Recensent: Marian Kin

Onze hoofdstad kreeg eind 2024 weer wat meer glans, toen na een jarenlange renovatie het Astoria-hotel opnieuw de deuren opende, nu als Corinthia. Voor de restaurants werden met David Martin (Palais Royal) en Christophe Hardiquest (Le Petit bon bon) twee Brusselse chefs geëngageerd.

Van de grandeur en statigheid van het belle-époquegebouw belanden we in een andere wereld als we de deur openzwaaien bij Le Petit bon bon. Designer Ruud Belmans creëerde voor de brasserie een knusse cocon met natuurlijke materialen zoals koper, hout en marmer.

Chef Christophe Hardiquest kent u misschien nog van zijn vroegere restaurant Bon Bon, nu Menssa. De man heeft een hart voor Belgische klassiekers en dat vertaalt zich in de kaart. Hij geeft er weliswaar een eigen draai aan: zalmcarpaccio komt met een vinaigrette van gueuze (24), en paling in ‘t groen krijgt het gezelschap van ‘petits-gris’ (24). Maar ook tomaat-garnaal (20/28) en steak au poivre (34) ontbreken niet. Opmerkelijk: de aardappelen en groenten naar keuze komen zonder meerprijs.

Bij een glas Belgische bubbels (15) laat ik de appetizer aanrukken: hartige soezen van Tête de Moine (14). Een tikje te hard gebakken, maar smeuïg binnenin en geserveerd met krullen van de Zwitserse kaas. De jongens van de zaal houden het tempo erin, maar moeten één week na de opening nog op elkaar ingespeeld raken. Al snel volgt een garnaalkroket (17): na een tik op de korst geeft die zijn binnenste propvol garnalen en lopende vulling prijs. Tafelgenoot smult ondertussen van een gratin van noordzeekrab met witloof (28).

De Luikse balletjes (26) komen in het gezelschap van een gulle portie perfecte frietjes. Over de vele kleine stukjes aardappel raken we het niet eens: ik pik ze er als eerste uit, maar disgenoot vindt dat het er veel te veel zijn. Hij koos voor de vol-au-vent met zwezerik (34). Dat de groene salade erbij de gedaante kreeg van een caesar salad met parmezaanschilfers en croutons, vinden we een misser. De croutons zijn te hard gebakken, en ook de garnaalkroket, zwezerik en het koekje van de vol-au-vent hebben last van dat euvel.

We stappen buiten met een volle buik, naar bourgondische traditie, en vinden de prijzen vrij vriendelijk voor deze chique omgeving. Als keuken en zaal nog wat op stoom komen, kan dit een fijn adres worden.

Sommige restaurants zien er vanbuiten zo gezellig uit dat je al half verkocht bent nog voor je één hap geproefd hebt. In Oud-Berchem, op het sympathieke Frederik de Merodeplein, mag bistro Chicane zich tot die categorie rekenen. Al van een afstand lonken de hoge plafonds en verlichte ramen.

Een chicane associëren wij eerder met het circuit van Francorchamps dan met een wijk vol herenhuizen. De eigenaars lieten zich voor de naam inspireren door de dubbele bocht die in de straat werd aangelegd om het verkeer te remmen. Omdat Antwerpenaars zo graag woorden uit het Frans gebruiken, vonden Sofie en Koen ‘chicane’ een fijne vondst.

Volgens de website kom je bij Chicane om te ontsnappen aan de doordeweekse drukte. Neem dat gerust letterlijk, want op dit adres kun je tijdens het weekend niet terecht. Een doordeweekse glimlach krijg je hier daarentegen à volonté. De flexi-jobber van dienst trakteert ons het hele bezoek op een warme, attente en vriendelijke service.

Het krijtbord verraadt dat het menu hier nooit lang hetzelfde blijft, en het stelt creatieve varianten op onze klassieke keuken voor, zowel veggie als met vis of vlees. Toen Koen en Sofie zeven jaar geleden dit restaurant openden, wilden ze absoluut geen typische brasserie. Daarom kozen ze voor een buurtbistro, heel toegankelijk van concept, met verrassende combinaties op het menu. Bij de burrata met koffie, rode biet en witloof (12,50) slagen ze daar alvast in, al kan dit voorgerecht wat meer kruiding verdragen.

Als veggie hoofdgerecht is er de kool met labneh en kikkererwten (20,50) die crunch en pit verenigt met dank aan de crispy chili-olie. Het wilde duifje (28,50) wordt door mijn gezelschap al even enthousiast ontvangen: perfect van cuisson, met een mooie portosaus, witloof en overheerlijke amandelpuree. De crème van kippenlever past daar perfect bij. Het zijn twee winterse gerechten die helemaal uitvallen zoals we hadden gehoopt. Met zicht op het ruime terras onder de bomen nemen we ons voor om hier op een zomerse avond nog eens terug te komen.

De rekening
Ik betaalde 93 euro voor 2 aperitiefjes, 1 voorgerecht om te delen, 2 hoofdgerechten, 1 glas wijn en 2 flesjes water.

Bezocht door Marian Kin.

