen.

De heropening van Rizoom markeert een nieuw hoofdstuk: voortaan tellen twintig gasten – een halvering in capaciteit – 125 euro neer voor vijftien gerechten. Een formule waarmee chef Yves Kerckhoffs hoog inzet, zeker als je weet dat Rizoom oorspronkelijk een ramenbar was en het Gentse restaurant vroeger geprezen werd voor zijn scherpe prijs-kwaliteitverhouding.
In Rizoom 3.0 kiest Yves ervoor zijn gerechten gebundeld op je af te sturen, per twee- of drievoud. Met zijn focus op fermenteren en droogrijpen mikt hij erop om de diepste en zuiverste smaken aan zijn ingrediënten te onttrekken. Die minimalistische Japanse filosofie proef ik in behapbare combinaties zoals gefermenteerde scheermessen met nashipeer, een pannenkoek van bosui met jostabes en een in shiso gewikkelde crudo van gerijpte zeebaars.

Ook de opbouw van het menu houdt je bij de les. Terwijl je sashimigewijs eerst de magere delen van tonijn proeft, krijg je enkele gangen later de vettere stukken geserveerd. De gepassioneerde uitleg die je van de chef en zijn team bij de gerechten krijgt, is vaak technisch onderbouwd, waardoor het voor toehoorders (soms) gevaarlijk complex wordt.

Nog een verschil met de klassieke Franse keuken: (desem)brood en (miso)boter worden als afzonderlijk en volwaardig gerecht geserveerd, met een consommé als verrassende uitbreiding. Even later wordt griet tussen kombuvellen gegaard om het umamigehalte uit te spelen – een ingreep waardoor de pairing met maitake-­paddenstoelen, eekhoorntjesbrood en jus van kippenbouten alleen aan kracht wint.

Opmerkelijk: hoewel de in koji gerijpte eend hét hoofdgerecht is, volgt hierop nog een gerecht. De slimme combinatie van rode biet met coquille vormt dankzij dennenazijn een hartig-zoet brugje richting de desserts.

Rizoom serveert een ingetogen en complexe keuken die in dit prijssegment radicaal voor gastronomische vernieuwing kiest. Ik houd er niet dezelfde spanning aan over als bij mijn eerste bezoek, maar wel de verwondering.

De rekening

Ik betaal 364 euro voor 2 menu’s, 2 aperitieven, 2 glazen wijn en 2 water­arrangementen.

De expo rond Margaretha van Parma, het buitenechtelijke kind van keizer Karel V, trekt dankzij haar geleende collecties uit het Louvre en andere internationale musea heel wat mensen richting Oudenaarde.

Maar wie cultuur tot zich wil nemen, krijgt daar vroeg of laat stevige honger van. Op goed geluk wandel ik even verderop het kleurrijke The Fox binnen.
Het logo beeldt een zons­ondergang af en daar horen volgens chef Yannick Schoutteten cocktails bij. Maar liefst 26 cocktails en 5 mocktails prijken op de kaart, van shiso-sakedaiquiri (11 euro) tot boozy long island ice tea (16 euro).

Hoewel het door de drukte even wachten is op onze negroni (12,5 euro) en picon vin blanc (9 euro) stelt de precisie waarmee de vrouwelijke bartender alle drankjes stirt of shaket – en het resultaat zelf voorproeft – meteen gerust. De drankjes zijn perfect in balans en krijgen een gepersonaliseerde onder­zetter mee. Van zulke service krijg ik honger.

De sharingkaart is speels en werelds opgevat met uitstapjes richting Italië (pasta met ragù van everzwijn, 26 euro) en Spanje (paella met pulpo en gamba, 26 euro) tot een lokale groentencreatie rond rode biet, geitenkaas en boekweit (16 euro).

Op onze luchtige pizzetta met pesto en sardine ­(12 euro voor 2 stuks) belanden ook bieslook en gekarameliseerde ui. De sardine had naakt boven op de pesto gemogen om haar rijke en krachtige smaken te laten proeven, maar dat is een detail. Het bord met tonkatsu van buikspek (22 euro), pittig-fris afgewerkt met spitskool, komkommer, paprika, chili en sesam, springt eruit op het vlak van presentatie. Ook de smaak zit goed, al is het lastig om de kwaliteit van het Ibérico-vlees te vatten onder een pankokorst.

De gulle portie bouchot-mosselen met lavas en bronskleurige venkel (22 euro) slaagt er zelfs in om de zomerzon naar onze herfsttafel te brengen. The Fox is al sinds zijn opening razend populair, en zal dat ook blijven dankzij de creatieve gerechten en gastvrije service.

De rekening
Ik betaal 88,5 euro voor 3 deelgerechten, 2 cocktails, 1 biertje en 1 glas wijn.

Sinds de verhuizing naar zijn nieuwe pand kookt chef Guy De Jonghe op open vuur voor twintig gasten. Zijn creaties stemt hij af op het seizoensaanbod van de boeren, kwekers en vissers met wie hij in Nova samenwerkt. Een uitgeschreven menu of een vast aantal gangen ontbreekt daarbij. Alleen het prijskaartje van 130 euro is een zekerheid – én een drempel.

De frisse, op groenten gebaseerde hapjes trappen alvast levendig af: huisgerookte charcuterie van koolrabi en een millefeuille van gele courgette en conferencepeer tonen een eigen stijl. Ik leer intussen bij dat het gemarmerd spek (in een hapje rond boontjes en kervel) van Bagyn afkomstig is, een nieuw varkensras. En ook de crème van brebis, bovenop een traditioneel kaaskoekje, is lokaal dankzij een kudde melk­schapen uit de Vlaamse Ardennen.

Bij zijn uitgewerkte voorgerechten gaat de chef voluit voor vis, schaal- en schelpdieren. Rauwe Balfego-tonijn gaat eerst de rookkast in vooraleer een marinade van gefermenteerde tomaat nog meer knetterende diepgang toevoegt.

In een vlot tempo volgen perfect gegaarde mosselen à la nage. Maar dat vuur altijd beheerst moet worden, blijkt uit ons gerecht met warm gerookte schelvis. Het effect daarvan is zo overheersend dat alle natuurlijke smaak uit ons bord verdwijnt.

Ondertussen laven we ons aan het spektakel van een à la minute kreeftbereiding. Blauwe kreeft spreidt Guy doordacht over twee gangen uit. Eerst komen de scharen in een mousseline – bij gebarbecuede zeeduivel – pas daarna is het de beurt aan het eigenlijke staartvlees, naast een gelaagde compote van kimchi en tomaat.

