Marian Kin

Dat sappige Italiaanse accent en het immer goede humeur van Alessandro: alleen daarvoor al zou een mens zich naar de Antwerpse diamantwijk reppen. Verstopt in een klein straatje tussen het Centraal Station en het stadspark zit daar een Italiaans traiteurszaakje met de al even sappige naam Trattoria Pomodoro 60. Links zien we een kleine toog vol ravioli, geroosterde groenten, tortellini, polpette, lasagna en ander typisch lekkers uit de laars. Aan de rechterkant tel ik een zestal kleine tafels waar je zomaar een portie mediterrane zon op je bord kunt laten verschijnen.

De menukaart is vrij uitgebreid: er zijn salades en broodjes, antipasti als vitello tonnato of burrata met parmaham, maar ook vis en vlees, en natuurlijk ook verse pasta’s. Alles is vriendelijk geprijsd, ongeveer alle gerechten kosten minder dan 20 euro.

Tijdens de middag is het hier een va-et-vient van mensen die een belegde focaccia of afhaalgerecht komen bestellen. Dat weerhoudt Alessandro er niet van om elke klant vriendelijk welkom te heten, terwijl hij ondertussen de telefoon beantwoordt met zijn bluetooth-oortjes, en de gerechten naar de tafels draagt. In een mum van tijd staat er een bord tortellini van spinazie en ricotta voor mijn neus, geserveerd in een sausje van groene asperges (€ 17,50). Terwijl ik geniet van de romige maar toch lichte saus bij de flinterdunne pasta, snelt Alessandro toe: ‘Heb je geen parmigiano genomen? Ik doe het overal op!’ Mijn tafelgenoot koos voor de pasta salmone (€ 17,50) en is al even enthousiast over de fusilli met zalm in een romige tomatensaus met courgette.

We verwonderen ons over wat hier allemaal uit de kleine keuken getoverd wordt. Geen wonder dat het zo druk is. Dit is geen plek voor een avondvullend programma. Maar voor een snelle en lekkere lunch, of om jezelf een luie avond te gunnen met takeaway uit de toog, is dit een aanrader.

Felle kleuren, enchilada’s en quesadilla’s en waar mogelijk nog een verdwaalde sombrero: wie deze stereotypen verwacht, komt bij Caos van een kale reis thuis. Dit restaurant opende vorige lente op de hoek van de Antwerpse Schelde­straat en de Sint-Michielskaai. Het is een mooie plek, waar ’s avonds de zon binnenschijnt terwijl ze boven de Schelde ondergaat. Meteen ook de ideale belichting voor het stijlvolle decor van deze mescaleria. Genesteld aan de centraal gelegen toog bewonderen we het ­sobere interieur. Hout en beton voeren hier de boventoon, met enkele blikvangers zoals de kronkelende neons boven de bar en een knap schilderij tegen de muur. Enkele spots accentueren de gigantische cactus en een stilleven met vaas en bloemen.

Op de papieren onderzetters van onze mezcal negroni (€ 14) en margarita (€ 14) staat ‘buenos tiempos’ geschreven, en dat is ook het gevoel waarmee we ons over de menukaart buigen. Het is een zachte lenteavond, er staat een heerlijk drankje voor onze neus, de avond kan niet meer stuk. Volgens de barman selecteren we idealiter vijf à zes gerechtjes om te delen. Op onze bestelling hoeven we niet lang te wachten. De Irish Mór-oesters (€ 12 voor 2) smaken heerlijk ziltig, maar zijn veel te koud geworden door de granité.

Ondertussen is daar al de ceviche (€ 17) van rode snapper, best spicy. Jammer dat de stukken vis zo groot zijn dat het wel erg heftig (of té rauw) smaakt. De elote (€ 11), gegrilde maïs met pecorino en pittige tajín, wordt met plezier afgekluifd. De tamales (€ 26), twee kunstige pakketjes maïsblad, gevuld met draadjesvlees van Holstein met een soort mole kunnen niet bekoren. De taco van zeebaars (€ 22) al evenmin: een minuscuul stukje vis op een taco met muffe bijsmaak valt tegen, en mist de nodige fraicheur. Na drie kwartier zit onze maaltijd er al op. De vlotte en sympathieke barman kan de tegenzin van zijn collega die ons bedient niet recht­trekken, en ook op ons bord proeven we weinig liefde.

We doen nog een poging om de avond te rekken door een dessert te bestellen, maar ook het bolletje ijs van salted caramel (€ 12) heeft weinig smaak. Voor een uurtje drank met middelmatige hapjes valt de rekening hier erg duur uit. We begrijpen dus waarom de zaak maar halfvol zit. Wie buenos tiempos wil beleven, kiest beter een andere plek.

Veel tijd, lokale ingrediënten en ambachtelijke technieken: met dat alles voorziet Floortje De Ley Antwerpen-Noord van zuurdesempizza’s. Jarenlang verdiepte ze zich in allerhande baktechnieken en ze begon workshops en cursussen te organiseren. Van het een kwam het ander en zo ontstond pizzeria Graan in de Provinciestraat. Dat pand bleek veel te klein. Gelukkig kwam de ideale plek beschikbaar toen restaurant Brutal in de Kerkstraat de deuren sloot. Zo verhuisde De Ley begin februari met haar pizzeria naar een monumentaal pand uit 1897.

De knappe neonlichten doen het wonderwel goed met de art-nouveau-elementen van het gebouw. De vrij lichte ruimte staat vol houten tafeltjes en schoolstoelen, en het zit stampvol. Bij de kapstok liggen grote zakken artisanaal gemalen bloem te wachten, samen met stapels houtblokken voor de pizzaoven.

De Ley is een vrouw met een missie: ze wil mensen weer bier leren drinken. België is immers een bierland, en bovendien kun je zo lokale dingen in het glas serveren. Op de kaart voorziet ze alleen plaats voor bieren van ambachtelijke brouwerijen, die net zoals haar pizza’s gemaakt worden met wilde fermentaties. Denk aan geuze en lambiek, maar evengoed aan trappist. Gelukkig is er een evidente aanrader dankzij het huisbier (7 euro) dat gebrouwen wordt bij Gistgeest in Borgerhout. Bij een bordje coppa met pittige rucola (10 euro) is dat een fijne starter.

Wij zijn al langer fan van de combi bier en pizza. Bij Graan wordt dat extra in de verf gezet dankzij de foodpairingtips, waarbij voor elke pizza een ander bier gesuggereerd wordt. Over pizza’s gesproken, want daar kwamen we natuurlijk voor: er zijn klassiekers zoals marinara en margherita, maar evengoed seizoenspizza’s. Daarvoor werkt Graan samen met de bioboeren van PAKT. De Ley bedenkt de toppings in functie van wat het veld te bieden heeft. Vanavond is dat bijvoorbeeld een romige creatie met witloof, cheddar, gepekelde rode ui en fior di latte (18,70 euro). In combinatie met het flinterdunne deeg worden we daar helemaal blij van. Ook de pizza met salami sopressa (17,50 euro), klassieker van stijl, smaakt zoals we hoopten. Hoewel de desserts verleidelijk ogen houden we het bij een zelfgemaakte limoncello (6 euro). De wijk heeft er een fijn, laagdrempelig adres bij dat ambacht en duurzaamheid hoog in het vaandel draagt. Een aanwinst.

De rekening
Ik betaalde 87,60 euro voor een bordje coppa, drie biertjes en een glas wijn, twee pizza’s en twee limoncello’s.

‘Ceci n’est pas un restaurant’, staat er op het bonnetje als we afrekenen. Inderdaad, Samenloop is een restaurant maar ook een project dat vluchtelingen en nieuwkomers kansen biedt en opleidt voor de horeca. Klinkt bekend? Dat zou kunnen, want enkele jaren geleden stampte Seppe Nobels met Instroom al iets gelijkaardigs uit de grond. Nu Nobels naar Mechelen is vertrokken én het Maagdenhuis ter beschikking kwam, kunnen de bezoekers hier genieten van een maaltijd in een historische omgeving. In dit gebouw uit de 16de en 17de eeuw leerden weesmeisjes vroeger koken en naaien, vooraleer ze als dienstmeid aan de slag gingen. De link naar Samenloop is snel gemaakt.