Het cv van Marcelo Ballardin leest als een halve wereldreis: als kind speelde hij in de Braziliaanse jungle, later belandde hij in de VS en Italië, tot de liefde hem naar Gent bracht. Pas eind de twintig leerde hij koken bij Geranium, Hertog Jan en Pure C.

Marcelo’s Braziliaans-Italiaanse roots komen bij Oak alleen tot uiting op het bord, zoals in de velouté met maïs, of bij de gambero rosso met aguachile en maniok. Want Ballardin gunt zijn nieuwe thuisland de schijnwerpers. Zo koos hij als nieuwe locatie voor een prachtig zeventiende-eeuws pand met trapgevels, vlak bij het Gravensteen.

Al bij het binnenkomen bots je op monumentaal werk van de Belg Arno Declercq. Die uitgesproken keuze voor kunstenaars van eigen bodem zet zich voort op de eerste verdieping, met werk van Ben Storms en Arne Quinze. Marcelo en zijn man Dominik hebben met zorgvuldig gekozen meubilair, porselein en antiek tafelzilver een warme huiskamer gecreëerd. Een bijzonder hartelijk welkom door chef en sommelier maakt dat een mens zich hier meteen thuis voelt.

Dat gevoel gaat crescendo als bij een glas champagne een reeks perfect afgewerkte bordjes de tafel vult: we reizen richting Brazilië met de octopus in zwartebonensaus, we ontmoeten Marcelo’s Japanse oom in de hamachi met nori, proeven een paté van bloedworst met een perfect gebakken minibrioche, en vallen net niet achterover van de caesarsalade. Dat hapje belichaamt de perfectie in one bite: eenvoudig, crunchy, fris maar ook vol van smaak.

Zo zal het de hele middag gaan, waarbij de gerechten (109/124/139 euro voor 4/5/6 gangen) elkaar op een relaxte manier opvolgen. Ballardin toont in elk bord zijn eigen smoel met kleine details of aparte smaakmakers, maar is ook niet bang voor eenvoud. Hij verandert continu zijn menu om het ook voor zichzelf spannend te houden. Zo presenteert hij voor het eerst een creatie geïnspireerd op vol-au-vent, waarin hij zwezerik de hoofdrol geeft.

De bijpassende wijnen (69 euro) worden met al evenveel liefde gekozen en toegelicht door de getalenteerde sommelier. Tafelgenoot wordt er zelfs wat emotioneel van. De soft pairing (69) bestaat alleen uit sapjes en kan nog wat variatie gebruiken.

Moet u een half dagje vakantie nemen om hier te tafelen (Oak is niet open in het weekend)? Gewoon doen: u zult het zich niet beklagen.

Vrouwentongen op de vensterbank, witte vitrages tot halverwege het raam, en een piepende voordeur: welkom in staminee De Arme Duivel. Waar alles nog de sfeer van de bruine kroeg ademt, alleen worden hier nu naast vloeibare ook eetbare dagschotels geserveerd. Het café uit de vorige eeuw waar je altijd al een simpele hap kon krijgen, is sinds 2015 een bistro geworden.

De sinjoren, maar ook shoppers uit de chique winkelstraten rondom, komen hier graag voor de Vlaamse klassiekers, soms geserveerd in een grote pot met pollepel. Veel vlees, een beetje vis, en kaaskroketten voor de vegetariërs. De klassieke mergpijp (22,50 euro), escargots (15,50 euro) en verschillende soorten rundstartaar (vanaf 15,50 euro) weerhouden ons er niet van om een bordje huisgemaakte garnaalkroketten (19,50 euro) te delen. Die komen volgens de regels van de kunst in alle eenvoud, met wat gefruite peterselie en een partje citroen. Mooie dunne korst, ruim gevuld, al is de vulling wat vast.

Het hoofdgerecht volgt snel, want we waren iets te laat en om 20 uur komt de volgende shift – dat heb je dan met kleine restaurantjes. Het stoofvlees (22,50 euro) zou hier zowat het signatuurgerecht zijn, en ja, de ruime kom bevat sappige stukjes mals vlees, in een heerlijke saus die niet te papperig maar ook niet te lopend is. De frietjes zijn goudgeel in ossenvet gebakken en worden geserveerd met huisgemaakte mayo.

Overbuur kiest voor paardenfilet (37,50 euro), een gerecht dat je hoe langer hoe minder treft. Meteen ook het duurste item van de kaart, waar heel wat gerechten rond de 20 euro schommelen. De smaak van het vlees, mooi aangekorst en saignant gebakken, verantwoordt de hogere prijs. Alleen het witlofslaatje (4 euro supplement bij het stoofvlees) valt tegen, omdat het pit en kruiding mist.

Dit adres biedt alles wat een mens op een koude winteravond wil: een knusse en authentieke omgeving, vriendelijk onthaal, hartverwarmende kost van vroeger, en een zachte prijs voor gulle porties.

Rekening
Ik betaalde 95,10 euro voor één voorgerecht, twee hoofdgerechten, en vier NA-biertjes.