Gegrild op het karkas proeven we van wilde eend in haar krachtige jus. Met als tweede bereiding een ragout van de eendenbil, waarin ook de lever verwerkt is. Gepofte biet levert een aards contrast op bij een hoofdgerecht waarin hartige en zoete smaaklagen mooi verweven zijn.
Zelfs met onze neus bovenop de actie zou je na meer dan tien gerechten haast vergeten dat er nog een dessert aankomt met Belgische Elstar-appels, ijs van gezouten karamel en espuma van tonkaboon.

Nova’s nieuwe richting is een reflectie van Guy’s toewijding aan zowel de essentie van het product als zijn experimenten met roken, fermenteren en pekelen. Het resultaat daarvan is culinair entertainment waarin traditie en innovatie hand in hand gaan.

De rekening
Ik betaal 319 euro voor 2 menu’s, 2 aperitieven, 2 glazen wijn en 2 waterarrangementen.

Bar Bask is een van de populairste tenten van Gent. Door velen geroemd voor zijn tarbot, maar door evenveel mensen verguisd omwille van het stevige prijskaartje. Als kleine broertje zet Taberna Bask in op toegankelijkheid: reserveren kan niet en er vallen amper gerechten duurder dan 20 euro te spotten.

Aan de toog rond de keuken krijg je meteen een bloemlezing van het concept: pintxos, gloeiende kolen en muzikaal vuurwerk. Tijdens ons aperitief leggen zaalmedewerkers in de speciaal daarvoor ingerichte booth platen op.

We hoeven er niet al te gewichtig over te doen. De beste Baskische keuken proef je per definitie ter plaatse, maar als gewiekste ondernemers passen Sam D’Huyvetter en Nina De Cuyper de Baskische filosofie toe op Belgische terroir-ingrediënten. De geserveerde charcuterie (morcilla, chorizo of de onwaarschijnlijk smeuïge coppa – 11,5 per bord of 5,2 op een toast) is bijvoorbeeld huisgemaakt, afkomstig van eigen varkens.

Wat er onmogelijk kan ontbreken tijdens mijn rondje pintxos: La Gilda (6,5). De op een tandenstoker geprikte olijf, guindilla-peper en ansjovis is de smaakexplosie waarmee ik de avond voor geopend verklaar. Een kleine portie pimientos de padron (10) volgt razendsnel. Beignets (10,5) met een flinterdun sneetje lardo op de korst pakken dan weer verrassend uit door de umami-vulling met champignon.

Terwijl mijn vingers intussen glimmen van het vet bestel ik enkele copieuzere gerechten bij chef Florian Duyck. Met parelhoen opgevulde cappelletti bijvoorbeeld (15), afgewerkt met een beurre blancsaus en citroentijm. Origineel en gedurfd.

Enkel de mosselen nduja (14,5) met gefermenteerde bessen laten me vertwijfeld achter. Terwijl ik verwacht had dat Florian de smeerbaarheid van de worst zou uitspelen, doet de nduja dienst als crumble.

Gent heeft er met Taberna Bask – eindelijk – weer een plek bij waar je de wereld ziet, voelt en proeft.

De rekening
Ik betaal 99,5 euro voor 2 negroni’s, 2 wijnen, 1 fles water en 7 pintxos.

Doe het maar eens. Een restaurant uitrollen op de plek waar uitgerekend Sergio Herman zijn volk frisse zuurtjes liet slurpen op deephouse.

Chef Dani Hoefnagels is echter geen onbekende in het Strandhotel van Cadzand, maar werkte jaren geleden als stagiair in de keuken van Pure C. Aan de gestileerde counter bij de keuken, waar een ontspannen Dani een eerste hapje met lomo prepareert, kun je alvast niet merken dat het restaurant amper een half jaar up and running is. De prijzen -— vanaf 95 euro voor een verrassingsmenu in drie gangen — surfen inmiddels op sterrenniveau.

In mijn vegetarisch voorgerecht (25) proef ik de zomer in groene tomaten. Het wordt als gazpacho geserveerd, in een martiniglas met daaronder een vlezige tomatensalade verrijkt met mosterd en dragon. Geen bloody mary, maar een gelaagde groene versie, waar ik ook nog een krachtig pakketje van spinazie en selder bij krijg. Op het bord naast mij stelen behalve kaviaar en pistache ook 3 flinke gamba roja’s (53) de show. Een bouillon van de koppen nip ik uit een afzonderlijk kopje.

Bij het inzetten van mijn hoofdgerecht raak ik bedwelmd onder de aroma’s van morieljes en geschaafde zwarte truffel (41). Dankzij fijn versneden manchego en rauwe schijfjes eekhoorntjesbrood wordt het gerecht echter nooit log, een kunst bij opgevulde pasta. De gedeconstrueerde paella met langoustine en chorizo (45) van mijn gezelschap doet naar een fris maar droog glas wijn grijpen. Op voorzet van de sommelier proeven we La Escribana op basis van Palomino Fino (17), een typisch druivenras voor sherry. Haar oxidatieve en ziltige toetsen zijn in complete harmonie met het gerecht.

Arroz con leche (25) is een dessert dat we besluiten te delen. Behalve het vermelde ijs van geitenyoghurt en hazelnoten komt er nog een weelde aan rozijnen, gepofte rijstkorrels, koffiecrumble en lauwe amarenakersen bij. Indrukwekkend qua temperatuurcontrast, alleen drijven we zo mijlenver af van de rijstpudding die we besteld hadden.

De naam van dit restaurant houdt niet toevallig een belofte in voor de toekomst. Het wemelt hier van de bevlogen medewerkers, wier voornamen zelfs mee op het menu prijken. Met aan het roer chef Dani die in plaats van de alomtegenwoordige Aziatische knipoog kiest voor Spaanse smaakmakers. Hier durven ze.

Info

Open van dinsdag tot zaterdag.

De rekening

Ik betaal 297 euro voor 2 glazen wijn, 2 waterarrangementen, 2 oesters, desembrood, 2 voor- en hoofdgerechten (incl. 4 hapjes), 1 dessert, koffie en thee.

Het compacte pizzarestaurant van beeldend kunstenares Stephanie Van de Velde, aan de Gentse dokken, ademt Berlijnse streetstyle uit. Vanavond is het alle hens aan dek, en switcht chef Stephanie tussen het beleggen en bakken van zuurdesempizza’s en de opgestapelde afwas.

