Recensent: Lene Kemps

De ronde tafeltjes, de marmeren toog, het enthousiasme waarmee er ‘buonasera’ wordt geroepen. De soundtrack van Italo-hits of de vriendelijkheid als je drie woorden Italiaans spreekt. Bij Particolare is het meteen gezellig.

Matteo Simoni zei dat hij zich op het terras van dit restaurant in Italië voelt en dat begrijpen we volledig. Particolare is een informele, authentieke Italiaanse trattoria. Hier voel je je alsof een vriend je thuis heeft uitgenodigd: geprivilegieerd en gelukkig. Niet dat we de keuken als simpele homecooking zouden omschrijven. Daar is de kaart net iets te apart voor.

Er staat in deze koude maand een huisgemaakte kroket van hert (19,5 euro) op het menu. Een kalfslapje met eekhoorntjesbrood (28 euro). Fettuccine met hertenragout (22 euro). Wij warmen ons aan het huiselijke comfort van de klassiekers en gaan voor bruschette: twee spelttoasts ruim belegd met sla, burrata, groenten en charcuterie (12 euro). Het zuurdesembrood is huisgemaakt door chef Maurizio. Net als de heerlijke koekjes die in de toog uitgestald worden.

We kiezen pasta als hoofdgerecht, dat spreekt voor zich. Linguine met kerstomaatjes en gamba’s (28 euro) voor tafelgenoot. Paccheri all’amatriciana (21 euro), met wangspek en tomaat voor mij. Het zijn schotels die ‘onze Italiaan’ ook serveert en we gaan meteen vergelijken. ‘De gamba’s zijn hier veel groter’. ‘De amatriciana-saus is iets minder pikant en vloeibaarder.’ Al snel zeggen we helemaal niets meer en eten we alleen nog. Het is vers, heerlijk en vervoert ons even naar warme vakanties.

Particolare omschrijft zichzelf als een microbakkerij, traiteur en trattoria. Heel de avond lang komen mensen uit de wijk hun bestelling ophalen, terwijl de zaak vol loopt. De ongedwongen sfeer en heerlijke kost van dit buurtrestaurant zijn verleidelijk. Het is radicaal, maar we overwegen te verhuizen.

De rekening
Wij betaalden 97 euro voor twee apero’s (10 euro), twee glazen wijn (14 euro), elk een voor- en hoofdgerecht.

Het is best wel spannend om de allereerste lunchservice mee te maken, in het lang­verwachte restaurant Eliane van Kobe Desramaults dan nog. Zal het personeel tegen elkaar botsen? Zullen ze vergeten wie het zout bij de schotel moest doen en twee keer zouten? Zullen ze de hooggespannen verwachtingen waarmaken?

De antwoorden zijn nee, misschien (mijn risotto was duidelijk zout, maar wel erg lekker) en zeker. Zittend aan de toog hebben we een volledig zicht op de keuken waar een ploeg van vijf werkt in een goed georkestreerde en stille drukte. De bordjes komen in een snel tempo. Dat moet ook wel want er zijn zo’n zestien gangen, met extra mignardises. Als de sommelier vraagt of we het menu (285 euro) zullen volgen, hebben we al vijf van de hapjes geproefd. We weten dus dat het deze keer waar is: het zijn kleine, lichte schotels; dat lukt ons wel. We zitten ook geen uren aan tafel. Na twee uur staan we terug buiten.

Chef Kobe Desramaults beschreef dit restaurant als een ambitieus project waar een productgericht tastingmenu wordt geserveerd aan slechts achttien gasten. Voor deze lunch zijn we met veertien personen, waaronder twee culinaire recensenten. Zo zie je je collega’s ook nog een keer. De bordjes ogen klassiek en simpel, al wil dat bij Eliane weinig zeggen. De eenvoud en traditionele uitstraling zijn bedrieglijk. Elk bord is gelaagd, elk ingrediënt is bijzonder, elke smaakcombinatie is zorgvuldig uitgedokterd. Een stukje gepocheerde kreeft smelt weg met koolrabi en citrus.

Een dot krab wordt bedekt door flinterdunne plakjes kastanje. Wilde eend ligt op gepofte boekweit. Omdat we de aangepaste wijnen (140 euro) erbij nemen, krijgen we ook in ons glas telkens een verrassing. Een heerlijke sake bij een risotto met oester, een Madeira bij bloedworst en haas, een elegante Italiaan bij de kaas. Sommige bordjes verrukken ons. Ik heb nog nooit een wafeltje met zee-egel gegeten, maar laten we het meteen tot een Brusselse klassieker uitroepen. Het lepeltje citroenijs is spectaculair: romig, zacht en net zuur genoeg.

Zelfs de boter is bijzonder, niet omdat er een apart smaakje werd toegevoegd maar omdat het waanzinnig goede huisgemaakte boter is. We betalen in totaal een indrukwekkende 890 euro. Daar moet je voor sparen. Er werd al een groot bedrag als garantie op de creditcard gevraagd, maar het blijft slikken. Het is veel voor een weliswaar overrompelende maar toch korte culinaire rollercoaster.

De rekening
Wij betaalden 890 euro voor twee glazen champagne (16 euro), het 16 gangen menu (285 euro), de aangepaste wijnen (140 euro), en één espresso (8 euro).

De plaats is nog steeds erg mooi. Verbluffend. Een oud bankgebouw uit de Belle Epoque met prachtige 18de-eeuwse glasramen, een ondergrondse kluisruimte, een rij van bas-reliëfs en indrukwekkende pilaren. Een megarestaurant met een cocktailbar en een zeevruchtencomptoir, en nog steeds die gimmicky toiletten waarvan de deuren pas ondoorzichtig worden als je de knop omdraait. Deze magnifieke brasserie, oorspronkelijk geopend door Antoine Pinto in 2002, sloot in 2017 en kreeg de genadeslag enkele jaren later, als gevolg van de pandemie en het mobiliteitsplan. Het restaurant was toen al lang het domein van zakenlunches en toeristendiners, en werd amper nog bezocht door locals. Het had een beetje de allure van een museum. Je kon je vergapen aan het interieur en aan een menu vol Belgisch-Brusselse klassiekers. Dat wow-gevoel van twintig jaar geleden is gebleven, maar meteen knaagt ook de indruk dat er weinig is veranderd. Links van ons zitten zakenlui die met hun wijnkennis uitpakken. Rechts een internationaal gezelschap dat door het menu wordt geloodst. Daar is op zich niets mis mee, maar zonder authenticiteit wordt zo’n mooie plaats snel weer een toeristenval en dat zou jammer zijn.

We beginnen met een cocktail. Willen we daar even van genieten, voor de entree komt? Dat lijkt ons een goed idee en een attente vraag, al wachten we vervolgens een uur op dat voorgerecht. Het is misschien typisch voor een pas geopend restaurant, Belga Queen loopt vol heen en weer snellend personeel dat er erg bezig uitziet. Je weet alleen niet zo goed waarmee. Uiteindelijk komen onze rode-bietentartaar met appel en walnoot (22 euro) en gegrilde langoustines met kruidenboter (32 euro) op tafel. De rode biet is fris en lekker. Tafelgenoot is tevreden over zijn langoustines, maar niet erg onder de indruk. Dat is eigenlijk de teneur van de avond. Je kunt niet zeggen dat het eten slecht is, verre van. De Holstein zesrib met béarnaise (46 euro) is perfect gebakken. Niks aan te merken op de onglet (34 euro). Maar toch hebben we geen fijne avond. De sfeer is onpersoonlijk. Er draait een erg slechte soundtrack, en ondanks de buitengewone omgeving blijft je een gevoel van middelmatigheid bij. Maar kijk, niks beters dan een dame blanche (13 euro) om ons op te monteren. Een zoet hoogtepunt op een bitterzoete avond.

De rekening
Wij betaalden 240,90 euro voor twee negroni’s (14 euro), een fles Ripasso Valpolicella (59 euro), water (6,9 euro), twee voorgerechten, twee hoofdgerechten en één dessert.

Momenteel zijn er twee Croqino’s, Gent en Oostende, maar de formule schreeuwt: keten! De croqs – niet te verwarren met een croque – zijn een soort van druppelvormig dubbelzijdig broodje van volkoren-speltdeeg, dat op een oneindig aantal manieren kan worden gevuld. Zoet, zout, vis, vlees, vegan of veggie. Ze zijn ondertussen gepatenteerd, worden in een centrale keuken gemaakt, atmosferisch verpakt en in de Croqino-zaak opgewarmd.

De croqino was voor bedenkers Rik en Els het antwoord op de vraag: welk snel, makkelijk, vullend en gezond lunchgerecht serveer je tieners die je de oren van het hoofd eten? Al zit er bij ons bezoek in Oostende niemand van die leeftijdsgroep. Wel veel shoppende koppels en vriendinnen. Het interieur is typische urban food bar: plantjes, zithoekjes, rekken. De keuze aan croqino’s is overweldigend. Zalm, broccoli en kruidenkaas (17,9 euro); ham, basilicumpesto en tomatentapenade (18,9); roereieren en spek (16,9); Nutella met banaan (7,5) of cheesecake (7,5). Bij elk broodje kies je een side dish (frietjes of een slaatje) en wordt een bier- of winepairing voorgesteld. Keten, ik zei het u toch.