Toen Luc en Miguel Dheedene het voorbije anderhalf jaar de Antwerpse beau monde enthousiast zagen neerstrijken bij Cobra aan de Leopoldplaats, moet dat wel even pijn gedaan hebben. Hun restaurants Blueness en Le Pristine lagen immers nog veel centraler én met Sergio Herman hadden ze een topchef aan boord.

Terug naar 2003, toen de Dheedenes niet alleen hun luxemodezaak Verso openden aan de Lange Gasthuisstraat, maar ook een restaurant toevoegden waar shoppers terechtkonden voor een goed glas, een caesarsalade of hamburger: Verso Café. Jarenlang was het een vaste waarde bij de Antwerpse incrowd. Tijdens de coronaperiode was de verleiding groot om na en naast Le Pristine een tweede project met Sergio Herman te starten, en Verso Café werd Blueness. Dat Japans geïnspireerde restaurant sloeg echter nooit echt aan, en afgelopen zomer werd besloten de stekker eruit te trekken.

Enter Verso Café 2.0: een laagdrempelig concept waar je de hele dag zonder reservering terechtkunt, voor een drankje met een hapje of een uitgebreide maaltijd. Geen verplicht vijfgangenmenu, maar een beknopte kaart met klassiekers en Aziatische accenten. De overwegend Europese wijnkaart biedt veel keuzes tussen 40 en 50 euro, en ook de cocktailkaart kent haar klassiekers.

Ondanks die toegankelijke aanpak ademt veel hier luxe: de pasta met kaviaar maar zeker ook het publiek. Idem dito voor het interieur: wijnrode leren banken, zwartgelakte tafels, donkere muren en plafonds, en een monumentale open haard. De obers doen hun ding op een vlotte, vrij familiaire manier die hier perfect past. Maar we kwamen natuurlijk om te eten. Bij een aperitief delen we een portie huisgemaakte dimsum (10,50), delicaat van smaak, een tuna roll (19,50) waarvan de rijst vrij droog uitvalt, en waar de tonijntartaar kunstig op gedresseerd wordt. Hoewel de garnaalkroketten (20) een dunne korst en smeuïge vulling hebben, is het zoeken naar garnalen.

Als de hoofdgerechten aanrukken, wordt het stil aan ons tafeltje. De gegrilde kippenborst (34,50) gaat vergezeld van puree en een stoofpotje van de bout met champignons. Kwalitatief vlees, en een sappige cuisson, zo hebben we het graag. Het witlofslaatje (7,50) past perfect. Aan de overkant klinkt licht doch goedkeurend gebrom bij het verorberen van een mooie zeetong (39), met apart potje botersaus en aardappelpuree.

Onze conclusie: een smakelijke keuken met enkele schoonheidsfoutjes. Met een mix van betaalbare en duurdere gerechten, een vlot en ongedwongen concept, een gezellige inrichting en een perfecte locatie in het hart van de stad, zal Verso Café snel zijn plek heroveren.

De rekening
We betaalden 195 euro voor 2 glazen champagne (18), 1 negroni (14), 3 starters om te delen, 2 hoofdgerechten en salade plus een glas wijn (14).

Niets zo goed voor je omzet als een celebrity die gespot wordt in je zaak. Aan de Antwerpse Troonplaats kunnen ze daarvan meespreken. Cillian Murphy, Billie Eilish, Blink-182, ze passeerden er allemaal, op zoek naar lekker plantbased eten. Bij Bar d’Henri is dat exact wat je kunt krijgen: vegan tapas en burgers, cocktails en natuurwijnen. Een groot en gezellig terras onder de bomen waar op zondagnamiddag live jazzconcerten plaatsvinden: wat wil een mens nog meer?

Bourgondisch en plantbased, het zijn twee begrippen die niet vaak in dezelfde zin opduiken. Maar het is wel exact waar Bar d’Henri voor staat: plantaardige gerechten met een hoge comfortfood-factor. Bij een ‘stormke’ (12) bestellen we een bordje jazz (21 voor 2). Die tapasplank biedt een bloemlezing van alle hapjes op de kaart. Alsof het een portie gemengd is, vallen we er hongerig op aan. We nemen een hap van samosa’s, gegrilde stukjes maïs, nachochips met salsa, broccolistengels en kroketjes. De bijbehorende tartaarsaus, srirachamayonaise en zwarte knoflooksaus maken indruk. Zonder eitjes, maar smeuïg en smaakvol.

Bij het hoofdgerecht is het kiezen tussen lasagne (18) of een burger. Dat zijn stuk voor stuk plantaardige en huisgemaakte varianten van een BBQ-, beef- of chickenburger. Naar keuze uit het vuistje (12) of met frietjes en een slaatje (21). Zachte prijsjes zijn dat, voor genereuze porties en smaakvol eten. Toch voelen we ons wat schuldig na ons bezoek: het klimaat en dierenwelzijn varen zeker wel bij de keuken van Bar d’Henri, maar onze maag vindt de maaltijd eerder aan de zware kant.

Bij het betalen van de rekening verklapt de ober ons nog dat ze na het bezoek van Billie Eilish haar naam onderaan haar stoel geschreven hebben. Diehard fans kunnen het ter plekke gaan checken.