Het ritmische gekletter drukt onze pret alvast niet, zelfs zonder glas natuurwijn (vanaf 8 euro) in de hand. Als alcoholvrije craftbieren kiezen we een hoppige Dokkie (6,5) en een sappige Fony’s (3,5) uit.

Van de hapjeskaart met arancini, oesters en kaas zwichten we voor zuurdesemdumplings. In plaats van heet en dichtgevouwen arriveren ze open en lauw, waardoor het deeg taai uitvalt. Ook de beloofde shiitake zet zich niet door in een rijke umami-smaak. Het is vooral de afwerking met pijpajuin en soja-misosaus die overheerst.

Over naar de pizza’s. Die komen op het ritme van de oven op houtvuur, die drie exemplaren tegelijk de baas kan. Behalve het klassieke werk kun je hier volop voor het experiment gaan. Vandaag lijken de pizza steak tartaar (23) en de vegan pizza (17) ons het spannendst.

Omdat de korst opgebold is wordt enkel het centrum van de pizza na het bakken belegd. Bij mijn vriend gebeurt dat met grof versneden rauw rundsvlees, opgepept met o.m. kappertjes en sjalot, eigeel in een halve schaal en een tartaarmayonaise die dankzij de dragon veel wegheeft van een koude bearnaise. De salie waarmee zijn pizza bianco wordt afgewerkt, wordt geplukt van een plantje waar het plastic nog rond zit. Zoiets heeft geen invloed op de kwaliteit, maar het is een veelzeggend detail.

Op mijn pizza prijkt een geroosterde aubergine, een tricolore paprika en enoki. De hoeveelheid pijnboompitten zorgt echter voor een droge bite bovenop de nootachtige edelgist in het deeg, terwijl wat sappigheid hier niet had misstaan.

De tientallen posters over de foodevents van Eat This mogen dan wel mijn verbeelding kruiden, maar wat er nu op het bord ligt is alvast niet uit de kunst.

Info

Open van donderdag tot zaterdag.

De rekening

Ik betaal 64,5 euro voor 4 dumplings, 4 alcoholvrije dranken en 2 pizza’s.

Bij kunst- en cultuurcentrum Zebrastraat – met Zebrabeach als zomerversie straks – hoort al jarenlang een huisrestaurant. Begin 2023 kreeg dat een nieuwe eigenaar én chef.

Jan Van Kerrebroeck is geen onbekende. Ooit was hij een van de gezichten achter De Lieve, een razend populair eetcafé aan de rand van het Patershol. Naar deze vernieuwde Jour de Fête neem ik — zoals de gelijknamige film van Jacques Tati het voorschrijft — een jarige, maar ook kritische, vriendin mee. Volgens de traditie serveert Jour de Fête een uitgebreid keuzemenu, waarin je 33 euro voor 2 gangen of 39 euro voor 3 gangen betaalt. Dergelijke prijzen zijn een weelde voor de gasten, maar als chef dwingen ze je om creatief uit de hoek te komen.

De kaart blijkt een slimme mix te zijn tussen vertrouwde klassiekers (zoals mergpijp) en vernieuwende wereldgerechten (halloumisalade). In die filosofie zijn er ook volwaardige vegetarische opties zoals ons spitskoolgerecht met miso, gochujang-pasta en sesam. De geroosterde spitskool gecombineerd met de umami-smaak van miso is alvast een schot in de roos. Pasta primavera met perfect gegaarde broccoli, asperge, edamame doen mij verder dromen van de terraszomer. De frisse pesto van peterselie en amandel zorgt voor een licht accent bij de verse linguine.

Voor onze hoofdgerechten met lam en varkensvlees laten we een sappige rode wijn (een Gamay uit de Beaujolais) koelen in het ijs. Een jonge, maar fijne wijn die dankzij de uitgesproken toetsen van donker fruit en mokka overeind blijft.

De presa iberico — een stuk tussen de nek en schouder — is een suggestie van de chef voor een supplement van 9 euro. Uitgesproken sappig vlees wordt geserveerd met polenta en een krachtige chorizosaus. Ook de lamscurry waarvan ik uit het bord tegenover mij proef is copieus. Het wordt zelfs even puzzelen om ook nog de rijst en raita comfortabel op tafel geschikt te krijgen.

Vanavond werden we verrast door genereuze gerechten met marktverse ingrediënten. Ze bewijzen dat Jour de Fête zoveel meer is dan het huisrestaurant van een cultuurhuis. En voor zij die (compleet onterecht overigens) vrezen dat Gent aan een verkeersinfarct lijdt: Zebrastraat heeft een locatie bij het op- en afrittencomplex én er is een ondergrondse parking.

Info

Open op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag.

De rekening

Ik betaalde 169,50 euro voor 1 fles wijn, 1 fles water, 2 oesters en 2 tweegangenmenu’s.

Volgens cijfers van Handicap International blijkt dat 1 op de 5 mensen wereldwijd een beperking heeft. Dat is 20% van onze gemeenschap, en toch merk je daar verrassend weinig van.

Bij de Oostendse lunchbar Lizette&Lucien — een initiatief van begeleidingscentrum Duinhelm — zie ik alleen maar hun lachende gezichten. In deze horecazaak werken jongeren, adolescenten en volwassenen met een beperking. Mijn dochter en ik wandelen naar de tafel met een krijtbordje waarop ‘welkom Femke’ staat. Terwijl ze een high-five van een ober krijgt, bestellen we vers sinaasappelsap (6 euro) en een Duuntje (4,5), een lokaal blondbier waarvan de opbrengst naar Duinhelm gaat. Ondertussen verschijnt een ober met magnetisch schrijfbord waarop zij het bijhorende vakje aankruist op het menu rond boterhammen, salades, soepen en quiches.

Onze Krok Ensor (18) is belegd met rokerige pastrami, gerijpte Oud Brugge en warme spitskool in plaats van vlak beleg dat enkel smaak krijgt door het vol te plamuren met ketchup. Voor ons staat echter luchtig geklopte picklesmayonaise waarvan we geen lik onbenut laten.

De tomatensoep met versgebakken croutons (6) heeft een aangenaam vlezige structuur en de ongelijke balletjes bewijzen dat ze met de hand gerold werden. Wanneer het gegrilde molenaarsbrood even de hand van een ober raakt, is de zaalbegeleider streng. Ze snelt meteen richting keuken voor een nieuwe portie.