En ja, de geschiedenis druipt hier van de muren. Een brede hal en statige binnenplaats leiden naar de ruime zaal met open keuken, waar langs twee kanten hoge ramen het licht binnenlaten.
Ayhan uit Turkije heet ons welkom met een kamerbrede glimlach. Hij brengt het aperitief en past snel en attent de tafelindeling aan als blijkt dat door een misverstand niet één maar twee tafelgenoten komen opdagen. Het menu – ontwikkeld door curator Davy Schellemans (Veranda) – verwijst uitdrukkelijk naar de oorlog in Gaza en wil een brug slaan door zowel op de Joodse als de Palestijnse keuken te focussen. En dus gaan de cursisten aan de slag met bulgur, aardpeer, kweepeer, falafel en dadels, zoveel mogelijk van lokale bioboeren. In het voorgerecht wordt dat dan falafel met hummus van knolselder en schorseneren in een saus van bloedsinaasappel. Een verrassende opener. De borden met gouden randje komen uit de Kringwinkel, het meubilair is tweedehands. Een groene Michelinster is het doel.
Bij het hoofdgerecht diept Phoebe uit Nigeria een spiekbriefje op: we mogen ons verheugen op Mechelse koekoek met parelcouscous, salsa verde en dadelcrème. Dit gerecht is werkelijk heerlijk, het gevogelte is perfect gegaard en de pasta mooi beetgaar. We sluiten de maaltijd af met een lekkere combinatie van brownie en rode biet.
Een vriendelijke prijs voor een eerlijke maaltijd, een historische setting en vooral veel blije gezichten: met deze ingrediënten is het geen wonder dat de tafeltjes hier vlot gevuld raken.

De rekening
Voor drie personen bedroeg de rekening 164,10 euro. Daarvoor dronken we twee glazen cava (6 euro) en een kombucha (6,6 euro), aten we het driegangenmenu (45 euro) en dronken we achteraf koffie (3,5 euro) en thee (3 of 4 euro). Water is inbegrepen in de prijs.

Antwerpenaars kennen ongetwijfeld de iconische toren van Léon Stynen aan het Harmoniepark. Jarenlang was het de thuisbasis van Electrabel, tot het gebouw vervelde tot de WATT-toren, een creatieve hub. Hongerige WATT-werknemers en buurtbewoners kunnen nu op de benedenverdieping terecht voor een lekkere koffie en ‘all day breakfast’ bij Notti. Af en toe zijn er ook speciale ‘By Night’ events. Zo kwam pizzaiolo Luca Fabozzi al Napolitaanse pizza’s bakken.

Eigenares Chollada Phimpharua kennen we nog als de Thaise chef Tan van Graanmarkt 13 en Le Pristine Café. Voor haar eigen stek liet ze een gigantische toog in inox uitwerken en ook de rest van het interieur oogt industrieel. Het hoge plafond en de grote ramen maken van Notti een lichte plek. De grote schuifdeuren floepen automatisch open voor elke bezoeker, en halen zo de koude mee naar binnen. Dus zitten de meeste gasten met hun jas aan te keuvelen, al lijkt niemand zich daaraan te storen.

Van een croissant, natuur, met kaas of met confituur, over zuurdesem met charcuterie en kaas, tot toasties of rillette van makreel: de kaart is niet heel uitgebreid maar dat hoeft ook niet voor een brunch. Al heeft chef Tan wel haar eigen variaties op populaire brunchgerechten. Zo verzon ze in plaats van een klassieke granolabowl een bord gekaramelliseerde flakes met Griekse yoghurt, sinaasappel, tijm en mais (15,2).
Wij kiezen voor de notti benni, Tans interpretatie van eggs benedict. Met gerookte zalm (19,6) voor mij, en buikspek van Brasvarken (19,8), voor Tafelgenoot. Mooi gepocheerde eitjes komen op een getoaste bun en een perfect gedoseerde hollandaisesaus, vergezeld van wat sla. De bijbehorende koffies zijn mooi afgewerkt.
Met Notti heeft de buurt er een pretentieloze plek bij waar je dagelijks kunt landen voor een koffie of een eenvoudig, net iets anders gerecht.

De rekening
Ik betaalde 66,30 euro voor twee notti benni, vers sinaassap, matcha latte, cappuccino, chai latte, croissant en een cinnamon roll.

De komst van restaurant Misera op het Nieuw Zuid, nu zo’n twee jaar geleden, bracht meteen wat leven in de ietwat cleane Antwerpse nieuwbouwwijk. Het applaus en de ster lieten niet op zich wachten. Geen wonder, want chef Nicolas Misera verdiende zijn strepen al bij AIRrepublic en Carcasse. Zopas opende Misera met zijn partner Yasmin Weyn nóg een zaak, één gebouw verder. Bar Misera wil veel laagdrempeliger zijn: een plek waar je binnenloopt voor een goed glas wijn en een bordje charcuterie, of een avond lang het ene hapje na het andere binnenlepelt en afsluit met een echte ‘plat’.

Team Misera zou zijn DNA verloochenen als ze niet zouden kiezen voor kwaliteit. En dus wordt al het lekkers in de keuken bereid door oude Cadzand-getrouwen Ana Boznar en Thijs Baert. En serveert sommelier Trésor Vets (ex-The Jane) alles in fijne Zalto-glazen. Met 20 wijnen per glas (grotendeels tussen 11 en 20 euro) en een wijnkaart is er keuze genoeg.

Designer Bjorn Verlinde slaagde erin om dit strakke, splinternieuwe gebouw toch de nodige warmte te geven. De witte gordijntjes aan koperen houders, de kleine bistrotafeltjes met de hanglampen erboven: alles roept ‘Parijs’. Het oude servies, de geblokte servetten waarop het (zalige) zuurdesembrood ligt, en de grote pot augurken op tafel: het lijkt nonchalant, maar is goed doordacht.
Hoewel Bar Misera nog maar één week open is, zit het stampvol. De muziek staat een beetje luid, maar dat is ook de bedoeling, en er wordt gelachen aan alle tafeltjes.

Yasmin raadt ons aan om 3 à 5 kleine bordjes te bestellen en dan eventueel een hoofdgerecht. Dat worden de jambon blanc (14), een toast van flatbread met ansjovis en plattekaas (19), gefrituurde rösti met kaviaar (35) en crudo van coquille (28). Eigenlijk zijn we daarmee al voldaan, want de toastjes en roomsausjes vullen behoorlijk. Toch kijken we uit naar de zeetong met mosterd-saffraansaus (25) en Bresse-kippenbil (24) met spitskool en pommes dauphine. Alles samen goed voor een topavond.
Nicolas en Yasmin slagen er alweer in om de juiste toon te vinden. Met eenvoudige gerechten, topproducten en een meer dan ervaren team wordt dit een blijvertje.

De rekening
We betaalden 220 euro voor brood en boter (5), 4 kleine gerechtjes, 2 ‘plats’ en 2 bijgerechten. Daarbij dronken we 3 glazen wijn
(13 tot 19) en 2 flesjes water (6).

Misschien zijn er parallellen te trekken tussen een restaurantbezoek en een kamermuziekconcert. Bij een kwartet is er geen dirigent: de eerste violist bepaalt het tempo en speelt de meest virtuoze partijen. De muzikanten moeten elkaar feilloos aanvoelen. In een restaurant is het de chef die als het ware de eerste viool speelt. Voor diens kunsten komt een mens – zelfs op een koude januari-­avond – graag uit zijn kot.