De rekening

We betaalden 97 euro voor 1 cocktail, een aperitiefplankje, 2 burgers, 2 biertjes en water.

Charlie en Seba willen naar de Caraïben. Helaas moeten ze eerst nog veel leningen afbetalen, en zolang dat nog duurt, geven ze het beste van zichzelf en bakken ze pizza.

Ongeveer in die bewoordingen staat het bij het Mechelse pizzarestaurant Marcello op de menukaart. De uitleg vervolgt: ‘Houd er aub rekening mee, we hangen er hier ni teveel kak aan en verwachten dus ook van onze klanten om niet bekakt terug te doen.’ Het gaat verder nog over chillie willie en relax max, en dat alles tovert algauw een glimlach op ons gezicht. Zeker in combinatie met het samengeraapte en veelkleurige interieur, dat sympathiek en gezellig oogt. Misschien is de beste omschrijving wel een hip scoutslokaal, met kringloopmeubels, graffiti en veel neon op de muren. Een fuchsia geschilderde pilaar met een plant in een gouden apenkop, dat soort dingen. Het rioolluchtje dat soms voorbijkomt past daar helemaal bij, net als de jaren 80-playlist.

Geen ingewikkelde bestelsoftware hier: alles wordt op ambachtelijke wijze genoteerd op een kleine blocnote, en zo staat onze negroni (11,50 euro) binnen de halve minuut voor onze neus. Snel en vriendelijk worden we geholpen: onze glimlach wordt dus nog groter. Kiezen is hier niet moeilijk: er staan exact 12 pizza’s op de kaart, met gepaste namen als ‘Margi Rita’, ‘Paddo’ of ‘Due Stagioni’. Charlie en Seba doen niet aan upselling in de vorm van aperitiefhapjes (of desserts) en dat vinden we prima.

Als onze pizza’s ‘Nduja’ (19,50 euro) en ‘Parma Formaggi’ (21 euro) op tafel komen, zie je meteen dat de pizzaiolo zich helemaal kan vinden in dat ‘chillie willie’-motto. Het deeg is flinterdun en de korst mooi fluffy. De pizza’s zijn vrij ruw belegd, maar vooral: ze zijn verbrand, en niet alleen op de uitstekende topjes, maar ook aan de onderkant. Zoiets proef je. Ons aanvankelijke enthousiasme zakt als een soufflé in elkaar. Dat betert er niet op als het glas huiswijn arriveert in een limonadeglas, en we na het proeven blij zijn dat we geen fles besteld hebben. We mogen echter niet bekakt doen, en dus beslissen we gewoon om volgende keer op een ander adres pizza te bestellen.

De rekening

Ik betaalde 77,60 euro voor 2 negroni’s, 2 pizza’s, water en één glas wijn.

Toen de Michelingids dit voorjaar zijn nieuwe selectie voorstelde, werden drie Vlaamse restaurants bekroond met een Bib Gourmand voor hun geweldige prijs-kwaliteitverhouding. Quatre Vins in Brugge was er een van. Dát willen we proeven, en dus belanden we op een mooie avond op het ruime, ingesloten terras.

Quatre Vins ligt bij wijze van spreken in de schaduw van het Belfort. Tussen olijfbomen en lichtgroen geschilderde muren ontdekken we een sympathieke plek. Vrolijke reggae speelt uit de boxen, het team ontvangt ons hartelijk.

Al vier jaar serveert het jonge koppel Olivier en Maxinne hier een wereldkeuken in de vorm van kleine gerechten om te delen. Olivier is gepassioneerd door biodynamische en natuurwijnen, en dat vertaalt zich in het glas. Ook bij de biertjes zien we veel funky namen op de kaart.

Quatre Vins werkt met een menuformule, wat soms dwingend kan zijn. Niet hier: ze veroveren meteen ons hart: we kunnen zelf ons menu samen-
stellen. De vraag die nog rest, is het aantal gangen: 3 (kleine lunch, 27 euro), 4 (gezellige lunch, 36 euro), 5 (uitgebreide lunch of klein diner, 45 euro), 6 (full experience, 54 euro) of 7 (voor de bourgondiërs onder ons, 63 euro).

We gaan voor de full experience, en hongerig als we zijn laten we ons verleiden door een extra appetizer ‘en attendant’. De zoete aardappelfrietjes met pinda en sriracha (10 euro) scoren op alle vlakken (crunchy, sauzig, zout en zoet) terwijl we van de orange wine (10,50 euro) en cider (10 euro) nippen.

De zomer, die bijna voorbij is, presenteert zich in de tartaar van tonijn. Een perfecte combinatie, waarbij de feta voor romigheid zorgt, de watermeloen de frisse toets voorziet en pistache de krokante textuur. Na een bordje rundstartaar met artisjok beseffen we dat we op een goed adres zitten, maar ook dat onze ogen weer groter waren dan onze maag. Maxinne begrijpt dat meteen en snelt naar de keuken om te vragen of we een gerechtje mogen skippen. Vriendelijk maar kordaat zorgt ze dat alles vlot verloopt, en ze weet bij elke tafel wat er speelt.