Door de berg ovenkoek met gegrilde beenham (13,5), ijsbergsla en zoete augurk in het midden van de tafel kunnen we elkaar amper nog zien. Een rondje naar de dessert-ijskast waar vooral de yoghurtcake met citroen (5) mijn naam fluistert, is voor een volgend bezoek.

We hebben uitstekend vers en voedzaam geluncht – achteraf blijkt dat heel wat groenten uit de biopluktuin komen, ook een Duinhelm-project – en de gastvrijheid was oprecht, zonder beperkingen.

Info

Open van dinsdag tot zaterdag

De rekening

Ik betaalde 63,30 euro voor drie dranken, soep, ovenkoek, croque en salade.

Als ik lees dat een horecazaak me richting Ibiza wil katapulteren, dan vrees ik behalve een bende luidruchtige gasten een dure keet zonder smaak. Je reinste vooringenomenheid, zo blijkt.

Bonk is een familiaal gerund hotel in een desolaat stukje duinen van Westende. Wanneer ik via het ingesloten terras de seafoodbar binnenwandel, valt meteen de openheid op. Zelfs in alle drukte en onder een stevige playlist krijgen we een gulle glimlach.

Vooral de huiscocktail (11 euro) – een mix van duindoornbeslikeur, pompelmoes, mescal – is hier even berucht als de peper die erin belandt. Met bieren als Jus de Mer uit Middelkerke (5) en Krevet uit Oostende (4,5) trekt Bonk de lokale kaart. De wijnkaart is minder omstandig uitgewerkt. In meerdere gevallen ontbreekt de vermelding van de jaargang of zelfs het wijnhuis. Hoe weet je dan eigenlijk waarvoor je betaalt?

Het kombuis serveert tot 20u doorlopend eten, waardoor je zonder haast iets kunt (bij)bestellen. Omdat fruits de mer hier een specialiteit zijn, bestellen we een kleine plateau (32) met ongepelde garnalen en Fine de Claires-oesters. Omdat de langoustines, krabbenpoten en wulken gekookt zijn in een kruidige bouillon barsten ze van de smaak.

Bij afgekoelde koornaar-visjes (12) met opgeklopte aioli en gefrituurde kabeljauwreepjes (17) – met een luchtig gepaneerde korst – bestellen we drie bijgerechten die de ervaring van de eigenaars verraadt. Tomaten (5) zijn geëmondeerd, de malse kropsalade (5) krijgt een klassieke vinaigrette en een kom patatas bravas (8) wordt afgewerkt met verkruimelde feta en ovengeroosterde kerstomaat.

Verliep deze namiddag alles perfect? Nee. Maar ik voelde me welkom, de kaart bundelt een ruime selectie aan vis en zeevruchten, en misschien wel het beste detail: je bent hier even weg van alles.

Info

Open van vrijdag tot maandag, telkens van 11u30 tot 20u.

De rekening

We betaalden 96,5 euro voor 3 sharinggerechten, 3 bijgerechten, water, ice tea en koffie.

Friends, fun & fine food’. De voorstelling van het Rock Fort-kookboek 13 jaar geleden betekende meteen ook mijn introductie tot dit iconische restaurant van Brugge.

Eind 2023 wisselde Rock Fort echter van eigenaars. Aan zet zijn voortaan Laurent Law en Eline Snijkers. Zij runden eerder al visrestaurant Amuzee in Zeebrugge. Hun signatuur met vis – en voorliefde voor natuurwijn – verhuisde mee, naast enkele opties voor wie uitsluitend vlees eet.

Met de m/cocktails en aperitieven die gastvrouw Eline selecteerde kun je alle kanten uit: van Freshness (9 euro), een eigen alcoholvrije creatie rond yuzu, groene thee en passievrucht tot een rosé champagne (15) op basis van Pinot Noir en Pinot Meunier uit 2012.

In de keuken deelt chef Laurent de lakens uit. Sharen mag, maar hoeft niet. Op die vrijgeleide laten mijn gezelschap en ik een lading oesters aanrukken. Eerst puur natuur (13,5 voor 3) en vervolgens met ponzu en sesam (16,5 voor 3), een ingreep waardoor je de romige vlezigheid van de Mor-variëteit haast mist.

Een oosters aangemaakte salade van noordzeekrab en avocado (26) wordt opgefrist door een granité van pomelo. Alleen de meerwaarde van appel ontgaat me hier. Dan brengt de sappige en kruidige zeebanaan meer hedendaagse verfrissing.

Overleg over de huisgemaakte ravioli (36) met kreeft is overbodig. In realiteit is de pasta te grof gerold voor het kreeftvlees dat ook nog eens te gaar is. Hoewel de bisque van de schalen in combinatie met daslook voor een royale smaakmaker zorgt, is het geen licht verteerbaar geheel.

En dat terwijl we nog een flinke moot griet met asperges (33) en aardappelpuree te delen hebben. Deze klassieke bereiding krijgt een interessant detail met een tempura van zeekraal. Ook de beurre blanc wordt verrijkt met dashi en friszure verveine.

Op de dessertkaart prijkt naast Laws ode aan de snickersreep ook een yuzudessert waarbij hij een halve citroen boetseert met een vulling van yoghurt en een vloeibare kern van citrus. Op het bord geflankeerd door een sorbet van munt én spinazie, een aardse schakering om de zoete toetsen te counteren.

In Rock Fort tintelt het frisse potentieel qua concept en aanbod, alleen heeft chef Law de neiging om het complexer dan nodig te maken.

Info

Open van dinsdag tot zaterdag

De rekening

Ik betaalde 194,50 euro voor 1 mocktail, 1 glas champagne, 1 glas wijn, 3 flesjes water, 6 oesters, brood, 3 sharinggerechten en 2 koffies.

Bij Fiore wandel je langs een verborgen patio met een buitenbar richting voordeur. Van een veelbelovend voorteken gesproken.

Schuin tegenover het Kortrijkse stadhuis zet chef Matteo Fiore de Pugliese eettradities langs vaders kant verder. De tiramisu bij Fiore is bijvoorbeeld naar een recept van nonna Maria. Dankzij gastvrouw Rinke Soubry is er ook in de zaal flair. Het tricolore logo, geïnspireerd op een courgettebloem, is eveneens van haar hand. Persoonlijk zie ik er een sundae in, maar dat zegt meer over mijn trek.