Zo willen wij graag kennismaken met de kookkunsten van Reda Hamite, de chef die sinds enige tijd bij U Eat achter het fornuis staat. Hoteluitbater Hans Otten trok dit talent aan voor het restaurant van zijn Hotel U, en we hoorden in de culinaire wandelgangen dat deze man kan kóken.

U Eat en Hotel U bevinden zich op een prachtige plek aan het Antwerpse Eilandje, met uitzicht op het MAS en het water van de dokken. Het historische pand is bovendien een ontwerp van architect Bourla, bekend van de gelijknamige schouwburg.

Op het programma: een reeks klassiekers zoals oesters, gerookte zalm, garnaalkroketten, caesarsalade en diverse steaks, maar er zijn ook creatieve gerechten. In die virtuoze creaties willen we het metier van de chef ontdekken. Laat dus maar aanrukken, die gebakken coquille met boudin noir (30 euro). Het blijkt een rijk, winters voorgerecht, met een stevige sint-jakobsvrucht, bitter witloof en zoete beuling. Bij de gebakken zeebaars met hiziki, miso en sesam (24 euro) klinkt echter een eerste valse noot. Op tafel verschijnt een tartaar van vis. Weliswaar perfect klaargemaakt, maar wel iets helemaal anders dan op de kaart staat.

Er zijn meer dissonanten: ontbrekende broodbordjes, een wijnkaart die niet up-to-date is en wijnen die niet worden toegelicht. Bij de hoofdgerechten wordt het duifje (49 euro) plots een onaangekondigde wellington en de truffel­puree die bedoeld was voor de duif wordt geserveerd bij de vis. De skrei (39 euro) zelf is overigens best verrassend gecombineerd met fijne limaboontjes en schorseneren. De solist mag dan nog zo zijn best doen, de rest van het kwartet speelt hier in een ander tempo. Bovendien wordt de muziek in het restaurant overstemd door de dj in de naburige hotelbar, wat ook al niet helpt.

De prijzen liggen hier net te hoog om zoveel foutjes te verschonen en dat is jammer, gezien het keukentalent en de mooie locatie. Voor de volgende voorstellingen van dit kwartet nemen we voorlopig geen abonnement.

De rekening

Ik betaalde 272 euro voor aperitief, twee voor- en twee hoofdgerechten, drie glazen wijn, water en twee desserts.

Het is een minder fijne erfenis van corona: op maandag of dinsdag een fijne eetplek vinden kan al eens een uitdaging vormen. Niet zo bij Bar Vert in Antwerpen: hier kan een mens elke dag terecht. Wat zeg ik? Je komt hier voor elk soort honger: ontbijt, lunch, koffie – al dan niet met taart-, of aperitief met hapjes. Op vrijdag en zaterdag serveren ze hier ook een vroeg diner.

Het adres wordt in een leescommunity ook getipt als de ideale leesplek. Dat klopt: de banken tegen de muren, bezaaid met kleurige kussens, nodigen uit om je hier te nestelen en de hoge ramen zorgen voor veel licht.

Bar Vert zit trouwens op een heerlijke plek in de stad: in een hoekpand aan de ingang van het Groen Kwartier, in een wijk met prachtige herenhuizen. Bovendien is Bar Vert gezegend met een zalig groot terras, waar je ’s middags de zon meepikt.

Niet te veel regeltjes of concepten hier: lang uitslapen in het weekend en in de namiddag ontbijten? Geen probleem. Idem voor een late lunch. Een divers publiek kan deze relaxte aanpak wel waarderen. Aan de naburige tafeltjes spotten we omaatjes met rollator, twee dertigers op date en een groepje vrienden van middelbare leeftijd. En de hipster? Die nipt van zijn cappuccino aan de bar.

De kaart bij Bar Vert gaat van een croissant met huisgemaakte confituur, over flatbreads en salades, tot vol-au-vent of pad thai. Bovendien, en dat is straf: bijna alle gerechten kosten minder dan 20 euro. Het zuurdesembrood komt van bakker Aldo om de hoek, het flatbread is dan weer afkomstig van de Turkse bakkerij.

Mijn tafelgenoot gaat voor de ricotta scramble (13,95 euro), waar hij extra lardo (2,5 euro) en avocado (2 euro) aan laat toevoegen. De fluffy eitjes komen op zuurdesemtoast en zijn afgewerkt met rucola en parmezaan. Mijn staff’s breakfast (13,5 euro) is een bord met een heerlijk warme croissant, sneetjes comté en prosciutto, eitje en confituur. Allemaal heerlijk en eerlijk. De stukjes toast mochten misschien wat minder droog en zuinig. Dat kunnen we dan weer niet zeggen van de gulle glimlach waarmee we geholpen worden. Dit adres draagt zeker bij tot die fijne vibe in het Groen Kwartier.

De rekening

Ik betaalde 47,15 euro voor twee gerechten, drie cappuccino’s en een vers sinaasappelsap.

Onze hoofdstad kreeg eind 2024 weer wat meer glans, toen na een jarenlange renovatie het Astoria-hotel opnieuw de deuren opende, nu als Corinthia. Voor de restaurants werden met David Martin (Palais Royal) en Christophe Hardiquest (Le Petit bon bon) twee Brusselse chefs geëngageerd.

Van de grandeur en statigheid van het belle-époquegebouw belanden we in een andere wereld als we de deur openzwaaien bij Le Petit bon bon. Designer Ruud Belmans creëerde voor de brasserie een knusse cocon met natuurlijke materialen zoals koper, hout en marmer.

Chef Christophe Hardiquest kent u misschien nog van zijn vroegere restaurant Bon Bon, nu Menssa. De man heeft een hart voor Belgische klassiekers en dat vertaalt zich in de kaart. Hij geeft er weliswaar een eigen draai aan: zalmcarpaccio komt met een vinaigrette van gueuze (24), en paling in ‘t groen krijgt het gezelschap van ‘petits-gris’ (24). Maar ook tomaat-garnaal (20/28) en steak au poivre (34) ontbreken niet. Opmerkelijk: de aardappelen en groenten naar keuze komen zonder meerprijs.

Bij een glas Belgische bubbels (15) laat ik de appetizer aanrukken: hartige soezen van Tête de Moine (14). Een tikje te hard gebakken, maar smeuïg binnenin en geserveerd met krullen van de Zwitserse kaas. De jongens van de zaal houden het tempo erin, maar moeten één week na de opening nog op elkaar ingespeeld raken. Al snel volgt een garnaalkroket (17): na een tik op de korst geeft die zijn binnenste propvol garnalen en lopende vulling prijs. Tafelgenoot smult ondertussen van een gratin van noordzeekrab met witloof (28).

De Luikse balletjes (26) komen in het gezelschap van een gulle portie perfecte frietjes. Over de vele kleine stukjes aardappel raken we het niet eens: ik pik ze er als eerste uit, maar disgenoot vindt dat het er veel te veel zijn. Hij koos voor de vol-au-vent met zwezerik (34). Dat de groene salade erbij de gedaante kreeg van een caesar salad met parmezaanschilfers en croutons, vinden we een misser. De croutons zijn te hard gebakken, en ook de garnaalkroket, zwezerik en het koekje van de vol-au-vent hebben last van dat euvel.

We stappen buiten met een volle buik, naar bourgondische traditie, en vinden de prijzen vrij vriendelijk voor deze chique omgeving. Als keuken en zaal nog wat op stoom komen, kan dit een fijn adres worden.

De rekening

Ik betaalde 179 euro voor een appetizer, 2 voorgerechten, 2 hoofdgerechten, een glas schuimwijn en 2 glazen wijn, en twee flesjes water.

Sommige restaurants zien er vanbuiten zo gezellig uit dat je al half verkocht bent nog voor je één hap geproefd hebt. In Oud-Berchem, op het sympathieke Frederik de Merodeplein, mag bistro Chicane zich tot die categorie rekenen. Al van een afstand lonken de hoge plafonds en verlichte ramen.