We genieten nog van courgette met burrata, gevolgd door krokante pizzaatjes met verse vijg en gorgonzola. Ook de pulpo met aioli en aardappelpuree gaat verder op hetzelfde elan: pittige smaken uit de wereld met vooral mediterrane en oosterse invloeden. De mooi afgewerkte bordjes, de toffe creaties, de vriendelijke prijzen en de ongedwongen sfeer: alles zit hier snor. Een heerlijk adres.

De rekening

Ik betaalde 169,50 euro voor twee vijfgangenmenu’s, een extra appetizer, twee aperitieven, twee glazen wijn en water.

Smalle straten waar de waslijnen van huis tot huis reiken, met de restauranttafeltjes dicht bij elkaar, waar de stroom af en toe uitvalt en de muziek wat te hard staat? Bij Kestè stap je binnen voor een retourtje Antwerpen-Napels. Aan het plafond hangen volle waslijnen, aan de muren foto’s van Napolitaanse volkswijken. Nochtans vind je hier géén roodwitgeblokte tafellakentjes. Mooi wit linnen siert de tafeltjes.

Dochter Giulia bedient ons. Ze komt net als de hele familie uit Napels. Papa is pizzaiolo, mama staat in voor de andere gerechten. Wij hebben vandaag enkel oog voor het pizzamenu. Hier valt geen quattro stagioni of marinara te bekennen. Wél mooie namen die mijn honger nog meer aanwakkeren, zoals de Ariccia (met porchetta, provola en aardappelpuree), of Scassacocchi (met fonduta di formaggi, bladgroenten en Napolitaanse worst). Onder de noemer pizze rosse (met tomaat) en pizze bianche (zonder tomaat) prijken er allerlei pizza’s op de kaart, tussen 15 en 25 euro. De prijs voor de speciale pizza’s kan oplopen tot 29 euro. Dat is behoorlijk wat.

De Tonnata (28 euro) is wellicht de duurste pizza die ik ooit at, maar is wel belegd met mooie brokjes rode tonijn uit de Middellandse Zee en, heel verrassend, ook stukjes zeekraal. Gecombineerd met fior di latte, rode ui uit Tropea, kerstomaatjes en San Marzano-saus, is dit meteen ook de beste tonnata die ik ooit voorgeschoteld kreeg. Alles is top: de combinatie, de sappige ingrediënten en de dunne bodem die overgaat in een dikke, luchtige korst. Het ziet eruit als een opblaasbaar kinderzwembadje. Mijn tafelgenoot en ik delen onze pizza’s. Zijn Vertecoeli (24 euro) met gegrilde paprika, worst, heerlijke olijven, broodkruimels, San Marzano-tomaten en buffelmozzarella bezorgt me opnieuw een gelukzalig gevoel. Cucina povera van een ongelooflijke rijkdom is dit.

Kestè haalde zijn naam bij ‘chestè’: het Napolitaanse woord voor ‘het is wat het is’. In onze ogen is Kestè vooral een adres om snel terug te komen.

De rekening
Ik betaalde 89 euro voor 2 pizza’s, 2 negroni’s, 2 glazen wijn en 2 flesjes water.

Je moet het maar doen: net als de jarenlange werkzaamheden voor de deur erop zitten, je intrek nemen in een restaurant met zicht op het prachtig heraangelegde Antwerpse Zuidpark.

Dat is exact wat chef Alain Smet en zijn vrouw Sally Bruynseels deden, toen ze Glass aan de Gedempte Zuiderdokken van sommelier Jurgen Lijcops en chef Wouter Van Tichelen ovenamen. Bij hun vertrek moest dat duo weliswaar hun Michelinster inleveren, maar het net aangelegde terras en de hernieuwde vibe zijn ook wat waard. De familie Smet verkaste naar hier vanuit de B&B in de Ardennen die ze acht jaar lang openhielden.

Gastvrouw Sally verwelkomt ons hartelijk op het mooie terras tussen olijfbomen, aan pico bello gedekte tafels met wit linnen. We twijfelen of het niet te fris wordt, maar Sally hakt resoluut de knoop door en wijst op de terrasverwarming.

Bij twee verschillende glazen champagne (17 en 18 euro) en een hapje van de chef bestuderen we het menu. Er moet weinig gekozen worden, alleen: nemen we vier (85 euro), vijf (95 euro) of zes gangen (110 euro)?

Het menu verraadt de eclectische voorliefde van de chef: we ontwaren Japanse toetsen (furikake), Thaise invloeden (tom kha kai), Italiaanse ingrediënten (polenta en fregola sarda) en ook producten uit Frankrijk (Aubrac-kalf en Normandisch lendestuk) en Engeland (kaas uit Shropshire).

Vlot en warm, met een typisch Antwerpse flair, bestiert de gastvrouw de zaal, daarin geholpen door zoon Junior. Het gezin doet dit op zijn eentje, enkel geholpen door een afwasser. Na een heerlijk hapje van aardappel, kamschelpen en tomaat gaat de chef overtuigend van start met een eigen interpretatie van vitello tonnato. Die komt in de vorm van cannelloni van kalf met geelvintonijn en crumble van tomaat. Mooi geserveerd, perfect op smaak.