Na de negroni’s (9,5 euro per stuk) worden onze antipasti ingezet. De huisgemaakte focaccia is zo goed dat we de frisse dip (waar ik behalve basilicum ook erwt in proef) haast vergeten. Behalve een behoorlijk standaard vitello (20) delen we vier bruschetta (15) met geitenkaas, rode biet, warmoes en gerijpte balsamico. Vindingrijk, al lijdt de knapperigheid van het brood onder de kaasspread en geven de gefrituurde kappertjes weinig smaak af.

Tijdens de lunchservice kun je geen risotto, ossobuco of plato misto van de chef bestellen, maar Fiore is wel degelijk aanwezig. Hij heeft zelfs suggesties. Mijn gezelschap test zijn pasta van de week (21), met rijk en kruidig Dierendonck-gehakt en broodkruim. Maar het is toch de venkel die de hoofdrol (als pesto, maar ook in zijn geheel) wegkaapt.

Ik laat me leiden door het vegetarische symbool op de kaart. Zo kom ik uit bij een combinatie van ricotta, mozzarella en tomaat, samengehouden door opgerolde lasagnebladen (21). De crunch van pistachenoten doet mijn genereuze – licht is mijn rotollo niet – gerecht opveren.

In een coupe pistache proeven (10,5) we bijna letterlijk vakantie. Op de eerste dag van zijn zomervakantie legt Matteo traditiegetrouw kersen op. Deze amarena-kersen combineert hij met flinke bollen ijs, slagroom en cantucci, amandelkoekjes uit Toscane. Bij de rekening bestellen we een shot huisgemaakte limoncello (6). De uitgestalde flessen hebben ons nu al lang genoeg aangestaard.

Met Matteo en Rinke is Fiore in bekwame handen. Verwacht niet de grootste verfijning, maar wel een herkenbare keuken met creatieve flitsen. Echt een restaurant waar je bij het buitengaan fantaseert over wat je de volgende keer zult bestellen.

Info

Open vanaf donderdagmiddag tot zaterdagavond

De rekening

We betaalden 142,10 euro voor twee aperitieven, twee glazen wijn, water, twee voorgerechten, twee hoofdgerechten, twee koffies, een dessert en een digestief.

Ik eet vaker frieten dan goed voor me is. Nog vaker liggen slappe versies op mijn maag. Risico’s van het vak die me nooit weerhouden van een volgende test.

Toen ik voor het eerst van de triple cooked fries van Babú proefde, in volle coronaperiode aan huis geleverd, stond ik versteld. Goudkleurig maar licht, in een genereuze vulling met ultrakrokante korst. Babú is dan ook het geesteskind van sterrenchef Gert De Mangeleer. Geen friettent, maar een burgerconcept in de Gentse studentenbuurt. Eind 2023 trok Gert het nog een nieuwe jurk aan: de kaart én het interieur hebben voortaan de uitstraling van een hip restaurant.

De kaart leest als een verzameling citytrips. Zo nemen De Mangeleer en Babú-chef Jef Poppe je op elf trips mee van Beirut (pittig merguezgehakt) over Brighton (gepaneerde kabeljauw) en Bilbao (gekonfijte paprika) tot Bangkok (gefrituurde kip). De Brooklyn veggie (14,5 euro) pakt uit met een oesterzwampastei, cheddar, ijsbergsla en augurk. Naast al die smaken blijven de kwaliteit en textuur van het goudbruine broodje overeind: op het kruispunt van krokant en mals, zout en zoet. Babú is niet voor niets de afkorting van baked bun(ner)s. Zo wordt het briochedeeg met kokosmelk afgebakken in roomboter.

De Boston bunner (17,95) bevat een sappige pulled pork-kroket met rokerige barbecuesaus. De korrelige frieten (4) zijn gelukkig nog even kunstig als ik ze me herinner en de groene salade (12,5) doet zijn banale naam oneer aan. Een bowl met knapperige slascheuten en fijngesnipperde kool wordt verrijkt met poppende mais, jonge spinazie, ingelegde ui, edamame, koriander en sesamdressing.

Met comfortfood is het lastig om uit te blinken: iedereen heeft er wel een mening over en er zijn geen tierlantijntjes om je achter te verstoppen, maar Gert De Mangeleer doet het even soepel als ingenieus.

Info

Dagelijks geopend, in het weekend zelfs doorlopend

De rekening

Ik betaal 65,30 euro voor twee limonades, één ice-tea, twee burgers, friet en salade.

Het had geen haar gescheeld of Pieter Clement was naar Berchem verkast om Café Stanny over te nemen. Vooralsnog opereert hij in de streek rond Veurne, net zoals even geleden met zijn burger- en huiskamerrestaurant.

We bemachtigen twee (van de zes) krukken aan de keukentoog van zijn minimalistische fine dining-restaurant. Behalve als chef ontpopt hij zich hier ook als maître, deejay en sommelier. Met zes pottenkijkers hou je de structuur en hygiëne maar beter onder controle, en dan moet je het gezelschap nog weten te entertainen.

Over het menu weten we bitter weinig, tenzij dan het prijskaartje van 125 euro. Een drankenkaart ontbreekt eveneens. Maar als blijkt dat de suggesties zo goed bij mijn smaak aanleunen – in dit geval: een milkpunch op basis van rum, kalamansi en amandel, later gevolgd door een glas blanc de noirs van champagnedomein Fleury en een natuurlijk gevinifieerde chardonnay uit Beaune – kan ik daar perfect mee om.

Slim is ook dat Pieter je niet meteen bombardeert met zijn brood, maar je smaakpalet reset met een shot van tomaat en aardpeer. Om overlopend van enthousiasme verder te gaan met een combinatie van witte asperges en paling. Bij een rauwe coquille serveert hij een gelaagde combinatie van ragfijn versneden gele biet en een emulsie van geitenkaas. Gegaard krijgt de coquille het knapperig gezelschap van hoppescheuten, kreukels en quinoa uit Leffinge.

Voor onze neus gaan kalfszwezeriken de pan in, net zoals morilles en cantharellen. En alsof het niet beter kan, duiken er ook grijze garnalen op. Koninklijk gaat hij op dat elan verder met vers geschaafde truffel (op een espuma van aardappel) met daaronder gepocheerde zeetong.

Ook bij het hoofdgerecht rond parelhoen focust hij zich op maximaal vijf ingrediënten – parelhoen, aubergine, koolrabi, erwtjes, groene asperges – in een loepzuivere cuisson. We krijgen zelfs een repasse van de boutjes geserveerd, alsof je bij de chef thuis over de vloer komt.