Tafelgenoot kiest voor een croqino met Belgische wit-blauw burger, gegrilde groentjes, kaas en bbq-saus (18,9 euro). Ik ga voor de geitenkaas met gebakken spek en vijgenconfituur (18,9 euro). We krijgen een glas rode Aldeneyck (9 euro) en een witte Kluisberg (7 euro). De smaak van het broodje is erg overweldigend, we vinden beiden dat onze vulling – toch niet de slapste smaken – te weinig doorkomt. Je proeft vooral het omhulsel. Je kan niet morsen met een croqino en dat zou een onopgevoede eter als ik fijn moeten vinden. Maar ik verlang naar een ruwe croque of een onhandige toast met gegrilde kaas. Iets eigenzinniger en ongeorganiseerder. Met de standaardisering gaan de scherpe hoekjes eraf, en die zijn soms best charmant.

Info
Je vindt Croqino’s ook in de Christianastraat 20 in Oostende.

De rekening
Wij betaalden 71,8 euro voor twee cava’s (9 euro), een glas rode en witte wijn, en twee croqino’s.

Le Corbier was een van die typisch Brusselse plekken waar iedereen een keer gepasseerd moet zijn, en de vele foto’s aan de muur getuigden van die status. Miss België, Alain Delon, Adamo en ooit zelfs Dracula himself: Christopher Lee. Een kelder, gekend voor het vlees dat gegrild werd boven het haardvuur, en voor het feit dat je er haast altijd terechtkon. “We kwamen hier zelf enkele keren per jaar en dat waren altijd aangename momenten”, zegt Delphine, samen met haar man Arnaud, de nieuwe eigenaar. “Het leek ons jammer zo’n instituut verloren te laten gaan.”

Le Corbier kreeg een meer dan grondige renovatie van kok, couture-ontwerper, decorateur en mediapersoonlijkheid Gerald Watelet, in zijn gekende maximalistische stijl. Het restaurant is een explosie van kleur en motieven, met fluwelen zetels en reliëfbehang. Hier een blauw gordijn, daar een stuk paars tapijt, maar ook Chinese lampen en wit-blauwe tegels. In al dat rococogeweld zijn de bakstenen muren, houten balken en open haard intact gebleven. Hoe bizar die beschrijving ook lijkt, – en de foto’s laten het interieur niet volledig tot zijn recht komen – het werkt. Het is gezellig, het straalt gastvrijheid en generositeit uit, en je nestelt je in je hoekje en laat het allemaal als een warme gloed over je heen komen. Al kan dat ook de open haard geweest zijn, want er wordt nog steeds lustig gegrild.

Een Ierse ribeye (39 euro) of côte à l’os (95 euro voor twee) staan nog steeds als klassiekers op de kaart, samen met lamskroon (47 euro), niertjes (33 euro) en – wanneer hebben we dat nog gezien – kikkerbillen (27 euro). Er zijn twee gerechten met vis en een schotel gegrilde groenten, maar dit is een restaurant voor carnivoren.

Mijn humeur gaat meteen door het plafond als ik oeufs en meurette (22 euro) zie, gepocheerde eieren in rodewijnsaus met spekjes en champignons. Het is een heerlijk gerecht. Tafelgenoot is perfect tevreden met de zachte Noorse bio-zalm (29 euro). Daarna proef ik de américain (27 euro), smeuïg en goed gekruid. De frietjes, gebakken in ossenvet, zijn knapperig en donkerbruin. Tafelgenoot is opgetogen over de vol-au-vent (29 euro). Plaats voor dessert is er niet meer, maar we willen eigenlijk nog niet weg. We hebben al veel getreurd over het verdwijnen van de klassieke Brusselse brasserietraditie. Maar als ze zich op deze kleurige manier heruitvindt, is dat prima.

De rekening

Wij betaalden 143 euro voor twee glaasjes champagne (9 euro), een glas witte Sauvignon (7 euro), een pinot noir (11 euro) en twee keer voor- en hoofdgerecht.

Alles wat Tim Van den Heuvel en Pavan Bajwa aanraken verandert in goud. Of beter gezegd: in curry. Hun Mission Masala-restaurants zitten zo juist, zijn zo mooi van sfeer en serveren zo’n lekker eten dat het allemaal vanzelfsprekend en moeiteloos lijkt. Wat uiteraard niet het geval is. Het vergt meestal veel werk en voorbereiding om iets natuurlijk te laten lijken en aanvoelen.

“Ik had al vaak luid ‘nee’ gezegd tegen nog een zaak”, aldus Pavan. “We hebben drie restaurants, foodtrucks, een dochtertje, genoeg! Maar na een vakantie in Sri Lanka en Singapore borrelde de inspiratie toch weer op.”

Karma Kitchen is het vierde restaurant, hun tweede in Brussel en heeft weer een volledig eigen karakter, al blijft de Mission Masala-signatuur duidelijk. In overeenstemming met de omgeving – de buurt rond Sainte Catherine werd overgenomen door hamburger-, pizza- en ramententen – is dit eerder een plaats voor een snelle hap en een vlotte passage van studenten en toeristen, met een menu vol hoofdgerechten en snacks, en niet de tafel vol sharing dishes die we van hen gewend zijn.

Ook het interieur is misschien wat ‘jonger’. Nog steeds groots en gezellig, in die onvervalste Bollywoodstijl; maar felroze, met veel kleur en plastic stoelen. Het eten en de cocktails blijven voortreffelijk. Wij werpen ons op de rijstschotel met kip (18 euro) en de noedels met tofu (18 euro). We proeven vooraf de chicken 65 (10 euro) en de hot butter squid (10 euro). Je gaat hier beslist niet met honger van tafel.

Praktisch ingesteld als we zijn, denken we nu al aan een doggybag en overleggen we welke schotels het makkelijkst zouden opwarmen. De gefrituurde kip is zacht en mals, de inktvis smakelijk pikant. Tafelgenoot verorbert kilo’s rijst. Ik bewaar nog wat noedels voor de volgende dag. Dit is niet mijn favoriete restaurant in de Mission Masala-reeks, maar ik ben dan ook niet het doelpubliek. Toch is het een plaats waar ik graag naar terugkeer.

De rekening

Wij betaalden 99,40 euro voor drie cocktails: een Narangroni (13,5 euro) en twee Dark & Desi’s (12,5 euro) en een huisbiertje (Uma, 4,1 euro); hot butter squid, chicken 65, een noedelschotel en een rijstschotel.

Het allereerste Ethiopische restaurant in België, House of Lalibela in Leuven, ging verleden jaar, na net geen twintig jaar, failliet. Ook het legendarische Kokob in Brussel moest na zeventien jaar de deur sluiten. Maar kijk. Daar verrijst een nieuwe Lalibela in Leuven. De keuken heeft alles om vandaag erg goed in de markt te liggen: een vegan en vegetarische basis, een vanzelfsprekende no-waste-aanpak (de alomtegenwoordige injera-pannenkoek doet dienst als bestek en bord), een verfijnd gebruik van kruiden, een natuurlijke sharing-aanpak en een ontegensprekelijke authenticiteit. Wot, een pittige stoofpot, wordt al eeuwen op dezelfde manier gemaakt. De kruidenmix berbere, in deze keuken echt ‘the spice of life’, is al net zo lang essentieel. Injera wordt nog steeds van teffmeel gebakken, een oergraan.

Een ronde, sponsachtige pannenkoek vol kleurige bergjes wordt voor ons gezet. We kozen een combo-menu (25 euro) met twee vleesgerechten en drie vegan of veggie schotels en combineren dat met een typische stoofpot: een doro wot alicha (18 euro), een kippenbout met een eitje in kurkumasaus. We zien kool, sla, kaas, twee keer lamsvlees en twee soorten linzen. We verbazen ons erover hoe moeilijk het is om met je handen te eten. Bestek is beschikbaar, maar wij doen een poging om de etiquette te respecteren. We vouwen de injera in allerlei vormen, gebruiken alleen de rechterhand, maar krijgen slechts kleine porties opgeveegd. We prullen en ploeteren. Als ik mijn vingers – wat zeg ik, halve hand – aflik, is dat niet alleen omdat het lekker is. Dit is geen grote gastronomie. Maar wat er ontbreekt in verfijning wordt goedgemaakt door gezelligheid, generositeit en charme.

De rekening
Wij betaalden 63 euro voor een combo-menu, een stoofpot, 2 glazen cava (7 euro) en 2 pintjes (3 euro).

De izakaya’s zijn neergestreken in Brussel, en Yoka Tomo is een van de beste. Een izakaya is een Japanse bistro, informeel en sympathiek, die wat sfeer betreft ergens tussen een café en een restaurant in bengelt. Met een keuken die het midden houdt tussen kunstige gastronomie en een snelle hap.