Een chicane associëren wij eerder met het circuit van Francorchamps dan met een wijk vol herenhuizen. De eigenaars lieten zich voor de naam inspireren door de dubbele bocht die in de straat werd aangelegd om het verkeer te remmen. Omdat Antwerpenaars zo graag woorden uit het Frans gebruiken, vonden Sofie en Koen ‘chicane’ een fijne vondst.

Volgens de website kom je bij Chicane om te ontsnappen aan de doordeweekse drukte. Neem dat gerust letterlijk, want op dit adres kun je tijdens het weekend niet terecht. Een doordeweekse glimlach krijg je hier daarentegen à volonté. De flexi-jobber van dienst trakteert ons het hele bezoek op een warme, attente en vriendelijke service.

Het krijtbord verraadt dat het menu hier nooit lang hetzelfde blijft, en het stelt creatieve varianten op onze klassieke keuken voor, zowel veggie als met vis of vlees. Toen Koen en Sofie zeven jaar geleden dit restaurant openden, wilden ze absoluut geen typische brasserie. Daarom kozen ze voor een buurtbistro, heel toegankelijk van concept, met verrassende combinaties op het menu. Bij de burrata met koffie, rode biet en witloof (12,50) slagen ze daar alvast in, al kan dit voorgerecht wat meer kruiding verdragen.

Als veggie hoofdgerecht is er de kool met labneh en kikkererwten (20,50) die crunch en pit verenigt met dank aan de crispy chili-olie. Het wilde duifje (28,50) wordt door mijn gezelschap al even enthousiast ontvangen: perfect van cuisson, met een mooie portosaus, witloof en overheerlijke amandelpuree. De crème van kippenlever past daar perfect bij. Het zijn twee winterse gerechten die helemaal uitvallen zoals we hadden gehoopt. Met zicht op het ruime terras onder de bomen nemen we ons voor om hier op een zomerse avond nog eens terug te komen.

De rekening
Ik betaalde 93 euro voor 2 aperitiefjes, 1 voorgerecht om te delen, 2 hoofdgerechten, 1 glas wijn en 2 flesjes water.

Het cv van Marcelo Ballardin leest als een halve wereldreis: als kind speelde hij in de Braziliaanse jungle, later belandde hij in de VS en Italië, tot de liefde hem naar Gent bracht. Pas eind de twintig leerde hij koken bij Geranium, Hertog Jan en Pure C.

Marcelo’s Braziliaans-Italiaanse roots komen bij Oak alleen tot uiting op het bord, zoals in de velouté met maïs, of bij de gambero rosso met aguachile en maniok. Want Ballardin gunt zijn nieuwe thuisland de schijnwerpers. Zo koos hij als nieuwe locatie voor een prachtig zeventiende-eeuws pand met trapgevels, vlak bij het Gravensteen.

Al bij het binnenkomen bots je op monumentaal werk van de Belg Arno Declercq. Die uitgesproken keuze voor kunstenaars van eigen bodem zet zich voort op de eerste verdieping, met werk van Ben Storms en Arne Quinze. Marcelo en zijn man Dominik hebben met zorgvuldig gekozen meubilair, porselein en antiek tafelzilver een warme huiskamer gecreëerd. Een bijzonder hartelijk welkom door chef en sommelier maakt dat een mens zich hier meteen thuis voelt.

Dat gevoel gaat crescendo als bij een glas champagne een reeks perfect afgewerkte bordjes de tafel vult: we reizen richting Brazilië met de octopus in zwartebonensaus, we ontmoeten Marcelo’s Japanse oom in de hamachi met nori, proeven een paté van bloedworst met een perfect gebakken minibrioche, en vallen net niet achterover van de caesarsalade. Dat hapje belichaamt de perfectie in one bite: eenvoudig, crunchy, fris maar ook vol van smaak.

Zo zal het de hele middag gaan, waarbij de gerechten (109/124/139 euro voor 4/5/6 gangen) elkaar op een relaxte manier opvolgen. Ballardin toont in elk bord zijn eigen smoel met kleine details of aparte smaakmakers, maar is ook niet bang voor eenvoud. Hij verandert continu zijn menu om het ook voor zichzelf spannend te houden. Zo presenteert hij voor het eerst een creatie geïnspireerd op vol-au-vent, waarin hij zwezerik de hoofdrol geeft.

De bijpassende wijnen (69 euro) worden met al evenveel liefde gekozen en toegelicht door de getalenteerde sommelier. Tafelgenoot wordt er zelfs wat emotioneel van. De soft pairing (69) bestaat alleen uit sapjes en kan nog wat variatie gebruiken.

Moet u een half dagje vakantie nemen om hier te tafelen (Oak is niet open in het weekend)? Gewoon doen: u zult het zich niet beklagen.

Vrouwentongen op de vensterbank, witte vitrages tot halverwege het raam, en een piepende voordeur: welkom in staminee De Arme Duivel. Waar alles nog de sfeer van de bruine kroeg ademt, alleen worden hier nu naast vloeibare ook eetbare dagschotels geserveerd. Het café uit de vorige eeuw waar je altijd al een simpele hap kon krijgen, is sinds 2015 een bistro geworden.

De sinjoren, maar ook shoppers uit de chique winkelstraten rondom, komen hier graag voor de Vlaamse klassiekers, soms geserveerd in een grote pot met pollepel. Veel vlees, een beetje vis, en kaaskroketten voor de vegetariërs. De klassieke mergpijp (22,50 euro), escargots (15,50 euro) en verschillende soorten rundstartaar (vanaf 15,50 euro) weerhouden ons er niet van om een bordje huisgemaakte garnaalkroketten (19,50 euro) te delen. Die komen volgens de regels van de kunst in alle eenvoud, met wat gefruite peterselie en een partje citroen. Mooie dunne korst, ruim gevuld, al is de vulling wat vast.

Het hoofdgerecht volgt snel, want we waren iets te laat en om 20 uur komt de volgende shift – dat heb je dan met kleine restaurantjes. Het stoofvlees (22,50 euro) zou hier zowat het signatuurgerecht zijn, en ja, de ruime kom bevat sappige stukjes mals vlees, in een heerlijke saus die niet te papperig maar ook niet te lopend is. De frietjes zijn goudgeel in ossenvet gebakken en worden geserveerd met huisgemaakte mayo.

Overbuur kiest voor paardenfilet (37,50 euro), een gerecht dat je hoe langer hoe minder treft. Meteen ook het duurste item van de kaart, waar heel wat gerechten rond de 20 euro schommelen. De smaak van het vlees, mooi aangekorst en saignant gebakken, verantwoordt de hogere prijs. Alleen het witlofslaatje (4 euro supplement bij het stoofvlees) valt tegen, omdat het pit en kruiding mist.

Dit adres biedt alles wat een mens op een koude winteravond wil: een knusse en authentieke omgeving, vriendelijk onthaal, hartverwarmende kost van vroeger, en een zachte prijs voor gulle porties.

Rekening
Ik betaalde 95,10 euro voor één voorgerecht, twee hoofdgerechten, en vier NA-biertjes.

Toen Luc en Miguel Dheedene het voorbije anderhalf jaar de Antwerpse beau monde enthousiast zagen neerstrijken bij Cobra aan de Leopoldplaats, moet dat wel even pijn gedaan hebben. Hun restaurants Blueness en Le Pristine lagen immers nog veel centraler én met Sergio Herman hadden ze een topchef aan boord.

Terug naar 2003, toen de Dheedenes niet alleen hun luxemodezaak Verso openden aan de Lange Gasthuisstraat, maar ook een restaurant toevoegden waar shoppers terechtkonden voor een goed glas, een caesarsalade of hamburger: Verso Café. Jarenlang was het een vaste waarde bij de Antwerpse incrowd. Tijdens de coronaperiode was de verleiding groot om na en naast Le Pristine een tweede project met Sergio Herman te starten, en Verso Café werd Blueness. Dat Japans geïnspireerde restaurant sloeg echter nooit echt aan, en afgelopen zomer werd besloten de stekker eruit te trekken.