Even doet hij afbreuk aan het menu door te stellen dat hij niets met desserts heeft. Maar dat is dan buiten zijn mandarijnijs met pompelmoes gerekend: zalvend, bitter en toch fris. Net zoals dat laatste pintje van de tap – een eigenzinnig alternatief op het koffietoestel dat hier ontbreekt.

Info

Open van vrijdag tot zondag, telkens van 19.30 tot middernacht.

De rekening

We betaalden 316 euro voor twee menu’s (€ 125 p.p.), 2 aperitieven, 2 glazen wijn en 2 flessen water.

Trendwatchers geven aan dat we weer volop koolhydraten zullen eten. Nu heb ik meestal niets met trends of poortwachters, maar als de toestemming wordt gegeven, ben ik er als de kippen bij.

Dus reserveer ik fluks een tafel in De Pottenbrug, recent door Gault&Millau uitgeroepen tot bistro van het jaar. In dit etablissement uit 1974 worden gasten bij hun voornaam verwelkomd. Maar zelfs al kom je hier voor het eerst, je kunt er meteen op de breedste glimlach rekenen. Nochtans zat het voor mij al snor bij de aanblik van een originele Luikse stoof en een toog die niet in mijn stamcafé zou misstaan.

Eigenaar Nicolas – Boris – Moreels en chef Vincent Greeve trekken het klassieke kader door naar de menukaart die uit een handvol vaste gerechten bestaat. Tijdens het toelichten van de suggesties draaien mijn speekselklieren overuren. Al besef ik door de vermelding van kreeft, kaviaar, foie en truffel dat ik maar beter de rek op mijn portefeuille controleer. Met een terrine van grondwitloof toont de chef bij het hapje meteen al zijn visie op ambacht.

De garnaalkroketten (28 euro) vallen kleiner uit dan elders, maar de zilte aroma’s leveren een bewijs van versheid. Bij het aansnijden barsten een konvooi handgepelde garnalen uit hun bros harnas. Dankzij een snufje cayennepeper smaakt de roux extra pittig. Terwijl ik mijn gezelschap knikkend een hap toeschuif proef ik van zijn voorgerecht: coquilles met kalfstong (45). Een zalvende crème van pastinaak en huisgemaakte picklessaus zorgen voor binding en finesse.

Als hoofdgerecht delen we kip. Banaal? Dat is dan buiten chef Vincent gerekend, die ons een traditionele Franse hoevekip uit de Landes serveert, samen met morilles en een fine champagnesaus. Eerst komen de filets; daarna verschijnt op een zilveren schoteltje onze repasse met dij en bout. Onder de malse kropsla zijn erwtjes verwerkt. En voor de frieten schiet zelfs de meest perfecte beoordeling tekort. Beeld je een vulling van zuivere aardappel in onder een meervoudig krokant gebakken korst.

Terwijl de meeste gasten hier met het glas wijn in de hand zalig lang blijven plakken, moet ik de schoolbel in de gaten houden. Die café glacé of coupe colonel houd ik voor een volgende keer.

Info

Open op maandag, zaterdag en zondag gesloten.

De rekening

We betalen 213 euro voor twee voorgerechten, twee hoofdgerechten, één aperitief en twee flessen water.

Wat een verademing om zelf het verloop van de avond te bepalen. Achter de art-decogevel van de Antwerpse Guldenvliesstraat 60 – waar eerder al Veranda en Sail & Anchor huisden – betaal je naargelang het aantal gangen (vijf, zes of zeven voor respectievelijk 70, 80 of 90 euro) en kies je volledig zelf welke dat worden.

Origineel is ook het minste wat je kunt zeggen over de boem paukeslag-combinaties die in de praktijk wonderwel werken. Ik heb het over zeebaars met rode biet en basilicum, boerenkool met zwarte wintertruffel en pompoen met het blad van zwarte bes. Wie dit soort combinaties doet slagen, kan koken. In dit geval: chef Jakub Blogowski, die eerder al voor Sergio Herman werkte en in Briquet bewees wat hij kan.

In Soixante laat Jakub vlees definitief achterwege. Dat begint al bij het combineren van hamachi met ragfijne schijfjes gele courgette; de verenigende vinaigrette zorgt voor een bord boordevol fraîcheur en intensiteit. De bouillon van cantharellen met gepocheerd ei die daarop volgt heeft iets troostrijks in zich; ook de ketchup van sjalot is een veelzeggend detail. Wat de toegevoegde waarde van de opgelegde zilveruitjes is, of van de slap gefrituurde boerenkool – behalve mij irriteren – weet ik echter niet.

Een nieuwe kans volgt in een gerecht rond gebrande spitskool. De gerookte paling en saus op basis van eekhoorntjesbrood met dille sluiten op het vurige thema aan, alleen maakt de crème van zoete aardappel het geheel nodeloos plomp. Toch wordt hier nooit zwaarwichtig over de borden gedaan. Wie niet goed oplet, hoort niet eens dat de fluweelzachte beurre blanc op basis van gefermenteerde aspergeschillen is. Haar wervelwind aan smaak grijpt je bij de lurven.

Het moet zijn dat ik oud word, maar de grootste tegenvallers zaten vanavond op het niveau van comfort: de harde banken (en de tocht bij het sas) deden me resoluut naar het kleinste menu grijpen. Bovendien is de voorste ruimte zo krap ingericht dat je af en toe een stomp in de rug incasseert. Net voor het afrekenen, aan de overigens geweldig betegelde bar, werden we door het koppel naast ons getrakteerd op de intieme details over het verdere verloop van hun avond. Om maar te zeggen: eten doet leven.

De rekening

Wij betaalden 177,5 euro voor een fles water, een cocktail, een mocktail, een glas wijn, twee vijfgangenmenu’s en thee.

Een nieuwe plek met een fikse voorraad natuurwijn moet doorgaans weinig moeite doen om Gentenaars te betoveren. Een terras, lage tafels en een hippe eettoog zorgen er bovendien voor dat iedereen hier een plekje naar eigen goesting kan opzoeken.

In de keuken valt op hoe comfortabel Younes Hammouche zich in zijn Chubby Cheeks voelt. Hoewel hij er alleen voor staat vindt hij de tijd om tijdens het koken de vaatwas te bedienen of een praatje te maken met zijn gasten.

De tijgermelk waarmee hij onze verse oester (4,5 euro per stuk) afwerkt doet deze licht gegaard binnenglijden. Het bittere mondgevoel bij onze eerste slok cider (7,5) zorgt zelfs voor zalige verlenging van de zilte toetsen.