Niemand beheerst die evenwichtsoefening beter dan chef Tomoyuki Ohara, die het lekkerste comfortfood bereidt, volgens kenners met een voorkeur voor de Zuid-Japanse keuken. Hij werd dit jaar door Michelin beloond met een bib gourmand voor zijn fantastische prijs-kwaliteitverhouding. Je kunt à la carte kiezen, maar als we rondkijken – er zijn maar twintig plaatsen en de zaak is een zakdoek groot – lijkt niemand dat te doen. De twee gangen voor 33 euro zijn al een goede deal, maar de vier gangen voor 42 euro zijn onklopbaar.

Yoka Tomo is een goed geoliede machine. Wat een activiteit achter die toog! Omdat het restaurant zo klein is, werken ze met twee shifts en je krijgt al honger van naar de bedrijvigheid te kijken. We worden meegesleept door de buzz, en het lijkt of we in een eetfabriekje zitten. Ik kan niet genoeg benadrukken dat we dit erg positief bedoelen, in de zin van: vanavond is onze job eten en op tijd weer buiten staan. Wie een lange avond op restaurant verkiest en nog wat wil nablijven met een drankje, moet elders reserveren. Hier kom je voor de expertise van de chef en de authentieke sfeer.

We beginnen met een bordje groenten: wortelen, lotuswortel, aubergine, bamboescheuten, pompoen en mijn absolute favoriet: aardappelsalade, door de Japanners zo mooi ‘potetosarada’ genoemd. De groenten zijn gepekeld, gestoomd in dashi bouillon of gemarineerd in sake. Eenvoudig en elegant. De chef is gekend voor zijn chawanmushi, een heerlijke eierflan met shiitake en aubergine, en een saké-garnaal bovenop. Met een perfect gefrituurd stuk zalm in een panko-korst bewijst hij dat lekker niet ingewikkeld moet zijn. De miso is dieper van smaak dan we ooit geproefd hebben, en de afsluiter: rijst met gemarineerde en gepaneerde kip en zoetzure groenten bevestigt wat we al de hele tijd eten: huiselijk, onvervalst comfortfood. Troosteten van het hoogste niveau. Als we buitenstaan, voelen we ons een tikje overrompeld door die wervelwind van heerlijk en eerlijk eten. Wat een geweldige ervaring!

De rekening
Wij betaalden 115 euro voor twee keer een viergangenmenu (42 euro), water (5 euro) en vier Yamato-biertjes (6,5 euro), door de chef gebrouwen.

Een geniaal idee. Je als Italiaan in het land van de aardappel vestigen en iedereen omver­blazen met gnocchi. Vreemd dat we zelf nooit aan aardappelknoedels gedacht hebben. We koken, frituren, bakken, pletten en pureren patatten. Maar om er een deeg van te rollen, daar wolkjes van te kneden en die te koken… Nou nee.

Hoewel Lucia, de 27-jarige chef van het gloednieuwe Fellini, uit Rome komt, waar de dumplings traditioneel met tarwegriesmeel worden bereid, verkiest zij aardappels. “Als aardappelgnocchi goed gemaakt zijn, smelten ze op je tong. Als jobstudent heb ik jaren in restaurant­keukens gewerkt. Toen ik afstudeerde als cameravrouw besefte ik dat ik in de filmwereld weer van onderaan zou moeten beginnen, terwijl ik met mijn gnocchi al een reputatie had opgebouwd. Dus ik bleef koken.” Al was de band met de cinema nog groot genoeg om haar zaak Fellini te noemen.

De keuken van Lucia is eerlijk en traditioneel, met een kaart om bij weg te dromen. Romeinse balletjes in tomatensaus (16 euro), vernoemd naar de Italiaanse tv-ster Sora Lella. Taglioglini del mattino (16 euro): pasta met knoflook, chilipeper en broodkruim. Je verwacht elk moment een legertje oma’s uit de keuken te zien verschijnen, maar je krijgt de frisse Lucia en haar jonge brigade.

We delen courgette­bloemen gevuld met ricotta en paddenstoelen (15 euro), verpakt in een korst. Een krokant en smeuïg hapje. Er staat ook pasta op het menu, maar wij gaan voluit voor gnocchi. Mijn vriendin combineert ze met vongole (33 euro), een voorstel dat niet op de kaart staat. Ik kies voor caruso (25 euro) met traaggegaarde rundsschouder, varkensbuik en geroosterde ui. We zijn er dol op. De knoedels zijn licht en luchtig met een volle smaak en smelten op de tong. Vanaf nu zijn we gnocchigek. Met dank aan Lucia.

De rekening
Wij betaalden 99 euro voor een gedeeld voorgerecht, hoofd­gerecht, water (5 euro) en drie glazen rosé (7 euro).

Het lijkt of Raphaël Nataf in zijn eentje de culinaire instituten van Brussel nieuw leven wil inblazen. Hij is eigenaar van het iconische La Taverne du Passage in de Koninginnegalerij, van L’Ultime Atome in de Sint-Bonifaaswijk en van La Chaloupe d’Or op de Grote Markt. Stuk voor stuk emblematische plekken die door Nataf werden gemoderniseerd.

Het moet een opluchting voor hem zijn geweest om in The Chairman van nul te kunnen vertrekken, om zijn visie van een moderne brasserie te kunnen uittekenen en niet wéér een metamorfose ‘met respect voor het DNA’ te moeten doorvoeren. Die visie is gekleurd door buitenlandse reizen: de glanzende bar, de kronkelende rode banken en het amber­kleurige licht zorgen voor een New Yorkse sfeer.

Het menu werd onder handen genomen door chef Isabelle Arpin, die bij Alexandre een Michelinster haalde, in WY bij Bart De Pooter kookte en haar eigen zaak op de Louizalaan had. Op de kaart staan naast must-haves als américain frites (19 euro) en comfortfood als mac and cheese (18,5 euro) ook brasserieklassiekers met een twist. Voorgerechten als steak tartaar, maar dan met gepekelde uien en misomousseline (22 euro), of gegrilde octopus met hummus, edamame, munt en chimichurri (21,5 euro). Hoofdgerechten als kabeljauw met een kruiden- en pistachecrumble, fregola sarde en gevogeltejus (27 euro) of de luxehotdog al tartufo (19 euro).

We kiezen voor een vitello tonnato (19 euro), maar dan met gefrituurde kappers en een mosterd­sausje. Ik vond de vitello wat te dik en de tonnato te onbestaande. Misschien is dat zo’n gerecht waar je eigenlijk nooit aan moet sleutelen.

Mijn tafelgenoot was perfect tevreden met de garnaalkroketten (21 euro). De gelakte ribbetjes met geplette, gebakken aardappelen (23 euro) waren even lekker en sappig als immens. Geen slecht woord over de inktvis met chorizo en polenta (27 euro): elke hap zacht én pikant. We sluiten af met een klassieke dame blanche (11 euro) en een pavlova met rood fruit (11 euro). Een geslaagde mix. Met zijn internationale aura is The Chairman meer dan welkom in de veeleer saaie Rogierwijk.

De rekening
Wij betaalden 178 euro voor twee cocktails (12 euro), een fles rode wijn (Saint-Nicolas-de-Bourgueil, 42 euro) een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert.

Wat heeft een middeleeuws fort in Granada met Oostende te maken? Weinig. Behalve dat Oostendenaars Vicky Philips en Domien Van Loock hun hart verloren aan Granada en de typische Andalusische tapascultuur. Geef ze eens ongelijk.

Naar Alhambra – gelegen in een verscholen hoekje van het stadscentrum – brengt het koppel de gastvrijheid van de Pelikaan mee, de bruine kroeg die ze samen al drie jaar runnen. Misschien daarom dat de drankenkaart hier zoveel opties telt. Niet alleen wijnen (per glas of fles vanaf 6 en respectievelijk 28 euro), bieren (Estrella Damm, 4) maar ook cocktails doen uitgesproken Spaans aan zoals tinto de verano (9), waarbij rode wijn met bitter lemon wordt gemixt of rebujito (8) die sherry met soda blendt.

Na de toelichting van de bizar Vlaams aandoende suggesties met ribbetjes en scampi, focussen we ons op de reguliere en zacht geprijsde eetkaart. Het duurste gerecht op de kaart kost 22 euro en is een flinke plank met daarop Spaanse chorizo, fuet, duroc, manchego en olijven.

Klassiek gaan we van start met pimientos de Padron (9) en pan con tomate (9). Ik had geen gastronomische of experimentele versies verwacht, maar dat beide zo ongekruid verschijnen, valt me tegen.

Mijn geluksgevoel stijgt wanneer ik hierna de lekkerste tapa van de avond mag verorberen, de handgerolde albondigas (12) in een pittige saus van chili en tomaat. Daarna kiezen we voor pulpo à la gallega (13). In plaats van aardappelschijfjes met daarop plakjes gestoofde octopus slingeren er twee tentakels over ons bord. We moeten de vis zélf versnijden; bovendien ontbreekt er flink wat olie voor een smeuïge combinatie.