Enter Verso Café 2.0: een laagdrempelig concept waar je de hele dag zonder reservering terechtkunt, voor een drankje met een hapje of een uitgebreide maaltijd. Geen verplicht vijfgangenmenu, maar een beknopte kaart met klassiekers en Aziatische accenten. De overwegend Europese wijnkaart biedt veel keuzes tussen 40 en 50 euro, en ook de cocktailkaart kent haar klassiekers.

Ondanks die toegankelijke aanpak ademt veel hier luxe: de pasta met kaviaar maar zeker ook het publiek. Idem dito voor het interieur: wijnrode leren banken, zwartgelakte tafels, donkere muren en plafonds, en een monumentale open haard. De obers doen hun ding op een vlotte, vrij familiaire manier die hier perfect past. Maar we kwamen natuurlijk om te eten. Bij een aperitief delen we een portie huisgemaakte dimsum (10,50), delicaat van smaak, een tuna roll (19,50) waarvan de rijst vrij droog uitvalt, en waar de tonijntartaar kunstig op gedresseerd wordt. Hoewel de garnaalkroketten (20) een dunne korst en smeuïge vulling hebben, is het zoeken naar garnalen.

Als de hoofdgerechten aanrukken, wordt het stil aan ons tafeltje. De gegrilde kippenborst (34,50) gaat vergezeld van puree en een stoofpotje van de bout met champignons. Kwalitatief vlees, en een sappige cuisson, zo hebben we het graag. Het witlofslaatje (7,50) past perfect. Aan de overkant klinkt licht doch goedkeurend gebrom bij het verorberen van een mooie zeetong (39), met apart potje botersaus en aardappelpuree.

Onze conclusie: een smakelijke keuken met enkele schoonheidsfoutjes. Met een mix van betaalbare en duurdere gerechten, een vlot en ongedwongen concept, een gezellige inrichting en een perfecte locatie in het hart van de stad, zal Verso Café snel zijn plek heroveren.

De rekening
We betaalden 195 euro voor 2 glazen champagne (18), 1 negroni (14), 3 starters om te delen, 2 hoofdgerechten en salade plus een glas wijn (14).

Niets zo goed voor je omzet als een celebrity die gespot wordt in je zaak. Aan de Antwerpse Troonplaats kunnen ze daarvan meespreken. Cillian Murphy, Billie Eilish, Blink-182, ze passeerden er allemaal, op zoek naar lekker plantbased eten. Bij Bar d’Henri is dat exact wat je kunt krijgen: vegan tapas en burgers, cocktails en natuurwijnen. Een groot en gezellig terras onder de bomen waar op zondagnamiddag live jazzconcerten plaatsvinden: wat wil een mens nog meer?

Bourgondisch en plantbased, het zijn twee begrippen die niet vaak in dezelfde zin opduiken. Maar het is wel exact waar Bar d’Henri voor staat: plantaardige gerechten met een hoge comfortfood-factor. Bij een ‘stormke’ (12) bestellen we een bordje jazz (21 voor 2). Die tapasplank biedt een bloemlezing van alle hapjes op de kaart. Alsof het een portie gemengd is, vallen we er hongerig op aan. We nemen een hap van samosa’s, gegrilde stukjes maïs, nachochips met salsa, broccolistengels en kroketjes. De bijbehorende tartaarsaus, srirachamayonaise en zwarte knoflooksaus maken indruk. Zonder eitjes, maar smeuïg en smaakvol.

Bij het hoofdgerecht is het kiezen tussen lasagne (18) of een burger. Dat zijn stuk voor stuk plantaardige en huisgemaakte varianten van een BBQ-, beef- of chickenburger. Naar keuze uit het vuistje (12) of met frietjes en een slaatje (21). Zachte prijsjes zijn dat, voor genereuze porties en smaakvol eten. Toch voelen we ons wat schuldig na ons bezoek: het klimaat en dierenwelzijn varen zeker wel bij de keuken van Bar d’Henri, maar onze maag vindt de maaltijd eerder aan de zware kant.

Bij het betalen van de rekening verklapt de ober ons nog dat ze na het bezoek van Billie Eilish haar naam onderaan haar stoel geschreven hebben. Diehard fans kunnen het ter plekke gaan checken.

De rekening

We betaalden 97 euro voor 1 cocktail, een aperitiefplankje, 2 burgers, 2 biertjes en water.

Onze score

Prijs/kwaliteit ****
Eten ***
Bediening ***
Atmosfeer ***

Bezocht door Marian Kin.

Charlie en Seba willen naar de Caraïben. Helaas moeten ze eerst nog veel leningen afbetalen, en zolang dat nog duurt, geven ze het beste van zichzelf en bakken ze pizza.

Ongeveer in die bewoordingen staat het bij het Mechelse pizzarestaurant Marcello op de menukaart. De uitleg vervolgt: ‘Houd er aub rekening mee, we hangen er hier ni teveel kak aan en verwachten dus ook van onze klanten om niet bekakt terug te doen.’ Het gaat verder nog over chillie willie en relax max, en dat alles tovert algauw een glimlach op ons gezicht. Zeker in combinatie met het samengeraapte en veelkleurige interieur, dat sympathiek en gezellig oogt. Misschien is de beste omschrijving wel een hip scoutslokaal, met kringloopmeubels, graffiti en veel neon op de muren. Een fuchsia geschilderde pilaar met een plant in een gouden apenkop, dat soort dingen. Het rioolluchtje dat soms voorbijkomt past daar helemaal bij, net als de jaren 80-playlist.

Geen ingewikkelde bestelsoftware hier: alles wordt op ambachtelijke wijze genoteerd op een kleine blocnote, en zo staat onze negroni (11,50 euro) binnen de halve minuut voor onze neus. Snel en vriendelijk worden we geholpen: onze glimlach wordt dus nog groter. Kiezen is hier niet moeilijk: er staan exact 12 pizza’s op de kaart, met gepaste namen als ‘Margi Rita’, ‘Paddo’ of ‘Due Stagioni’. Charlie en Seba doen niet aan upselling in de vorm van aperitiefhapjes (of desserts) en dat vinden we prima.

Als onze pizza’s ‘Nduja’ (19,50 euro) en ‘Parma Formaggi’ (21 euro) op tafel komen, zie je meteen dat de pizzaiolo zich helemaal kan vinden in dat ‘chillie willie’-motto. Het deeg is flinterdun en de korst mooi fluffy. De pizza’s zijn vrij ruw belegd, maar vooral: ze zijn verbrand, en niet alleen op de uitstekende topjes, maar ook aan de onderkant. Zoiets proef je. Ons aanvankelijke enthousiasme zakt als een soufflé in elkaar. Dat betert er niet op als het glas huiswijn arriveert in een limonadeglas, en we na het proeven blij zijn dat we geen fles besteld hebben. We mogen echter niet bekakt doen, en dus beslissen we gewoon om volgende keer op een ander adres pizza te bestellen.

De rekening

Ik betaalde 77,60 euro voor 2 negroni’s, 2 pizza’s, water en één glas wijn.

Toen de Michelingids dit voorjaar zijn nieuwe selectie voorstelde, werden drie Vlaamse restaurants bekroond met een Bib Gourmand voor hun geweldige prijs-kwaliteitverhouding. Quatre Vins in Brugge was er een van. Dát willen we proeven, en dus belanden we op een mooie avond op het ruime, ingesloten terras.

Quatre Vins ligt bij wijze van spreken in de schaduw van het Belfort. Tussen olijfbomen en lichtgroen geschilderde muren ontdekken we een sympathieke plek. Vrolijke reggae speelt uit de boxen, het team ontvangt ons hartelijk.

Al vier jaar serveert het jonge koppel Olivier en Maxinne hier een wereldkeuken in de vorm van kleine gerechten om te delen. Olivier is gepassioneerd door biodynamische en natuurwijnen, en dat vertaalt zich in het glas. Ook bij de biertjes zien we veel funky namen op de kaart.