Ook het gerecht rond kalfstartaar (18) is goed bedacht. Samen met dotjes mayonaise van gerookte makreel scheppen we de tartaar op met aardappelcrackers, die op hun beurt voor structuur zorgen. Younes’ partner Kim Vanseveren zorgt er intussen met referenties uit Frankrijk, Tsjechië, Georgië, Oostenrijk, Duitsland, Italië, Spanje en Portugal (tot 11 euro per glas) voor dat onze glazen nooit leeg blijven.

Toch gaat mijn aandacht vooral naar de oven, waaruit een plateau tomaten tevoorschijn komt. Nadat Younes ze versnijdt en afwerkt met een zoetzure vinaigrette trekt hij de tomaten een ragfijne jas van lardo (15) aan. Ingenieus in zijn eenvoud, al is het seizoen er compleet naast. Kim schenkt mijn gezelschap een ongefilterde witte wijn (9) uit waarbij groene appel voor fraîcheur zorgt. De Rufia (8) in mijn glas is een kruidige rosé met een mooi gedoseerde aciditeit die met de hartigheid van de tomaten blendt.

Het vegetarische gerecht met biet, tahini en pistache (14) mist die balans totaal. De smaken zijn scherp tot onaangenaam bitter. Gelukkig komt er nog een bord dampende gnocchi met champignons, parmezaan en een gulzige hoeveelheid citroenzeste (19) aan waarmee we onze herfstavond afsluiten.

Hoe sappig het logo er ook uitziet, verwacht je niet aan een typische wijnbar, met sommeliers die alle tijd van de wereld voor jou kunnen uittrekken. Chubby Cheeks heeft de wangen vol met een populair restaurant te zijn.

Dorentin Ajazaj. Niet de naam die je spontaan met een pizzaiolo associeert. Oorspronkelijk startte hij als afwasser in De Superette van Kobe Desramaults. Na succesvolle cateringopdrachten en pop-ups heeft hij sinds eind juni een eigen stek in Lovendegem te pakken, het dorp waar hij opgroeide.

In het uitgestrekte Pizza and Friends vertrekt alles vanuit de authentieke pizzaoven – poëtisch met mozaïek bezet – die Dorentin zelf ging halen in Rome. Daarrond bouwde hij een toog.

Als voorgerecht verdelen we een aperoformaat pizza met burrata, cannelinibonen en biologische kerstomaten in olie met parmezaan en basilicum. Na amper één hap van de ovengedroogde zoetzure seizoenstomaten zweer je artificiële wintertomaten voorgoed af, beloofd.

Van de 9 pizza’s op de kaart (tussen 11 en 18 euro) kiest mijn dochter de margherita (12,5) uit, al had ze die liefst afgewerkt met smarties. Mijn lief zwicht voor de pizza van de week (18), met behalve de door hem geadoreerde mortadella ook pistache en burrata erop. Ikzelf hou het sober met een romana (ansjovis en kappertjes, 15,5), puur om te kunnen genieten van de korst, tomatensaus en bodem.

We worden helemaal warm van wat Dorentin ons met enige vertraging – inmiddels komen locals stapels pizza afhalen – voorzet. Omdat het zuurdesemdeeg van zijn pizza’s bovendien lang gerezen heeft, zijn ze heerlijk licht, een meevaller voor ieders spijsverteringsstelsel.

Op termijn wil Dorentin zijn aanbod uitbreiden (gelukkig niet met excuuspasta maar wel met grilgerechten) en dan sta ik hier opnieuw voor meer.

Rekening

We betaalden 86,5 euro voor één voorgerecht, 3 pizza’s, een grote fles water, 1 sapje, 1 limonade en 2 biertjes.

Dineren in het buitenland. Dat klinkt als vakantie en bij voorbaat geslaagd, toch? Ver hoef je niet te reizen om dat gevoel te bereiken. Naar Zeeland, bijvoorbeeld.

Op het dorpsplein van Kortgene betrekken het Nederlands-Belgische duo Ferdy van Rijswijk en Noëmie Haentjens een eeuwenoud pand. In de sober ingerichte huiskamer met majestueuze haard, open keuken en serene verlichtings­armaturen kom je vanzelf tot rust. Rozewied is een kleinschalig restaurant voor 16 gasten, voor wie het duo afwisselend de zaal in trekt. Ferdy en Noëmie doen alles zelf: van verwelkomen tot inzetten en afruimen. Mes en vork diep je zelf op uit de lederen bestekmap. Je kiest tussen een menu van vier (59 euro), vijf (69) of zes gangen (77). Een afzonderlijk vegetarisch menu is er niet, maar op verzoek krijg je een aangepaste versie.

“Starten doe je bij ons met de handen”, maant Ferdy aan. Rond een hazelnootdip zijn gepekelde groenten en ingemaakt fruit te proeven. Ook de volgende hapjes zetten in op comfort met een kroket van varkenskop en wulken in tartaar. Het roerei met schuim van Comté lijkt een moleculaire uitstap zonder dat de combinatie aan intensiteit wint. Spijtig.

Dan is het eerste bord veel lichter, met een salade van koolrabi en mosselen die dobberen in een zalvende schelvisjus met lavas. De gepofte rijst waarmee het gerecht is afgewerkt knettert ons naar meer.

Het textuurcontrast tussen de kloeke mousse van skrei en de salade van noordzeekrab is apart. Al zorgt de Nantuasaus met pittige kappertjes en bieslookolie voor binding.

Enter pollak: koolvis die je doorgaans in fish­sticks aantreft. De korrelige structuur van pollak countert Noëmie met een stevige korsting en sappig bereide kokkels in een pittige knoflooklolie.

Als vooruitblik op de lente is er als hoofdgerecht een fijn lapje gebarbecued kalfsvlees ingewreven met pistache, parmezaan en groene kruiden. De garnituren van raap en aardappelpuree zijn geslaagd, maar het droogtrekkende geheel mist behalve volheid ook een tikje crunch en fraîcheur. Dat lost het dessert op basis van druif, peer en bergamot dan wel weer in.

Rozewied is nog maar anderhalve maand open, en is nu al een uitstap naar Nederland waard.

Rekening
Ik betaal 286 euro voor twee aperitieven, twee zes gangendiners met aangepaste dranken en een waterarrangement.

Over de naam
‘Rozewied’ is een verwijzing naar de diverse plekken waar Ferdy en Noëmie in Frankrijk, Spanje, Nederland (Meliefste) en België (Benoit Dewitte) als klaproos zijn opgedoken voor ze hun eigen avontuur startten.