Persoonlijke service en originele dranken: daarmee scoort deze Oostendse tapasbar. Nu nog de durf om met kruiden, specerijen en sauzen de gerechten van Alhambra op de radar te krijgen.

De rekening
Ik betaal 77 euro voor 4 borden, 2 aperitieven en 2 wijnen.

Al sinds de jaren 80 spijst en laaft De Lieve Gentenaars en curieuze passanten. Afgelopen juli kreeg het restaurant met Jean-Michel Teerlinck en Julien Malingreau nieuwe gezichten. Hun ervaring in events en nightlife verklaart de hippe saus waarin De Lieve – voortaan met ovale bar en uitgebreid straatterras – marineert.

Ik hoor alvast minder Gents geroezemoes dan verwacht; een kaart met onderverdelingen als ‘à partager’, ‘entrées’ en ‘plats’ zet de toon. Wanneer we de barman naar de wijnsuggesties per glas vragen barst hij net niet in lachen uit. Zijn beste tip: een fles. Uit de overdaad aan prijzige Bourgogne kiezen we een fles Pascal Jovilet Blanc Fumé (55 euro) uit de Loire. Heerlijk mineraal om mee te starten en dankzij de zuren even ideaal om zomerse gerechten te verfrissen.

Parijs in Gent, zou je denken. Dat is niet helemaal wat de eetkaart uitstraalt. Ovengebakken Griekse feta (14), vitello tonnato (18) en melanzane (20) trekken ook wat mediterraanse zon aan. Pissaladière (16,50) blijkt een specialiteit van het huis te zijn.

Terwijl het plezier erin bestaat om de pizza zelf aan tafel te versnijden is hij hier al in losse strips verdeeld. Ook over de ansjovis had ik graag mijn mening gedeeld, maar de lookmayonaise en de overdaad aan zoet gekonfijte ui snoeren mij de mond.

Dan heb ik meer geluk met de artichaut (15) waarvan de binnenkant royaal opgevuld is met groene bonen en hazelnoot. Een gevoel dat ik niet lang kan vasthouden wanneer een carpaccio van pulpo (23) zonder aangekondigde citrusdressing – maar mét een tulpenveld aan roze pepers – wordt ingezet. Samen met excuses volgt er snel een sappigere versie, maar de bessen blijven het verpesten.

Bij een dorade met ratatouille (27) bestel ik nog een portie patatas De Lieve (6), krokant gefrituurde aardappelkubusjes – opgebouwd in fijne tranches en keurig geserveerd in een zilveren pannetje. Mijn gezelschap heeft intussen zijn zuinig geportioneerde mafaldini pesto (24) in enkele happen opgemaakt voor ik kan vragen of ik mag proeven.

Geen slecht woord over de locatie of sfeerzetting – de tafelonderleggers van de hand van Maria Crucera zijn lichtjes geniaal – maar om het genereuze hart van de Lieve te doen kloppen moet er kritischer naar het bord gekeken worden.

De rekening
Ik betaal 181 euro voor 3 starters, 2 hoofdgerechten, 1 bijgerecht, 1 fles wijn en 1 fles water.

De Georgische taal is wonderlijk. Niet alleen staat het menu bij Tiflis vol met een opeenvolging van medeklinkers, ook het begrip shemomechama wordt vermeld. Ruwweg betekent het: ‘ik heb te veel gegeten’, met de onvertaalbare nuances die het prefix shemome met zich meebrengt: dat het per ongeluk was, dat je er niet ontevreden over bent en dat iedereen je zal begrijpen.

Wij begrijpen het in elk geval na een bezoek aan Tiflis. “Etentjes duren legendarisch lang in Georgië”, zegt Anna, de eigenares en bezielster van het restaurant. “De gerechten blijven maar komen, en alles is even lekker. In Georgië wordt elke gast beschouwd als een geschenk van God, dus die moet verwend worden.”

Tiflis is het eerste Georgische restaurant in Leuven, en misschien het eerste moderne in Vlaanderen. “We serveren alvast kleinere porties”, zegt Anna. “We hebben de gerechten wat verfijnd, en sommige ingrediënten moeten we aanpassen. De Georgiërs hebben een grote voorliefde voor walnoten, maar die zijn in België een beetje bitter, dus mengen we vaak met pecannoten. We willen ook geen eetmuseum zijn, maar een restaurant met een eigen signatuur.”

We bestellen alvast een negroni met walnotensiroop (11,5 euro), een glas natuurlijke bubbels (12 euro) en gaan voor het sharing menu (43 euro, vegetarisch: 41 euro) dat een staalkaart van de Georgische keuken biedt. Bij elk hapje zijn we verbaasd over de bijzondere smaken. Wie had gedacht dat kroketjes van rode bonen zo lekker zouden zijn. Dat je aubergine kunt vullen met een crème van walnoten en pecannoten, en dat je piepkuiken kunt serveren met walnoten- en pecannotensaus. En dat je daarna nog altijd zin hebt in een dessert van rodewijnpudding met pecannoten. Uiteraard ben ik meteen weg van het ultieme comfortfood: chatsjapoeri, een broodbootje gevuld met kaas en eigeel. Brood, ei, kaas. Je eigenste minifondue. Enkele jaren geleden riep René Redzepi van Noma Georgië uit tot de laatste grote onont­dekte eetcultuur in Europa. Helemaal waar. Laat maar komen, die walnoten.

De rekening

Wij betaalden 124,5 euro voor een negroni, een glas bubbels, een biertje, een glas rosé, twee tasting menu’s van 6 gangen en dessert.

Het restaurant in de Brusselse wijk Mérode is de achtste vestiging van Poule & Poulette, de keten die al tien jaar het blijde kakelende woord verspreidt en alleen maar kip serveert. Ik houd van kip. Zondags geluk is ’s ochtends een zachtgekookt eitje en ’s middags een gebraden kip.

Ik zou elke dag kip kunnen eten en nooit ongelukkig zijn. Als het om een blije en vrije hen gaat tenminste. Poule & Poulette serveert geen biokip maar werkt voor al het pluimvee wel samen met de Gallux-boerderij, die ecologisch, duurzaam en diervriendelijk kweekt in uitloopstallen met daglicht. Hun gevogelte ziet er gelukkig uit, dus kan ik het met een gerust gemoed opeten. Wat helemaal fout klinkt eigenlijk.

We gaan braafjes aan een tafeltje zitten. Avontuurlijke eters kiezen een ‘hok’ tussen de stellingbuizen en het steigerhout, en gaan met de kippen op stok. Kinderen zijn gek op zo’n zitbox. Ze kibbelen over wie aan het kippenhoklichtje mag trekken om de kelner te roepen.

Er staan tien veggie en vegan gerechten op de kaart, dus laten we 5 sticky wings (7,95 euro) én 5 falafel balletjes (6,75 euro) aanrukken die smakelijk en kleverig zijn, zodat er voor je ’t beseft een half servet aan je vingers plakt. Kip it clean, staat er op de vingerdoekjes. Dan gaan we voor de Belgian Classic: vol-au-vent met frietjes (20,35 euro) en Old School: halve kip met appelmoes en frietjes (20,95 euro). Laat ik eerlijk zijn, het zijn niet de beste kippengerechten die we ooit gegeten hebben, daarvoor vindt tafelgenoot zijn vol-au-vent te opgewarmd en niet gekruid genoeg, en is het vel van mijn kip te taai. Maar het is lekker, de kip is sappig, de frietjes en appelmoes zijn uitstekend, de prijs-kwaliteitverhouding zit beter dan goed en het restaurant biedt een fijne eetervaring. We zijn omringd door families en vriendengroepen die blinken van plezier. Of van het kippenvet.

De rekening

Wij betaalden 80,25 euro voor twee cocktails (Aperol spritz 9,75 euro en Dark & stormy 10,5 euro), een pintje (4,5 euro), twee voorgerechten en twee hoofdgerechten.

Laten we eerst de woordgrapjes uit de weg krijgen. Dit is haute gastronomie op hoog niveau. Kookkunst op eenzame hoogte op de 28ste verdieping.

Haut van chef Dimitri Proost is wat je een bestemmingsrestaurant noemt, een prachtige plaats met buiten een spectaculair zicht en binnen intrigerende borden. De entree is al een belevenis. Gastheer en sommelier Randy Degroote (Marina, Willem Hiele) wacht je op in een soort van black box, donker en geluidsdicht, zodat het licht van de zaal je overrompelt. Het decor is chic en minimalistisch. In de grote glazen ruimte zijn maar een dertigtal plaatsen, allemaal bezet voor deze zaterdagse lunch. Rondom is een terras, aan de andere kant nog een privé zaaltje. Gasten wandelen met het glas in de hand langs de ramen, alsof het zicht op Oostende een kunstwerk is, en dat is het ook wel. “Het is nooit twee dagen hetzelfde”, zegt Degroote. “Ik ontdek elke keer weer iets anders.” Degroote is een geboren en getogen Oostendenaar en kan door het raam zijn hele leven aanwijzen: daar wonen mijn grootouders, daar ging ik naar school, daar leerde ik zwemmen.