De schelvis wordt verrassend gecombineerd met kip en een Thais geïnspireerde jus, maar jammer genoeg valt die erg zoet uit. Gelukkig maakt de fregola sarda dat weer goed, dankzij een volle erwtensmaak, een perfecte garnaal en een lepeltje kaviaar. Bij het lendestuk wordt duidelijk dat zo’n eenmanskeuken niet evident is: zoete smaken overheersen en het vlees is te ver gegaard. Ook bij het huisgemaakt geitenkaasje worden onze smaakpapillen overdonderd door te veel honing.

Een persoonlijke en verfijnde aanpak, stijlvolle aankleding van zaal en borden, ideale locatie: het is er allemaal. Nu nog de puntjes op de i bij enkele gerechten en deze familiezaak staat er helemaal.

De rekening
Ik betaalde 291 euro voor 2 vijfgangenmenu’s, 2 glazen champagne, 1 keer aangepaste wijnen en water.

In Hong Kong ontdekte ik wat voor eetbare kunstwerkjes dim sum kunnen zijn: gemaakt in flinterdun deeg, met een fijne vulling en meticuleus geplooid. Men serveert er de gestoomde deegpakketjes in restaurants die veel weg hebben van een refter.

Dat kunnen wij ook, dachten ze in Kopenhagen, waar Gao ondertussen drie dumplingrestaurants heeft. De vierde telg opende onlangs aan de Antwerpse Dageraadplaats.

Voor de deur treffen we een terras vol houten klaptafels, zoals menig scout ze kent van op kamp. Binnen wachten tafeltjes met krukjes, en de betegelde muur en neonverlichting zorgen voor een streetfood sfeertje. Leuk gedaan.

Op tafel ligt een pakje papiertjes met een simpel menu om je keuze aan te vinken: er zijn zes soorten dumplings, drie gegrilde en drie gestoomde. Met vlees of vegan, al hangt er aan het raam een papier met ‘no tofu!’. Vier sides maken het lijstje compleet.

Er is niemand die me aanspreekt, en dus trek ik met het lijstje naar de kassa. Drankjes haal ik zelf uit de koelkast, een glas krijg ik alleen als ik erom vraag. Terwijl ik wacht, valt mijn oog op de allesbehalve kraaknette vloer.

Tien minuten later krijgen we een dienblad met kleurige plastic kommetjes. Een reeks dumplings (7,5 euro voor 6) is gevuld met kool, gember en varkensgehakt. Best lekker. Jammer dat de Kimchi Grilled (7,5) maar aan één kant gegrild werd. We proeven drie side dishes, waarvan de bok choy (4,5) mooi op smaak is. Van de twee andere sides worden we niet blij: de noedels in spicy peanut sauce (6,5) zijn te plat en te droog. De komkommersalade (4,5) heeft een rare bijsmaak en is met weinig liefde in grote stukken gehakt.

Je eet hier goedkoop, daar stopt het goede nieuws. Menselijk contact hebben we nauwelijks ervaren. Niemand hier vraagt hoe het was, of bedankt je voor je bezoek. We verhuizen dan maar naar de frituur enkele huizen verder.

De rekening
Ik betaalde 44,50 euro voor 2 soorten dumplings, chilisaus, 3 bijgerechten, 2 water en 2 bier.

Een vleesrestaurant waar men niet vraagt welke cuisson je wenst? Bij Carcasse hoeft dat geen zorg te zijn. Hier weten ze van wanten als het over vlees gaat.

Van bij zijn houtskooloven overschouwt Timon Michiels het restaurant. De chef is nog maar halfweg de twintig, maar heeft al wel een Michelinster op zijn conto (en getatoeëerd op zijn arm). En onlangs werd Carcasse in Koksijde uitgeroepen tot het op vijf na beste steakrestaurant ter wereld.

Chef Michiels werkt in tandem met beenhouwer Hendrik Dierendonck. Maar hier komt meer dan steak op het bord. De kop-tot-staartfilosofie van het huis vertaalt zich in zelfgemaakte charcuterie, kalfskop, rundstong of bloedworst… Een mooie manier om de minder gewilde delen van de dieren te verwerken.

Zopas opende Carcasse een tweede vestiging aan het Knokse Oosthoekplein. Centraal in het restaurant staat een rijpingskamer met karkassen. Rode en witte tegeltjes, een opgezette koeienkop tegen de muur, roodwitte keukenhanddoeken op tafel, een vuistdik kapblok: alles ademt het beenhouwersvak.

Welk vlees hebben ze hier in de kuip? Als voorgerecht wordt het een charcuterieplank (24), met persilladepaté, coppa en ’nduja. Met zuurdesem en boter met merg erdoor: genieten!

We delen een bloedworst met gekonfijte appel en brioche feuilleté (26). Puur snoep. Het hemelse trio vet-suiker-zout doet hier zijn werk. De bloedworst is aan de buitenkant wat gekaramelliseerd en binnenin perfect smeuïg. Samen met de botermalse appeltjes en krokante brioche: een kandidaat voor mijn laatste avondmaal.