Marktlunch
Op zaterdagmiddag betaal je 75 euro voor een huisaperitief, 2 glazen wijn, 3 gangen (sharing) en koffie of thee.

Bij Commotie krijg je een betaalbaar vijfgangenmenu voor de kiezen. Chef Thomas toont zijn originaliteit met fermentatie, zure smaken, intense sauzen…

Chef Stijn is niet alleen lid van de North Sea Chefs, een beweging die bijvangst promoot, hij is ook een fervent liefhebber van orgaanvlees. Hij serveert je verse kwaliteit in een sympathieke setting.

Gezonde maar rijke gerechten met uitstekende producten in een eigentijdse setting met een scherpe prijs-kwaliteitverhouding. Ook takeaway.

Het fiere en gastvrije Soeurs Louise staat garant voor een beloftevolle productkeuken in een warme familiesfeer.

In de karakteristieke kloostergangen van de voormalige kliniek van Sint-Vincentius ligt de keuken van chef Sebastien, die elk onderdeel van het dier gebruikt.

De menukaart bij Rongese moet ‘een eresaluut aan mama’s keuken’ zijn. Een heel andere aanpak dan de voorgeschiedenis van de chef doet uitschijnen. Hij komt immers uit de keukens van Scholteshof en Comme Chez Soi komt.

Henk Van Oudenhove brengt hulde aan eersteklas ingrediënten met zijn klassiek doordeweeks menu. Op zaterdag presenteert hij een creatief menu. Zijn trots en vreugde is een rôtissoire. Aan de voorkant vind je een wijnbar en winkel.

Tafelrond serveert betaalbare klassiekers. Topkwaliteit met een focus op het basisproduct. Modern en gezellig interieur. Het restaurant zit in het gebouw van luxehotel The Fourth.

Een hartverwarmende keuken in een nostalgische setting. Open van vrijdag tot en met zondag, seizoenskeuken met afwisselende kaart.

Restaurant met zicht op de zee, gelegen in hotel Thermae Palace. De spijskaart, klassieke bistronomie, bevat enkel dagverse producten uit eigen streek en staat garant voor kwaliteit.

Chef Hicham Balafrej combineert lokale producten met een internationale toets en verrast u met een ongekende rijkdom aan smaakcombinaties.

Chef Piet blijft trouw aan de traditionele Belgische keuken met Franse en mediterrane invloeden. Hij bereidt verse, seizoensgebonden, authentieke en smaakvolle gerechten voor het restaurant en om af te halen.

Black Smoke heeft een uitgesproken Amerikaanse sfeer met de rokerige geur van de BBQ. De technieken: grillen op Texaanse wijze en latino invloeden. Samen met lokale producten staat dit garant voor maaltijden rijk aan smaken.

Bij Golden Gai worden de ramen lokaal gefabriceerd. Volgens de principes van de Japanse keuken gebruiken ze zoveel mogelijk ingrediënten uit hun omgeving. Alles is zelfgemaakt, van noedels tot soda.

Franse klassiekers en hedendaagse creaties. Geen foodsharing, geen verplicht meergangenmenu, geen voorgeprogrammeerde show: Davy kookt volledig à la carte naar de goesting van zijn gasten.

Bij Alberte is overduidelijk een chef aan het werk die maar wat graag experimenteert. Nagenoeg alle producten zijn van biologische oorsprong. Tel daar de natuurlijke ­wijn­selectie bij en je komt als vanzelfsprekend uit bij het DNA van elk ­zelfverklaard ‘rock-’n-roll’-restaurant.

Voor zijn duurzame keuken laat de Ijslandse chef Vilhjalmur Sigurdarson zich inspireren door de seizoenen. Bij reservatie heeft u de keuze tussen de Dining Room, de marmeren bar of de Private Dining Room.

Bachtekerke heeft een genereuze keuken, rijk aan smaak en variatie en een fantastisch zomerterras aan de oevers van de Leie. Een hit bij alle soorten foodies.

De industriële soberheid van het gebouw waarin Wilford T zit, contrasteert met de kunstwerken in de tentoonstellingsgalerij Wilford X, vooraan in het pand. Maaltijden met uitzonderlijk pure smaken en ongebruikelijke combinaties.

In een sfeervol vintage Scandinavisch decor serveert Bassud minimalistische gerechten met lokale producten en subtiele wendingen, zoals gefermenteerde ingrediënten of gerookte houtskoolovenaroma’s..

Partaasch is een belevingsrestaurant waar het sharen van gerechtjes centraal staat, en dat in een omgeving die ruimschoots verwijst naar het mijnverleden van de regio.

De broers Jason en Michaël Blanckaert combineren smaken uit Vlaanderen en Thailand, in een vast menu dat je deelt met je tafelgenoten.

Atelier Maple huist in een stijlvol art-nouveaugebouw met authentieke details. Chef-kok Tynes geeft er zijn eigen draai aan traditionele Franse gerechten met Aziatische en Indonesische invloeden. Prachtig terras.

Dimitri Vinois biedt Franse culinaire traditie en lokale keuken aan in zijn restaurant waar families en vrienden worden ontvangen zoals thuis, zonder heisa.

Het lunchmenu bestaat uit verse huisbereide gerechten met Italiaanse flair. Tijdens het weekend is er een 5- of 6- gangenmenu met herkenbare smaken. Dan serveert men een moderne Frans-Belgische keuken met Aziatische invloeden.

Hier worden de beste Franse producten mooi verenigd met onze Vlaamse grond. Voor de lunch kiest u bij Dôme uit een vier- of zesgangenmenu. Bij het diner serveert men alleen het zesgangenmenu. À la carte bestellen is ook mogelijk.

Het restaurant­ van­ architectuurschool­ La­ Cambre heeft een prachtig ­zicht ­op­ het­ geelgekleurde­ fifties­ Flageyplein. Het­ menu ­in ­L’Architecte ­is ­spaarzaam, ­en­ bewust ­toegankelijk­ gehouden.

Humus & Hortense, dat is groentegeluk en creatieve cocktails in hipster heaven. Er zijn verschillende menukeuzes gecombineerd met wijn- en cocktailarrangement of homemade niet-alcoholische drankjes.

In Melchior zoekt Gilles, samen met zijn gasten, naar een eigen stijl. Niets ligt hier vast, behalve dat je zo simpel of uitgebreid kunt eten als je zelf wil. Een verademing.

De brasserie van hotel Carnac serveert eigentijdse en seizoensgebonden creaties, met een sterke focus op vis en schaaldieren.