De keuken is een stijlbreuk met wat we van Dimitri Proost gewend zijn. Niet de uitgesproken smaakbommen van Dim Dining. Het is discreter, soms bijna een minimum impact keuken. Ingrediënten worden in hun waarde gelaten en samengebracht op een manier die voor extra prikkels zorgt. We gaan voor de zes gangen (169 euro). Negen gangen (198 euro) zijn mogelijk. En je kunt verrassend genoeg ook à la carte eten: vier voorgerechten, vier hoofdgerechten, vier desserts en kaviaar. Een millefeuille van krab en kalf (68 euro) bijvoorbeeld. Of wagyu (170 euro). Maar hier wordt vooral met vis gewerkt en een mooie Noordzeekeuken geserveerd. Bij de proevertjes hoort al een Ostendaise oester, met een sorbet van limoen en zuring. Een rauwe garnaal krijgt een dot fetacrème. Zeebaars ligt in een wolk jalapeño-schuim. Tarbot wordt gecombineerd met kalfstong en vermouth. Het lievelingsgerecht van de chef is duif clamart, met de groene doperwtjes en een stukje paté en croute. We zitten bijna vier uur aan tafel en de lunch drijft voorbij als een stroom van vers, verrassend, verfijnd en lekker eten. Eentje om het af te leren: het hoogste restaurant van België heeft de hoge verwachtingen volledig ingelost.

Info

Gesloten op zondag, maandag en dinsdag. Andere dagen lunch (aankomen tussen 12 en 13) en diner (aankomen tussen 19 en 19u30)

De rekening

Wij betaalden 413 euro voor een glaasje Roderer (20 euro), een negroni (20 euro), water (20 euro), vier proevertjes, het zes gangen menu (169 euro) met wijnen, en koffie (15 euro).

Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat deze rubriek – onder de honderd euro – enige discipline vereist.

Als je in de hamburger-hotdog-pizza-pita-categorie blijft – en daar is absoluut niks mis mee – zit je geheid goed. Een simpele brasserie vraagt al wat rekenwerk terwijl je bestelt, en soms wat economische overwegingen: ‘misschien geen cocktail vooraf’. En in een sharing-restaurant lopen al die kleine deelgerechtjes snel op, zeker als je zo gulzig bent als ik. Maar bij 5 Flavors Mmei lukt het vanzelf. We leggen geen enkele terughoudendheid aan de dag en eindigen keurig onder de honderd.

Er zijn meerdere schappelijk geprijsde formules, waaronder een degustatiemenu (37,5 euro), maar wij gaan voor 15 dim sums en gebakken rijst (33 euro). Dim sums zijn letterlijk ‘hapjes die het hart raken’. Chinezen eten ze samen met familie en vrienden, bij een babbel en een kop thee. Ik heb nog steeds een ‘kerstgevoel’ bij elk glanzend torentje stoommandjes dat op tafel verschijnt. Wat zou het zijn? De glasachtige ravioli’s met garnalen. De lichtgroene dumplings met varkensvlees. De gestoomde runderballetjes. Ze zijn sappig en smakelijk. Makkelijk op te pakken met stokjes. Ze kleven niet aan elkaar en je kunt ze in één keer in je mond steken. Ook de gefrituurde versies zijn uitstekend. Niet te vet, lekker crispy.

5 Flavors staat gekend als de kampioen van de Kantonese keuken, werd door Gault Millau tot tweemaal toe uitgeroepen tot Aziaat van het jaar en krijgt nog steeds een 14/20. Maar dat was met chef Michael Leung in de keuken en gastvrouw Sim Ka in de zaal. Dit bejubelde duo heeft de zaak overgelaten, en de nieuwe eigenaars wensen onbekend te blijven, zo deelden ze ons mee. Lekker eten en een air van mysterie er gratis bovenop.

Info

Maandag en dinsdag gesloten, woensdag tot zaterdag van 18u tot 23u, zondag van 13u tot 15u en van 17u tot 22u.

De rekening

Wij betaalden 93,5 euro voor twee negroni’s (9,5 euro), een glas rosé (4,5 euro), een Chinees biertje (4 euro) en een dim sum menu (33 euro).

Het is moeilijk nee zeggen tegen een negroni bowie (12 euro, met rosé vermouth), dus de start zit al goed. Maar gekker dan het logo met de bliksemschichten, enkele accenten in het interieur en wat goedgekozen verwijzingen op het menu wordt de Bowiemania hier niet.

Bowie is een moderne brasserie die haar traditionele roots niet vergeten is, geen fanclub. Het is na Bar Brul en Deli Barrio al de derde zaak van Bertrand Lekeux in deze wijk. In een goede brasserie is het een beetje thuiskomen. Het is er warm en gezellig, casual en comfortabel, en een blik op het menu is als een weerzien met oude bekenden. Kaaskroketjes (17,50 euro)! Vol-au-vent (26 euro)! Witloofsalade (4,5 euro)! Maar er zijn ook genoeg nieuwe ontmoetingen. Melanzane alle parmigiana (15 euro). Of raviolini met knolselder en walnoot (24,50 euro). Ook een must voor de brasserie in een bloeiende wijk: het kindermenu, met daarop kibbeling (15 euro) of balletjes in tomatensaus (13 euro).

Tafelgenoot gaat de klassieke weg op en kiest een garnaalkroket (14 euro, van de Brusselse Fernand Obb Delicatessen). De vulling zou voor hem wat vloeibaarder mogen, en de gefrituurde peterselie wat meer gezouten. We zijn in testmodus. Ik ben blij als een hondje met een gigantische mergpijp (16 euro); een krokant laagje van panko, mosterd en peterselie bovenop. Ik grom nog net niet van plezier. De steak tartaar (25,50 euro), met verse frietjes en kropsla wordt door Tafelgenoot volledig goedgekeurd. Voor mij worden het asperges à la Flamande (32 euro). Prijzig, maar het is een berg met een dikke eiersaus bovenop die geen beurre blanc, hollandaise of béarnaise is. Ik zit zo te schransen dat de chef uit zijn keuken komt om uit te leggen hoe hij de saus maakt. Met kookvocht van de asperges, eieren en peterselie.

Als afsluiter lonkt een Bowie banoffee (taart van bananen, slagroom en karamel, 12 euro), maar ik kan geen ‘nog wat eiersaus’ meer zeggen. Tafelgenoot kiest een bordje kaas (17 euro, van Van Tricht uiteraard), geserveerd met notenbrood en mostarda van peer. Er zijn nooit genoeg goede brasseries vinden we. We zijn blij dat we de weg naar Bowie gevonden hebben.

Info

Maandag en dinsdag gesloten, open van woensdag tot zondag, telkens van 11 tot 23u.

De rekening

Wij betaalden 217,50 euro voor een gin tonic (12 euro), twee negroni’s, een fles Sancerre (62 euro), twee voorgerechten, twee hoofdgerechten, kaas en een glas rode wijn (8 euro).

Waar is Wally? In Aalst. In een modernistisch bakstenen gebouw tegenover bibliotheek Utopia. En overal. Want Wally is blijkbaar de zuurdesemstarter van deze fijne foodbar. De basis voor alle broden en pizza’s. De big bang zeg maar.

Luca Fabozzi, begiftigd pizzabakker en zuurdesemexpert (als dat geen woord voor de scrabble is) raadde me aan om Wally te bezoeken. “Pizza met een creatieve Belgische twist”, zei hij. Eigenaar Kristof Cannoot is zichtbaar opgetogen als ik dat vertel. “Luca staat op eenzame hoogte”, vindt hij. Hij keerde met zijn vrouw Stephanie terug naar de plaats waar hij opgroeide om Wally te openen, en daar zat Aalst duidelijk op te wachten. De zaak loopt vol met een erg divers publiek. Grote vriendinnengroepen, gepensioneerden, families met kinderen, koppeltjes. In deze industriële no-nonsense omgeving van bakstenen muren en schooltafels voelt iedereen zich thuis.

Achter de toog staat de grote pizza-oven centraal. Hoewel er maar vier pizza’s op de kaart staan, zijn ze de sterren van de zaak. Italiaans zou ik Wally niet noemen. Het is een originele wereldkeuken, met zuiderse accenten. Er zijn flink wat appetizers, zoals zuurdesemtoast met ’nduja boter en sardines (9 euro). Gevolgd door een reeks deelgerechten en salades. Wij beginnen met de gebrande makreel in groene gazpacho (17 euro) waar ik eerlijk gezegd niet dol op ben. De structuren kloppen niet voor mij. De groene soep is te dun. De makreel te fijn. Tafelgenoot vindt dat ik zeur en slurpt het hele bord leeg. Hij gaat voor de ’nduja pizza met venkel (22 euro). Ik kies de klassieke marinara met ansjovis, kappers en olijven (17 euro). De pizza’s zijn geen wagenwiel groot, en houden het midden tussen de Romein en de Napolitaan, met een dunne crunchy bodem. Ze zijn heerlijk. We sluiten af met een erg Italiaans ijsje met olijfolie en zeezout (8 euro). Waar is Wally? Waar hij ook is, ik maak een ommetje om hem te bezoeken.