Quatre Vins werkt met een menuformule, wat soms dwingend kan zijn. Niet hier: ze veroveren meteen ons hart: we kunnen zelf ons menu samen-
stellen. De vraag die nog rest, is het aantal gangen: 3 (kleine lunch, 27 euro), 4 (gezellige lunch, 36 euro), 5 (uitgebreide lunch of klein diner, 45 euro), 6 (full experience, 54 euro) of 7 (voor de bourgondiërs onder ons, 63 euro).

We gaan voor de full experience, en hongerig als we zijn laten we ons verleiden door een extra appetizer ‘en attendant’. De zoete aardappelfrietjes met pinda en sriracha (10 euro) scoren op alle vlakken (crunchy, sauzig, zout en zoet) terwijl we van de orange wine (10,50 euro) en cider (10 euro) nippen.

De zomer, die bijna voorbij is, presenteert zich in de tartaar van tonijn. Een perfecte combinatie, waarbij de feta voor romigheid zorgt, de watermeloen de frisse toets voorziet en pistache de krokante textuur. Na een bordje rundstartaar met artisjok beseffen we dat we op een goed adres zitten, maar ook dat onze ogen weer groter waren dan onze maag. Maxinne begrijpt dat meteen en snelt naar de keuken om te vragen of we een gerechtje mogen skippen. Vriendelijk maar kordaat zorgt ze dat alles vlot verloopt, en ze weet bij elke tafel wat er speelt.

We genieten nog van courgette met burrata, gevolgd door krokante pizzaatjes met verse vijg en gorgonzola. Ook de pulpo met aioli en aardappelpuree gaat verder op hetzelfde elan: pittige smaken uit de wereld met vooral mediterrane en oosterse invloeden. De mooi afgewerkte bordjes, de toffe creaties, de vriendelijke prijzen en de ongedwongen sfeer: alles zit hier snor. Een heerlijk adres.

De rekening

Ik betaalde 169,50 euro voor twee vijfgangenmenu’s, een extra appetizer, twee aperitieven, twee glazen wijn en water.

Smalle straten waar de waslijnen van huis tot huis reiken, met de restauranttafeltjes dicht bij elkaar, waar de stroom af en toe uitvalt en de muziek wat te hard staat? Bij Kestè stap je binnen voor een retourtje Antwerpen-Napels. Aan het plafond hangen volle waslijnen, aan de muren foto’s van Napolitaanse volkswijken. Nochtans vind je hier géén roodwitgeblokte tafellakentjes. Mooi wit linnen siert de tafeltjes.

Dochter Giulia bedient ons. Ze komt net als de hele familie uit Napels. Papa is pizzaiolo, mama staat in voor de andere gerechten. Wij hebben vandaag enkel oog voor het pizzamenu. Hier valt geen quattro stagioni of marinara te bekennen. Wél mooie namen die mijn honger nog meer aanwakkeren, zoals de Ariccia (met porchetta, provola en aardappelpuree), of Scassacocchi (met fonduta di formaggi, bladgroenten en Napolitaanse worst). Onder de noemer pizze rosse (met tomaat) en pizze bianche (zonder tomaat) prijken er allerlei pizza’s op de kaart, tussen 15 en 25 euro. De prijs voor de speciale pizza’s kan oplopen tot 29 euro. Dat is behoorlijk wat.

De Tonnata (28 euro) is wellicht de duurste pizza die ik ooit at, maar is wel belegd met mooie brokjes rode tonijn uit de Middellandse Zee en, heel verrassend, ook stukjes zeekraal. Gecombineerd met fior di latte, rode ui uit Tropea, kerstomaatjes en San Marzano-saus, is dit meteen ook de beste tonnata die ik ooit voorgeschoteld kreeg. Alles is top: de combinatie, de sappige ingrediënten en de dunne bodem die overgaat in een dikke, luchtige korst. Het ziet eruit als een opblaasbaar kinderzwembadje. Mijn tafelgenoot en ik delen onze pizza’s. Zijn Vertecoeli (24 euro) met gegrilde paprika, worst, heerlijke olijven, broodkruimels, San Marzano-tomaten en buffelmozzarella bezorgt me opnieuw een gelukzalig gevoel. Cucina povera van een ongelooflijke rijkdom is dit.

Kestè haalde zijn naam bij ‘chestè’: het Napolitaanse woord voor ‘het is wat het is’. In onze ogen is Kestè vooral een adres om snel terug te komen.

De rekening
Ik betaalde 89 euro voor 2 pizza’s, 2 negroni’s, 2 glazen wijn en 2 flesjes water.

Je moet het maar doen: net als de jarenlange werkzaamheden voor de deur erop zitten, je intrek nemen in een restaurant met zicht op het prachtig heraangelegde Antwerpse Zuidpark.

Dat is exact wat chef Alain Smet en zijn vrouw Sally Bruynseels deden, toen ze Glass aan de Gedempte Zuiderdokken van sommelier Jurgen Lijcops en chef Wouter Van Tichelen ovenamen. Bij hun vertrek moest dat duo weliswaar hun Michelinster inleveren, maar het net aangelegde terras en de hernieuwde vibe zijn ook wat waard. De familie Smet verkaste naar hier vanuit de B&B in de Ardennen die ze acht jaar lang openhielden.

Gastvrouw Sally verwelkomt ons hartelijk op het mooie terras tussen olijfbomen, aan pico bello gedekte tafels met wit linnen. We twijfelen of het niet te fris wordt, maar Sally hakt resoluut de knoop door en wijst op de terrasverwarming.

Bij twee verschillende glazen champagne (17 en 18 euro) en een hapje van de chef bestuderen we het menu. Er moet weinig gekozen worden, alleen: nemen we vier (85 euro), vijf (95 euro) of zes gangen (110 euro)?

Het menu verraadt de eclectische voorliefde van de chef: we ontwaren Japanse toetsen (furikake), Thaise invloeden (tom kha kai), Italiaanse ingrediënten (polenta en fregola sarda) en ook producten uit Frankrijk (Aubrac-kalf en Normandisch lendestuk) en Engeland (kaas uit Shropshire).

Vlot en warm, met een typisch Antwerpse flair, bestiert de gastvrouw de zaal, daarin geholpen door zoon Junior. Het gezin doet dit op zijn eentje, enkel geholpen door een afwasser. Na een heerlijk hapje van aardappel, kamschelpen en tomaat gaat de chef overtuigend van start met een eigen interpretatie van vitello tonnato. Die komt in de vorm van cannelloni van kalf met geelvintonijn en crumble van tomaat. Mooi geserveerd, perfect op smaak.

De schelvis wordt verrassend gecombineerd met kip en een Thais geïnspireerde jus, maar jammer genoeg valt die erg zoet uit. Gelukkig maakt de fregola sarda dat weer goed, dankzij een volle erwtensmaak, een perfecte garnaal en een lepeltje kaviaar. Bij het lendestuk wordt duidelijk dat zo’n eenmanskeuken niet evident is: zoete smaken overheersen en het vlees is te ver gegaard. Ook bij het huisgemaakt geitenkaasje worden onze smaakpapillen overdonderd door te veel honing.

Een persoonlijke en verfijnde aanpak, stijlvolle aankleding van zaal en borden, ideale locatie: het is er allemaal. Nu nog de puntjes op de i bij enkele gerechten en deze familiezaak staat er helemaal.

De rekening
Ik betaalde 291 euro voor 2 vijfgangenmenu’s, 2 glazen champagne, 1 keer aangepaste wijnen en water.

In Hong Kong ontdekte ik wat voor eetbare kunstwerkjes dim sum kunnen zijn: gemaakt in flinterdun deeg, met een fijne vulling en meticuleus geplooid. Men serveert er de gestoomde deegpakketjes in restaurants die veel weg hebben van een refter.