Hoewel we nu al voldaan zijn, moet het koninginnenstuk nog volgen. Acht verschillende soorten côte à l’os prijken op de kaart. Ons oog valt op de Oedslach (82). Voor een keertje is dat géén koeienras, wel de benaming voor speciale stukken vlees die acht weken gerijpt zijn. En ja, die Oedslach is het beste van het beste, vol van smaak, met het vet verdeeld door het vlees.

In dit vleesrestaurant krijgen ook groenten veel aandacht. Dat ontdek je zo bij de verfijnde bijgerechten, inbegrepen in de prijs van het vlees. Géén frieten met mayonaise hier, géén bearnaise. Wel mousseline van polderaardappel, jonge komkommer met crème van geitenkaas, tomaten met tomatenwater, en gegrilde worteltjes met baba ganoush. Stuk voor stuk mooi geserveerd en op smaak gebracht. Ook de pickles zijn krokant, fris en intens van smaak.

Voor het klimaat, voor de dieren: er zijn redenen genoeg om minder vlees te eten. Ook Hendrik Dierendonck zelf roept op om minder vlees te eten en te kiezen voor kwaliteit. Voor die kwaliteit moet je betalen, en dat is hier niet anders: een stukje vlees is echt duur bij Carcasse. Is dat jammer? Of is dat net hoe het zou moeten?

Info

Oosthoekplein 1, Knokke-Heist

www.carcasse.be

Gesloten op dinsdag en woensdag.

De rekening

Ik betaalde 260 euro voor twee voorgerechten en twee hoofdgerechten, twee glazen wijn (12), water en een biertje (6). Er is ook een vijfgangenmenu voor 135 euro.

Toen Café Stanny eind vorig jaar de deuren sloot, was dat best wel een domper voor veel vaste klanten. Maar kijk, goed vijf maanden later wordt er opnieuw gedronken en gekookt in het café vlak bij station Antwerpen-Berchem.

Het jonge koppel Daan Gooiker en Tessa Kersten toverde het pand om tot een sobere maar mooie en lichte Franse bistro, met donker cafémeubilair, houten lambrisering, antieke tegeltjes, en bollampen aan het plafond. Als aan de overkant een trein passeert, flitst de avondzon even binnen.

Op het terras voor de deur en aan de toog drinken mensen een glas. Hoewel het nog vroeg op de avond is, loopt het hier helemaal vol. En dat terwijl Café Service nog maar twee weken open is. Veel jong volk hier, best wat lawaai, maar de drukte is gezellig.

Daan is gepassioneerd door natuurwijnen en heeft een mooi assortiment op de kaart. Voor bieren, groenten en vlees kiezen Daan en Tessa voor lokale leveranciers.

Op de kaart vinden we een reeks vernieuwende bistrogerechtjes, om te delen, of niet. Uit de hapjes selecteren we twee brandadekroketjes (5 euro per stuk). Gevuld met een dampende mengeling van aardappel en vis, en gecombineerd met een forse toef garnalenmayo en wat kruidenolie is dit een mooie starter.

Van de bordjes die op tafel komen, spat de kleur zo af. Frisgroen overheerst bij de makreel met sugarsnaps en rucolamayo (14 euro). De boterzachte, licht gegaarde makreel contrasteert mooi met de knapperige peultjes. De toast kippenlever (12,50 euro) ligt mooi vol met een crème van kip, en wordt verrassend gecombineerd met kappertjes en rozijnen. Klein minpuntje: de brioche is koud geworden en daardoor wat taai. Maar de vers gedopte erwten (13 euro) maken alles goed. Ze kunnen de pittige ‘nduja wel hebben, en kleine stukjes ansjovis voegen nog wat umami toe. Met het heerlijke zuurdesembrood (4,50 euro) vegen we het bordje helemaal leeg. Jammer, geen plaats meer voor de huisgemaakte pasta, of het dessert.

Café Service is een fijn adres, met creatieve gerechten, en ruime porties voor zachte prijzen.

Info

Open van woensdag tot en met zaterdag.

De rekening

Ik betaalde 72 euro voor brood & boter, 2 kroketten, en 3 bordjes om te delen. We dronken water (4 euro per persoon) en niet-alcoholisch bier (5,50 euro).

Het licht is elke keer weer anders, de wind is bijna altijd van de partij. Langs drie kanten omringd door de zee, is het paviljoen aan de jachthaven van Cadzand een magische plek.

Met AIRrepublic begonnen Sergio Herman en Nicolas Misera hier in 2017 een laagdrempelige brasserie. Al snel verpopte die zich tot een drukbezocht restaurant, bekroond met een ster door Michelin. Maar Sergio Herman deed de voorbije maanden het licht uit in Cadzand. Hoe deze grote schoenen gevuld zouden worden, bleef een verrassing.