Info

Open van donderdag tot zaterdag, van 12 tot 14u30 en 18 tot 22u.

De rekening

Wij betaalden 98 euro voor twee negroni’s (11 euro), een gerechtje vooraf, twee pizza’s en een dessert om te delen. We dronken een glas rode natuurwijn (Ploutelou, 7,5 euro) en een Pico Bello alchoholvrij bier (4,5 euro).

Ze noemen zichzelf ietwat onhandig een bistro-bar, maar ik begrijp de omschrijving wel. Je kunt Alfalfa niet echt een eetcafé noemen, noch een bistro, en een bar is het ook niet.

Alfalfa is een superdeluxe broodjeszaak overdag die verglijdt naar een ongedwongen restaurant met creatieve gerechten om te delen ’s avonds. Gelegen tussen het Leuvense centrum en de Vaartkom houdt de zaak ook nog eens het midden tussen de drukke no-nonsense commercie gericht op studenten en de trendy sfeer van de wijk aan het water.

Het menu is kort, maar interessant, met veel vegetarische en veganistische opties. De drankenkaart staat vol artisanale biertjes en natuurwijnen. We kiezen vier gerechtjes die met grote tussenpozen op tafel worden gezet. De rode biet is fris en knapperig, lekker gecombineerd met pistachenootjes (13 euro). De kip met parelcouscous (16 euro) is heerlijk zacht, het citrus acccent is verrassend. De zeebarbeel (16 euro) heeft een knapperig korstje en de kokoscurry met mosseltjes past er perfect bij. De dumplings (14 euro) zetten ons op het verkeerde been. We hadden een zacht omhulsel verwacht en het is crispy. Maar de vulling van champignons en zwarte look zou ik zo op mijn boterham smeren.

De spreidstand die Alfalfa maakt, is moeilijker dan het lijkt, en soms heb ik het gevoel dat de culinaire ambities te groot zijn voor de omgeving, voel ik een lichte onwennigheid. Dit gezegd zijnde, ik ben duidelijk de enige die zich bedenkingen maakt want Alfalfa loopt vol met een leuk gemengd publiek van buurtbewoners en studenten. We sluiten de avond af met een bezoek aan Café Commerce dat nog steeds bruin, gezellig en rumoerig is. Wat een zeur en een muggenzifter ben ik eigenlijk denk ik na enkele pintjes. Waarom zou een spreidstand onaangenaam zijn? Alfalfa is een leuke bistro-bar; niet meer, niet minder.

Info

Zondag en maandag gesloten, di van 18u tot 22u30, woe tem za van 12 u tot 14u en van 18u tot 22u30.

De rekening

Wij betaalden 92 euro voor een negroni (12 euro), drie glazen rode wijn (7 euro) en vier schotels.

‘Zijn we in België of in Brooklyn?’, vroeg New York Times zich af.

Ze bezochten vijf Brusselse restaurants die hen verbaasden door de gedurfde kaart en het eigenzinnige interieur, in een stad die zij omschrijven als ‘lang het domein van stoffige Franse brasseries en diplomaten in grijze flanellen pakken’. Maar niet meer. “Jonge chefs met iconoclastische ideeën over smaak en duurzaamheid maken Brussel tot een van de meest opwindende en betaalbare steden om te eten,” klonk het. De Times’ culinaire journalist probeerde Anju, Aster, Kline, Klok  – allemaal aan bod gekomen in dit magazine – en Nyyo, een gezellig Aziatisch restaurant dat zichzelf als een ‘Viet eatery’ omschrijft.

Geen loempia of pho te zien op de kaart, maar vooral gerechten die verwijzen naar de roots van eigenaar Nam Lam. Hij is de zoon van Vietnamese vluchtelingen, opgegroeid in Luik en Brussel, en volwassen geworden in New York, waar hij voor Google werkte. Die rijke mix voel je in het interieur dat slechts subtiel naar Azië verwijst met rieten lampenkappen die op de typische platte gevlochten hoeden lijken, een bruinroze kleurpalet met veel natuurlijk hout, en grijsbruine keramiek. De mix is nog duidelijker op de kaart die heerlijke cocktails biedt – de Ham Choi Life (14 euro) met mescal, amaro en limoen is een aanrader – en die weg van de klassieke Vietnamese keuken een nieuwe fusion bedenkt. Rundvlees tai chanh (15 euro) bijvoorbeeld, Nyyo’s versie van de Brusselse Americain, met citrusvinaigrette, Vietnamese koriander, geplette nootjes en een kwartelei. Het is smeuïg, perfect gekruid en wordt geserveerd met luchtige crackers. Na de huisgemaakte kippenleverpaté (11 euro) veeg ik het bord schoon met mijn vinger. Ondanks de Thaise chili valt de ceviche (15 euro) van schelvis, met limoenvinaigrette en kokosmelk voor mij een beetje plat, tot groot genoegen van mijn tafelgenoot, die zich opoffert om het alleen op te eten. De meer dan vriendelijke bediening raadt ons de Thit Ko (14 euro) en de Cari mosselen (15 euro) aan. Zacht gekaramelliseerd buikspek met een donkere sojasaus, en mosseltjes met okra in een lichte curry. We sluiten af met een flan, met karamel en limoengranita. Perfect. We houden wel van dit creatieve multi-culti Vietnam.

Info

Zondag en maandag gesloten, andere dagen van 12 tot 14u en van 18u tot 22u.

De rekening

Wij betaalden 184 euro voor water (5 euro), twee cocktails (12 en 14 euro), een fles witte wijn (Hautes Côtes de Beaune, 66 euro), vijf schotels, rijst (3 euro) en een dessert.

Had ik maar een grotere mond. Ik denk het vaak als ik broodjes eet die ik het liefst volledig naar binnen zou werken terwijl ik er amper mijn kaken rond krijg.

Hamburgers belanden voor de helft op mijn trui. Bij sandwiches ontsnapt het beleg en proef ik alleen brood. In de döner kebab bij Panam zit ik  eerst enkele minuten met mijn vork te prikken voor ik me aan een hap waag. Dat prikken is al erg lekker: mijn kip is zacht en smakelijk, de saus net pikant genoeg maar niet overheersend. De eerste hap waar ik broodje, kip en rauwkost proef, is heerlijk. Niet de sauserige, vette mondvol die je soms krijgt, – hoewel dat op een katerige dag ook deugd kan doen – maar een verse en verzorgde mix van smaken.

Panam heeft het Turkse streetfood tot een hoger niveau getild, en serveert artisanale kebab, met lokale ingrediënten. Het traditionele broodje, bedacht in Berlijn in de jaren zeventig, wordt in drie versies geserveerd: met kip, falafel en Berloumi (een Belgische versie van de haloumi). In het broodje (10,90 euro), of op het bord met een uitgebreide sla (11,9 euro). De bagnat – knapperig van buiten en luchtig zacht vanbinnen – komt van bij bakker Renard, enkele huizen verder. Van de kip worden alleen filets en dijen op het spit gestapeld. Het vlees wordt een nacht gemarineerd. De frietjes worden ter plekke gesneden en twee keer gebakken. De groenten mengeling is genereus: gebakken aubergine en courgette, knapperige rode kool en zacht gepekelde rode uien. Met wat blokjes feta voor extra pit. Wat bij andere snackbars uit de diepvries komt, is hier vers en zelfbereid.

Het idee voor deze moderne en modieuze döner kebab kwam van Sébastien de Bergeyck die de mosterd uit Berlijn en Parijs haalde, en er een fijne Brusselse draai aan gaf. Met de no-nonsense pop-inrichting en de metalen panam-kebabhouders schreeuwt dit concept: keten!

Info

Dinsdag gesloten. Andere weekdagen van 11u30 tot 15u en van 17u30 tot 22u30. In het weekend non-stop open

De rekening

Wij betaalden 38,60 euro voor twee delta ipa’s van Brussels Beer Project (4,5 euro), twee pakjes friet (3,9 euro), een döner chicken (10,9 euro) en döner falafel (10,9 euro).

Sommige dagen zit alles gewoon tegen. Ik wil niet overdrijven. Hoe erg kan het zijn? Je woont tenslotte niet in Oekraïne.