Dat kunnen wij ook, dachten ze in Kopenhagen, waar Gao ondertussen drie dumplingrestaurants heeft. De vierde telg opende onlangs aan de Antwerpse Dageraadplaats.

Voor de deur treffen we een terras vol houten klaptafels, zoals menig scout ze kent van op kamp. Binnen wachten tafeltjes met krukjes, en de betegelde muur en neonverlichting zorgen voor een streetfood sfeertje. Leuk gedaan.

Op tafel ligt een pakje papiertjes met een simpel menu om je keuze aan te vinken: er zijn zes soorten dumplings, drie gegrilde en drie gestoomde. Met vlees of vegan, al hangt er aan het raam een papier met ‘no tofu!’. Vier sides maken het lijstje compleet.

Er is niemand die me aanspreekt, en dus trek ik met het lijstje naar de kassa. Drankjes haal ik zelf uit de koelkast, een glas krijg ik alleen als ik erom vraag. Terwijl ik wacht, valt mijn oog op de allesbehalve kraaknette vloer.

Tien minuten later krijgen we een dienblad met kleurige plastic kommetjes. Een reeks dumplings (7,5 euro voor 6) is gevuld met kool, gember en varkensgehakt. Best lekker. Jammer dat de Kimchi Grilled (7,5) maar aan één kant gegrild werd. We proeven drie side dishes, waarvan de bok choy (4,5) mooi op smaak is. Van de twee andere sides worden we niet blij: de noedels in spicy peanut sauce (6,5) zijn te plat en te droog. De komkommersalade (4,5) heeft een rare bijsmaak en is met weinig liefde in grote stukken gehakt.

Je eet hier goedkoop, daar stopt het goede nieuws. Menselijk contact hebben we nauwelijks ervaren. Niemand hier vraagt hoe het was, of bedankt je voor je bezoek. We verhuizen dan maar naar de frituur enkele huizen verder.

De rekening
Ik betaalde 44,50 euro voor 2 soorten dumplings, chilisaus, 3 bijgerechten, 2 water en 2 bier.

Een vleesrestaurant waar men niet vraagt welke cuisson je wenst? Bij Carcasse hoeft dat geen zorg te zijn. Hier weten ze van wanten als het over vlees gaat.

Van bij zijn houtskooloven overschouwt Timon Michiels het restaurant. De chef is nog maar halfweg de twintig, maar heeft al wel een Michelinster op zijn conto (en getatoeëerd op zijn arm). En onlangs werd Carcasse in Koksijde uitgeroepen tot het op vijf na beste steakrestaurant ter wereld.

Chef Michiels werkt in tandem met beenhouwer Hendrik Dierendonck. Maar hier komt meer dan steak op het bord. De kop-tot-staartfilosofie van het huis vertaalt zich in zelfgemaakte charcuterie, kalfskop, rundstong of bloedworst… Een mooie manier om de minder gewilde delen van de dieren te verwerken.

Zopas opende Carcasse een tweede vestiging aan het Knokse Oosthoekplein. Centraal in het restaurant staat een rijpingskamer met karkassen. Rode en witte tegeltjes, een opgezette koeienkop tegen de muur, roodwitte keukenhanddoeken op tafel, een vuistdik kapblok: alles ademt het beenhouwersvak.

Welk vlees hebben ze hier in de kuip? Als voorgerecht wordt het een charcuterieplank (24), met persilladepaté, coppa en ’nduja. Met zuurdesem en boter met merg erdoor: genieten!

We delen een bloedworst met gekonfijte appel en brioche feuilleté (26). Puur snoep. Het hemelse trio vet-suiker-zout doet hier zijn werk. De bloedworst is aan de buitenkant wat gekaramelliseerd en binnenin perfect smeuïg. Samen met de botermalse appeltjes en krokante brioche: een kandidaat voor mijn laatste avondmaal.

Hoewel we nu al voldaan zijn, moet het koninginnenstuk nog volgen. Acht verschillende soorten côte à l’os prijken op de kaart. Ons oog valt op de Oedslach (82). Voor een keertje is dat géén koeienras, wel de benaming voor speciale stukken vlees die acht weken gerijpt zijn. En ja, die Oedslach is het beste van het beste, vol van smaak, met het vet verdeeld door het vlees.

In dit vleesrestaurant krijgen ook groenten veel aandacht. Dat ontdek je zo bij de verfijnde bijgerechten, inbegrepen in de prijs van het vlees. Géén frieten met mayonaise hier, géén bearnaise. Wel mousseline van polderaardappel, jonge komkommer met crème van geitenkaas, tomaten met tomatenwater, en gegrilde worteltjes met baba ganoush. Stuk voor stuk mooi geserveerd en op smaak gebracht. Ook de pickles zijn krokant, fris en intens van smaak.

Voor het klimaat, voor de dieren: er zijn redenen genoeg om minder vlees te eten. Ook Hendrik Dierendonck zelf roept op om minder vlees te eten en te kiezen voor kwaliteit. Voor die kwaliteit moet je betalen, en dat is hier niet anders: een stukje vlees is echt duur bij Carcasse. Is dat jammer? Of is dat net hoe het zou moeten?

Info

Oosthoekplein 1, Knokke-Heist

www.carcasse.be

Gesloten op dinsdag en woensdag.

De rekening

Ik betaalde 260 euro voor twee voorgerechten en twee hoofdgerechten, twee glazen wijn (12), water en een biertje (6). Er is ook een vijfgangenmenu voor 135 euro.

Toen Café Stanny eind vorig jaar de deuren sloot, was dat best wel een domper voor veel vaste klanten. Maar kijk, goed vijf maanden later wordt er opnieuw gedronken en gekookt in het café vlak bij station Antwerpen-Berchem.

Het jonge koppel Daan Gooiker en Tessa Kersten toverde het pand om tot een sobere maar mooie en lichte Franse bistro, met donker cafémeubilair, houten lambrisering, antieke tegeltjes, en bollampen aan het plafond. Als aan de overkant een trein passeert, flitst de avondzon even binnen.

Op het terras voor de deur en aan de toog drinken mensen een glas. Hoewel het nog vroeg op de avond is, loopt het hier helemaal vol. En dat terwijl Café Service nog maar twee weken open is. Veel jong volk hier, best wat lawaai, maar de drukte is gezellig.

Daan is gepassioneerd door natuurwijnen en heeft een mooi assortiment op de kaart. Voor bieren, groenten en vlees kiezen Daan en Tessa voor lokale leveranciers.

Op de kaart vinden we een reeks vernieuwende bistrogerechtjes, om te delen, of niet. Uit de hapjes selecteren we twee brandadekroketjes (5 euro per stuk). Gevuld met een dampende mengeling van aardappel en vis, en gecombineerd met een forse toef garnalenmayo en wat kruidenolie is dit een mooie starter.

Van de bordjes die op tafel komen, spat de kleur zo af. Frisgroen overheerst bij de makreel met sugarsnaps en rucolamayo (14 euro). De boterzachte, licht gegaarde makreel contrasteert mooi met de knapperige peultjes. De toast kippenlever (12,50 euro) ligt mooi vol met een crème van kip, en wordt verrassend gecombineerd met kappertjes en rozijnen. Klein minpuntje: de brioche is koud geworden en daardoor wat taai. Maar de vers gedopte erwten (13 euro) maken alles goed. Ze kunnen de pittige ‘nduja wel hebben, en kleine stukjes ansjovis voegen nog wat umami toe. Met het heerlijke zuurdesembrood (4,50 euro) vegen we het bordje helemaal leeg. Jammer, geen plaats meer voor de huisgemaakte pasta, of het dessert.

Café Service is een fijn adres, met creatieve gerechten, en ruime porties voor zachte prijzen.

Info

Open van woensdag tot en met zaterdag.

De rekening

Ik betaalde 72 euro voor brood & boter, 2 kroketten, en 3 bordjes om te delen. We dronken water (4 euro per persoon) en niet-alcoholisch bier (5,50 euro).