Maar de metro is geblokkeerd, dus mis je je trein en de volgende blijkt afgeschaft. De taxichauffeur vindt het restaurant niet, hoewel het een Hopper-schilderij op de hoek van de straat is. Oh wat een opluchting dat je in and/or gereserveerd hebt waar ze geen drama maken van de vertraging, waar ze Tafelgenoot ondertussen een mooie plek en een fijn drankje geven, en je met een warm en welgemeend ‘eindelijk’ begroeten als je drie kwartier te laat arriveert. Les van de dag: onderschat nooit de kracht van een goede huisaperitief (lapsang souchong en mescal, 17 euro).
Karen Shu heeft een indrukwekkend palmares. Ze heeft in New York voor de Franse driesterren kok Jean-Georges Vongerichten gewerkt. Ze was privé chef voor de Obama’s, Meghan Markle en Beyoncé. Haar plantaardige keuken overtuigde sjeiks en sterren. De kaart van and/or is ook erg verleidelijk. We willen zeker de kohlrabi (17 euro), ondertussen een klassieker op elke modieuze kaart. Shu serveert de knol met gepekelde selder en sjalotjes. Fris, crunchy en zurig. De ingrediënten zijn herkenbaar, de smaken duidelijk.

De keuken heeft een hoog ‘what you see is what you get’ gehalte, en toch is het geheel verrassend. De toast (19 euro) met feta en gekarameliseerde pepers is super-de-luxe comfortfood. Crispy onderaan, pikant bovenaan en smeuïg alom. De schorseneren (27 euro) lijken exotische delicatessen, beetgaar, op smaak gebracht met chili en koriander. Volgende les van de dag: wat men je ook vertelt, er zijn nooit genoeg aardappelen. Shu’s aardappeltaartje (24 euro) met rozemarijn is om voor te sterven. De chef is godzijdank niet bang van koolhydraten, want er is nog een dessert met sweet potato (13 euro). De aardappel is tot crème geklopt en is in verbazend goed gezelschap van druiven en amandelen. Als we restjes hebben is dat alleen omdat we gewoon te veel hebben besteld. Daar heb ik de volgende dag al spijt van. Waarom heb ik geen doggybag gevraagd, want zat daar nu geen lunch in, in die ene overgebleven schorseneer met wat aardappelcrème en een stuk aardappeltaart?

Info
Dinsdag en woensdag gesloten, andere dagen van 16 tot 23u.

De rekening
Wij betaalden 185 euro voor drie cocktails, vier glazen oranje wijn (8 euro), vier schotels en een dessert.

Het goudkleurige licht, het art deco-achtige glasraam en het groenbruine interieur zorgen meteen voor gezelligheid. Dat was al  zo bij ‘Les Annees Folles’, het restaurant dat hier vroeger was, en het gevoel is nu ook onmiddellijk: dit is intiem en warm.

Hier zit je goed. Wel meer mensen vinden dat, want op een doordeweekse avond loopt de zaak vol. Folia biedt ‘vegetable-forward fine dining’. Als modieus buzzword kan dat tellen, maar je weet meteen waar het over gaat: groenten. Geen strikte vegan keuken waar room, eieren en kaas geweerd worden, wel lichte en frisse gerechten waar groenten voorop staan. Ik ben in goed gezelschap. Vriendin is recent veganistisch gaan koken en weet ondertussen hoe je kaas maakt van cashewnoten en room van linzenproteïne. Maar ze is soepel. Zij gaat voor het vegetarisch menu (68 euro). Ik kies de flexitariër optie (78 euro), waar een sint-jacobsvrucht en buikspek in verwerkt worden. Terwijl er voor de lunch drie gangen zijn, serveert Folia ’s avonds uitsluitend een vijfgangenmenu. Maar het zijn geen immense porties, wordt ons verzekerd. Over de grootte van de cocktails doen we niet moeilijk. Een bloody mary (14 euro) en een dark & stormy (14 euro) zijn een goed begin.

Chef Bart Gauweloos is klassiek gevormd in de Frans-Belgische gastronomie, en dat merk je aan de elegante borden, de evenwichtige smaken en zijn voorkeur voor een saus als bindend element. We zijn al onder indruk van de hapjes, waar we de beste erwten ooit proeven, en we gaan op die manier voort. Een witte gazpacho met koolrabi smaakt licht en zuur, als een verse appel. Een gebrande ui met pompoenschijfjes is zacht en pittig. De bloemkool met shisoazijn proeft zoals ik ze nog nooit heb gemaakt, de sint-jacobsvrucht is een lekkere aanvulling. Het hoofdgerecht valt me iets te zwaar. Het buikspek is compact en solide, ik had zonder gekund. De bruine saus overweldigt. Maar we blijven ons verbazen over wat je kunt doen met kastanjes, witloof en enokipaddenstoelen. “Misschien overdrijven we een beetje”, zegt de bediening als er na de peer met ijs en botermelk nog huisgemaakte zoetigheden op tafel komen. Fijn, zo’n restaurant dat gezond en genereus is.

Info

Open voor lunch en diner van maandag tem vrijdag.

De rekening

Wij betaalden 220 euro voor twee cocktails, water, een glas rode wijn (9 euro), drie glazen witte wijn (10 euro), een vegetarisch (68 euro) en een flexitariër menu (78 euro).

Lakhdar Hamina-Lakhdar is een van die horecagoeroes met een feilloze radar. Hij is de bezieler van heel wat van mijn favoriete Brusselse plekjes, was betrokken bij het bejubelde Old Boy en opende recenter het Mexicaanse Vérigoud en de New York style pizzeria Fight Club.

Het zijn plekjes waar ik graag eet, en die ook mijn hart verwarmen. Bij Malmö, zijn seafood restaurant, is dat niet anders. De gezelligheid waait naar buiten, en je verwacht half dat je een verwelkoming zult krijgen zoals Norman in de tv-serie Cheers, waarbij het hele café zijn naam roept. Dat gebeurt uiteraard niet. Maar het is alsof ik het gehad heb.

Malmö biedt de klassieke takeaway schotels met krab en kreeft, maar de restaurantkaart is opgebouwd uit oesters en kleine bordjes om te delen. Het is een moderne invulling van de ‘bistro de la mer’. Het restaurant is niet groot en het is wat schuifelen op een kruk aan de toog. Maar de huiscocktail (14 euro) maakt veel goed: een mengeling van twee sakés, elegant en onverwacht licht. “Dat is de liefde die je proeft”, zegt de bediening die met veel enthousiasme heeft geshaket. We vallen aan op de gefrituurde spiering (9,5 euro) en ik ben helemaal in vervoering van de aardappelsalade (6 euro) die net crunchy en ‘mayonaisy’ genoeg is. De gefrituurde calamares met spicy dip (11 euro) zijn weg voor je sint-jakobsvruchten (19 euro) kunt zeggen. Ze smelten in een crème van aardpeer en zachte ui, met
nootjes bovenop. Ik ga nog voor een broodje kreeft, de typisch Amerikaanse lobster roll (26 euro). Het heeft iets heel genereus; een mond vol warm brood, lauwe kreeft en frisse dressing. Tafelgenoot ziet dat er scheermessen worden opgediend. En hoe kan hij de inktvis met chorizo gemist hebben?

Je wordt gulzig in een lekker en gezellig restaurant, en we merken dat we er op drie kwartier tijd in geslaagd zijn om vijf schotels naar binnen te werken. We mogen nog niet weg gaan, vindt de bediening, we moeten op zijn minst een uur blijven. Tafelgenoot gaat voor een bordje kaas (14 euro) en ik word aangenaam verrast door een Pavlova (10 euro) die naar binnen glijdt als een reusachtige marshmallow. Malmö forever.

Info

Donderdag, vrijdag en zaterdag open voor lunch en diner. Dinsddag en woensdag enkel diner. Zondag en maandag gesloten.

De rekening

Wij betaalden 154 euro voor water, twee cocktails, vier glazen witte wijn, vijf schotels, kaas en een dessert.

“De gemiddelde leeftijd is hier 29”, zegt vriend Bart. Waarom het zo’n vreemd gevoel is om omringd te zijn door zoveel jonge mensen weet ik niet, maar ik zie het als de verdienste van sommelier en Nightshop-bezielster Jocasta Allwood dat ze erin geslaagd is om van haar wijnbar een bruisende en energieke plaats te maken.

Wat een plezier om hier binnen te komen: een lange, industriële ruimte die vroeger een garage was, met een gigantische betonnen toog en een massa tafeltjes, krukjes en stoelen. De wijn is uitgestald op metalen rekken, of ligt in kartonnen dozen langs de muur gestapeld. Overal branden kaarsen. Niets in dit concept zegt ‘klassiek restaurant’.

We zijn vergeten te reserveren en dus wachten we eerst even, tussen de koeltoog en de kapstok gepropt, maar zelfs dat is aangenaam. Er valt genoeg te zien en te drinken. Op de kaart staat bier van spontane gisting, lambiek en cider, enkele cocktails, en veel wijnen per glas (vanaf 6 euro). Rondom ons zien we veel flessen op tafel, en ijsemmers. De wijnen zijn natuurlijk en biodynamisch. De aanbevelingen gebeuren spontaan en ongedwongen. “Waar hebt u zin in? Rood en fris? We hebben een fles koud staan.”