Het licht is elke keer weer anders, de wind is bijna altijd van de partij. Langs drie kanten omringd door de zee, is het paviljoen aan de jachthaven van Cadzand een magische plek.

Met AIRrepublic begonnen Sergio Herman en Nicolas Misera hier in 2017 een laagdrempelige brasserie. Al snel verpopte die zich tot een drukbezocht restaurant, bekroond met een ster door Michelin. Maar Sergio Herman deed de voorbije maanden het licht uit in Cadzand. Hoe deze grote schoenen gevuld zouden worden, bleef een verrassing.

De naam van het nieuwe restaurant, Beach Boy, associeer ik om een of andere reden met een soort strandtent, en dus stap ik met voorzichtige verwachtingen binnen. De warme en professionele ontvangst en de mooie kaart stellen meteen gerust. Aan het interieur is weinig veranderd, maar dat hoeft niet, want de tafels in sloophout van Piet Hein Eek en de decoratie blijven mooi.

Er staan vooral vis, schaal- en schelpdieren op het klassieke à-la-cartemenu, al is er ook vlees. Blijkbaar liet Sergio het recept voor de brioche met gerookte paling (18 euro) over aan zijn opvolgers, want de overheerlijke topper wordt nog steeds geserveerd.

Naast de vrij uitgebreide kaart is er een menuformule met vijf gangen (105 euro). Bij een perfect afgewerkte cherry negroni (13 euro) en mocktail (12 euro) komt als hapje een fijne tartelette met makreel, ricotta en citrus. Ik laat tomaat garnalen (32 euro) aanrukken en word helemaal blij van de ruime portie dikke met de hand gepelde garnalen, de krokante little gems en de verschillende soorten tomaat, waarvan de kerstomaatjes gepeld en zoetzuur opgelegd zijn. Tafelgenoot zoekt helaas vergeefs naar de typisch lichtzoete smaak van de gambero rosso (32 euro) waar gul en zonder supplement een lepeltje kaviaar werd bij gegeven.

De gegrilde zeebaars (39 euro) is sappig, komt vergezeld van mousseline en kruidenolie. Het bijhorende slaatje van flinterdunne venkel met tomaat is top. Bij mijn overbuur komt een zuinig stukje tarbot (54 euro) op een mooi afgewerkt bord met beurre blanc en bimi. In de kokkeltjes bleef helaas wat zand zitten. Het zaalpersoneel kent hier de fijne kneepjes van het vak. Met deze vrij stevige prijzen mogen sommige producten wat meer aandacht krijgen. Een tip: het terras heeft een aparte en zachter geprijsde kaart.

Info

Open van donderdag tot en met maandag.

De rekening

Ik betaalde 222 euro voor een cherry negroni (13 euro), een mocktail (12 euro), twee voor- en twee hoofdgerechten, twee glazen wijn (12 euro) en water (4 euro).

Felgekleurde stoeltjes, een kunstig geschilderd plafond vol tropische planten en gestreepte banken. Het beige waar (sommige) Vlamingen zo van houden, is hier ver weg.

In grote letters staat op de muur geschreven: ‘speak Spanish, dress Italian, kiss French, eat Peruvian’. Aangevuld met een lichtreclame ‘From Tokyo to Lima’ spat de boodschap van de muren: hier kom je voor Peruaans-Aziatisch streetfood. Met een mooi woord heet dat Nikkei, wat staat voor de keuken van Japanners die naar Peru emigreerden en daar elementen uit beide eetculturen combineerden.

Bij Wãÿk’u betekent streetfood dat je moet kiezen tussen burgers (13 tot 18 euro) of ricebowls (14 tot 16). Maar er is ook de specialiteit van het huis: charcoal chicken, bereid in een houtskooloven (18) en geserveerd met wat sla en frieten. Maar eerst proeven we van de karaage chicken bites (12), gefrituurd in een beslag met daarin gepofte rijst, en afgetopt met een karamelachtige saus. Het magische trio vet, zoet en zout dus, en dat werkt goed. De gigantische en wat melige maïskorrels van de gegrilde Cuzco corn (10) blijken een specialiteit uit Peru, maar kunnen niet bekoren.

De bites worden afgeruimd en in dezelfde beweging komen de hoofdgerechten al op tafel. Best smakelijk, die gebakken kip en rijstbowl met gefrituurde aubergine. Dat onze glazen leeg zijn, wordt jammer genoeg niet opgemerkt. De keuken sluit hier om half negen, en dat is wellicht de reden waarom het zo snel moet gaan. Terwijl wij eten, schrobt de kok de keuken van boven tot onder als was het een sterrenrestaurant. De rest van het pand wordt duidelijk door een ander team gepoetst want vloer en toiletten zijn aan de groezelige kant. Ondanks het vriendelijke team en best smakelijk eten, valt het geheel tegen. Om onze dorst te lessen zoeken we ons heil dan maar in het café wat verderop.

Info

Open van donderdag tot zondag voor lunch en diner.

De rekening

Ik betaalde 75 euro voor twee bites, twee hoofdgerechten, twee softdrinks, een biertje en water.

Zet een Italiaanse kok en een Franse sommelier in de Antwerpse rosse buurt en wat krijg je? Arrikiiati!

Chef Giorgio Longo en zijn vrouw Delphine Worms kozen een naam uit het Siciliaanse dialect voor hun restaraurant: arrikiiati betekent ‘geniet’. Vlak ernaast heeft het duo met Cannolo nog een tweede zaak, voor streetfood en natuurlijk ook cannolo’s. Dat zoete gebakje is een van de bekendste Siciliaanse gerechten.

In Arrikiiati mikt chef Giorgio een trapje hoger met een vast vijfgangenmenu voor 76 euro. Hij serveert daarbij een creatieve interpretatie van seizoensproducten van lokale boeren, aangevuld met typisch Siciliaanse smaken en bereidingen. Gastvrouw en sommelier Delphine serveert er met veel verve biologische en natuurwijnen bij.

Bij het aperitief (13,5 euro) toont de chef zich meteen van zijn creatieve kant met een hartige cannolo en vloeibare olijven. De antipasto misto komt in drie gedaanten: gegrilde groene asperges met gerookte buffelmozzarella, carpaccio van cedro en een heerlijke salade van monniksbaard met gepekelde raapjes. Volgt: een pasta uit de cucina povera, met colatura van ansjovis, bottarga van tonijn, boter en pangrattato. De merluzo of kabeljauw uit de Noordzee is gegaard op lage temperatuur en gaat vergezeld van een compote van tomaat, olijven en kappertjes. Omdat dit gerecht doorgaans met aardappelen geserveerd wordt, geeft de chef er zijn eigen draai aan met een heerlijke vichyssoise saus. Een crème van pomelo met sinaasappel en tien jaar oude balsamico blijkt een geslaagd dessert. De cirkel is rond als een zoete cannolo op tafel verschijnt.

Arrikiiati zit in een oud pandje met hoge plafonds, een antieke tegelvloer en oude cinemastoelen tegen de muur. Ik tel 17 couverts en die geraken er net in. Chef en gastvrouw lopen af en toe naar buiten om elders nog materiaal te gaan halen. Zo krap is het dus. Knap hoe de chef in zijn eentje dit lekkere menu uit het minuscule keukentje tovert. Jammer genoeg zorgt dit er ook voor dat het tempo bijzonder laag ligt. Pas na vier uur stappen we weer buiten. Omdat dit geen plek is waar je rustig kunt praten in een comfortabele stoel, maar vrij dicht bij elkaar zit, en zo vooral het gesprek bij de buren hoort, vind ik dat veel te traag. Ook het prijskaartje valt wat hoog uit voor dit sympathieke, heerlijke maar ietwat studentikoze restaurantje.

Info

Open voor lunch op maandag, open voor diner op maandag, donderdag, vrijdag en zaterdag.

De rekening

Ik betaalde 224 euro voor twee menu’s, twee aperitiefjes, twee glazen wijn en water.