De eetkaart is beperkt, negen schoteltjes om te delen, twee bordjes kaas en twee dessertjes. We worden hebberig en bestellen alsof we hongerige beren zijn. Wel drie borden, en kaas toe. Alles is verrassend, elk gerechtje smaakt. Hoogtepunten zijn een flatbread met ansjovis, zoete gekonfijte ui en olijven (13,5 euro). Of een bordje sint-jakobs-vruchten met gefermenteerde tomaten en bloemkoolgruis (17). Om van de kaas nog maar te zwijgen. Bij de gorgonzolacrème met het chili-honingbroodje (11,5) likken we letterlijk het kommetje uit. ’t Is dat niemand ons ziet achteraan in die garage, bij kaarslicht. Nonchalant, gezellig en heerlijk; wat een zalige plaats.

De rekening
Wij betaalden 100 euro voor een natuurlijk parelende oranje wijn, vier glazen rood, drie borden om te delen en kaas.

We houden met z’n twee het restaurantje draaiende, Semmy Roumans doet de keuken en Esger Van Lysebetten de zaal. Wanneer we op een druilerige avond binnenstappen, kunnen we ons geen warmere ontvangst en meer verwelkomende plaats voorstellen.

Alsof we bij vrienden zijn uitgenodigd. Natte jassen worden weggehangen, aperitiefjes verschijnen en Esger brengt ons de kaart met de mededeling dat we niet moeten delen en dat er geen verplicht menu is. Dat is tegenwoordig zo ongewoon dat het misschien inderdaad vooraf verduidelijkt moet worden.

Drie voorgerechten, drie hoofdgerechten en net zoveel desserts. Afgestemd op het seizoen, en zoals de eigenaars zelf zeggen: recht uit het hart. Elk voorstel is een verrassing. Ossenstaart met aardappel en champignons bijvoorbeeld (16 euro). Wij gaan voor makreel met mierikswortelmayonaise en rabarber (16) en schorseneren à la Flamande (15). De borden zijn gelaagd, een bouwwerk van ingrediënten en smaken. Tegenover mij wordt er ge’mmmd bij elke nieuwe ontdekking: de vette makreel, de scherpe mayonaise, de zachte aardpeer, de zoetzure rabarber. Op mijn bord is het ene laagje schorseneren gegrild, het andere gekookt. Ze krijgen een geplet eitje en wat mosterdblad bovenop. Dat mosterdblad komt toevallig terug boven op mijn schijf witte pens (28) die de grootte van een hamburger heeft, maar dat stoort me absoluut niet. Ik vind zelfs de groene kool lekker.

Tafelgenoot kiest kabeljauw met prei en dragon (28,5) en krijgt perfect gegaarde vis, een wolk van saus en zoete bieten bovenop. Elk gerecht is vers, verrassend en een variatie op de klassieke keuken. Het is een keuken die verleidt, maar niet overrompelt. Net zoals het interieur eigenlijk. Er is zeker nagedacht over het blauw van de zetels en de rood- en perzikkleurige ‘tegelschilderijtjes’ aan de muur, maar je denkt vooral: hoe gezellig. Bij het dessert – een dame blanche (10) van kruidig vanille-ijs met een schuimige chocoladesaus, en crème brûlée (10) met een knapperig korstje – tellen we het aantal beschikbare stoelen. Hier kunnen met moeite twintig gasten binnen. Bar Pêche is een ongedwongen adresje dat meteen charmeert.

Prijs
We betaalden 172,5 euro voor twee, met elk een voorgerecht, hoofd­gerecht en dessert, twee cocktails (20 euro), vier glazen wit (30 euro) en twee rood (15 euro).

Wijn
Er is een goed geprijsd aanbod van (natuur)wijnen per glas. Wij dronken de Catalaanse Els Vinyerons, de Schloss Schonberg silvaner en de Meierer riesling.

Chef
Semmy Roumans leerde het vak bij L’Amitié en Veranda, Esger Van Lysebetten komt uit de sales en marketing.

Amen is het tweede project van sterrenchef Pascal Devalkeneer van het befaamde Le Chalet de la Forêt, waar hij naam maakte met gastronomische gerechten en producten van topkwaliteit. Het interieur van het restaurant is verrassend en de inrichting heeft iets van een refter in een Italiaans klooster, met eersteklas eten dan wel. Alles is lekker en foutloos, en we zitten ons zo’n beetje af te vragen waarom we niet enthousiaster zijn.

Deze bistrobar maakt fysiek onderdeel uit van microbrouwerij De Damse Brouwers. Mout is een no-nonsense-adres dat gasten wil aanzetten om diverse smaken uit te proberen, en dat met een uitstekende ‘prijs-plezier’ verhouding.

De Indische keuken heeft alles: een rijke traditie, een sharing component en een gezonde vegetarische basis. Mission Masala brengt oldskool Indian soulfood, met een aura van urban coolness.

Chef-kok Takeaki Kato is een bejubelde sushichef uit Hiroshima. Hij laat zijn gasten graag kennismaken met de delicatesses van de Japanse keuken. Alles is er bedrieglijk simpel en smakelijk.

Spaans dak ligt op een uitzonderlijke locatie, zo tussen de twee vijvers van recreatiedomein Zoet Water. Alle gerechten zijn lekker, evenwichtig en welbedacht. Keuze uit menu of à la carte.

Fiskekur staat voor een mannelijke viskeuken met open vuur en houtoven, een beetje rock-’n-roll, niet te verfijnd, maar vol smaak.

‘Rechtdoorzee. Ongecompliceerd. Eigenzinnig.’ Het zijn de drie trefwoorden waarmee Het land aan de overkant zichzelf beschrijft. Het restaurant is al twintig jaar een vaste waarde in Leuven, en biedt iets anders dan de vele vleesrestaurants.

Bij Zappaz, aan de Leuvense vaartkom, worden de gerechten tapas genoemd. Vergis u echter niet: dit is grootste gastronomie op kleine schoteltjes.

Café Renee is een eigentijdse brasserie waar je tapas en dagverse suggesties kunt eten. Chef Rik en zijn team zoeken dagelijks de beste producten op de markt, en presenteren die in een losse sfeer en tijdloos kader.

Evelien Swiers noemde het restaurant dat ze samen met haar partner runt naar haar grootmoeder. In haar natuurlijke keuken probeert ze het hoofdingrediënt te verheerlijken dankzij een weloverwogen keuze van groenten.

Bij Mesa draait het allemaal om heerlijke sharing gerechten. Een unieke beleving van cocktails, taco’s, dips, bites en signature dishes die je deelt met je vrienden en familie.

Evidence biedt modern brasserie-eten op z’n best, ­zonder grootse effecten, maar met veel verfijning en metier. Je gaat als vanzelf veel Franse termen gebruiken in dit restaurant dat herinnert aan een traditionele keuken.

Een slimme eigentijdse stijl, één vast menu met inspiratie tot ver buiten de grenzen van België, en een zwak voor groenten. EssenCiel serveert een seizoensgebonden keuken waar het product voor zich spreekt.

Pajottenlandse producten staan centraal in de creaties bij August. Fascinerende smaken, een passie voor groenten, verfijnde bijgerechten en uitgebalanceerde sauzen. Wijnkaart aan drinkvriendelijke prijzen.

Knusse sfeer en kleurrijke kunstwerken. Combinaties van traditionele gerechten met frisse toetsen en een avontuurlijke line-up van desserts. Feelgood, hongerstillend eten met een intrigerende inslag.

Eten bij Fons is een beetje als thuiskomen, van vleesbereidingen zoals burgers tot heerlijke visgerechten. Lekkere klassiekers en voor ieder wat wils.

Chef’s Table is aangenaam trendy en elegante plek. Via flatscreens kan je live zien hoe je maaltijd wordt bereid. Vlees, vis en andere lekkernijen vers uit eigen tuin. Geweldige wijnkaart.

Met eigen netwerk van boeren en leveranciers, kruiden uit eigen moestuin en nostalgische toets brengt men hier de perfecte match van eerlijke gerechten.

Amerikaans geïnspireerd barbeque- en grillrestaurant met speciale whiskeys, bieren en cocktails. Je kan er maximaal met zes eten en reserveren is niet mogelijk.

Parijse sfeer vermengd met industriële en minimalistische details: kortom, een gastvrije bistro. Bij Bistrot L’Îlot draait het om een ​​selectie van pure, gevarieerde en lekkere gerechten om te delen.

Eenvoudige maar verzorgde keuken gebaseerd op de Italiaanse culinaire traditie. Naast het menu à la carte, is er ook een verrassingsmenu in 3 of 5 gangen met verse daggerechten volgens aanbod van de markt.

U is een hotel met restaurant, bar en foodlounge met uitzicht op de Antwerpse jachthaven, aan de voet van het MAS. Je kunt er terecht van ontbijt tot diner, voor fingerfood en hapjes om te delen tot een driegangenmenu.

Eed staat voor lichte en lekkere gerechten, met respect voor seizoensingrediënten. Strak en eenvoudig.