De naam van het nieuwe restaurant, Beach Boy, associeer ik om een of andere reden met een soort strandtent, en dus stap ik met voorzichtige verwachtingen binnen. De warme en professionele ontvangst en de mooie kaart stellen meteen gerust. Aan het interieur is weinig veranderd, maar dat hoeft niet, want de tafels in sloophout van Piet Hein Eek en de decoratie blijven mooi.

Er staan vooral vis, schaal- en schelpdieren op het klassieke à-la-cartemenu, al is er ook vlees. Blijkbaar liet Sergio het recept voor de brioche met gerookte paling (18 euro) over aan zijn opvolgers, want de overheerlijke topper wordt nog steeds geserveerd.

Naast de vrij uitgebreide kaart is er een menuformule met vijf gangen (105 euro). Bij een perfect afgewerkte cherry negroni (13 euro) en mocktail (12 euro) komt als hapje een fijne tartelette met makreel, ricotta en citrus. Ik laat tomaat garnalen (32 euro) aanrukken en word helemaal blij van de ruime portie dikke met de hand gepelde garnalen, de krokante little gems en de verschillende soorten tomaat, waarvan de kerstomaatjes gepeld en zoetzuur opgelegd zijn. Tafelgenoot zoekt helaas vergeefs naar de typisch lichtzoete smaak van de gambero rosso (32 euro) waar gul en zonder supplement een lepeltje kaviaar werd bij gegeven.

De gegrilde zeebaars (39 euro) is sappig, komt vergezeld van mousseline en kruidenolie. Het bijhorende slaatje van flinterdunne venkel met tomaat is top. Bij mijn overbuur komt een zuinig stukje tarbot (54 euro) op een mooi afgewerkt bord met beurre blanc en bimi. In de kokkeltjes bleef helaas wat zand zitten. Het zaalpersoneel kent hier de fijne kneepjes van het vak. Met deze vrij stevige prijzen mogen sommige producten wat meer aandacht krijgen. Een tip: het terras heeft een aparte en zachter geprijsde kaart.

Info

Open van donderdag tot en met maandag.

De rekening

Ik betaalde 222 euro voor een cherry negroni (13 euro), een mocktail (12 euro), twee voor- en twee hoofdgerechten, twee glazen wijn (12 euro) en water (4 euro).

Felgekleurde stoeltjes, een kunstig geschilderd plafond vol tropische planten en gestreepte banken. Het beige waar (sommige) Vlamingen zo van houden, is hier ver weg.

In grote letters staat op de muur geschreven: ‘speak Spanish, dress Italian, kiss French, eat Peruvian’. Aangevuld met een lichtreclame ‘From Tokyo to Lima’ spat de boodschap van de muren: hier kom je voor Peruaans-Aziatisch streetfood. Met een mooi woord heet dat Nikkei, wat staat voor de keuken van Japanners die naar Peru emigreerden en daar elementen uit beide eetculturen combineerden.

Bij Wãÿk’u betekent streetfood dat je moet kiezen tussen burgers (13 tot 18 euro) of ricebowls (14 tot 16). Maar er is ook de specialiteit van het huis: charcoal chicken, bereid in een houtskooloven (18) en geserveerd met wat sla en frieten. Maar eerst proeven we van de karaage chicken bites (12), gefrituurd in een beslag met daarin gepofte rijst, en afgetopt met een karamelachtige saus. Het magische trio vet, zoet en zout dus, en dat werkt goed. De gigantische en wat melige maïskorrels van de gegrilde Cuzco corn (10) blijken een specialiteit uit Peru, maar kunnen niet bekoren.

De bites worden afgeruimd en in dezelfde beweging komen de hoofdgerechten al op tafel. Best smakelijk, die gebakken kip en rijstbowl met gefrituurde aubergine. Dat onze glazen leeg zijn, wordt jammer genoeg niet opgemerkt. De keuken sluit hier om half negen, en dat is wellicht de reden waarom het zo snel moet gaan. Terwijl wij eten, schrobt de kok de keuken van boven tot onder als was het een sterrenrestaurant. De rest van het pand wordt duidelijk door een ander team gepoetst want vloer en toiletten zijn aan de groezelige kant. Ondanks het vriendelijke team en best smakelijk eten, valt het geheel tegen. Om onze dorst te lessen zoeken we ons heil dan maar in het café wat verderop.

Info

Open van donderdag tot zondag voor lunch en diner.

De rekening

Ik betaalde 75 euro voor twee bites, twee hoofdgerechten, twee softdrinks, een biertje en water.

Zet een Italiaanse kok en een Franse sommelier in de Antwerpse rosse buurt en wat krijg je? Arrikiiati!

Chef Giorgio Longo en zijn vrouw Delphine Worms kozen een naam uit het Siciliaanse dialect voor hun restaraurant: arrikiiati betekent ‘geniet’. Vlak ernaast heeft het duo met Cannolo nog een tweede zaak, voor streetfood en natuurlijk ook cannolo’s. Dat zoete gebakje is een van de bekendste Siciliaanse gerechten.

In Arrikiiati mikt chef Giorgio een trapje hoger met een vast vijfgangenmenu voor 76 euro. Hij serveert daarbij een creatieve interpretatie van seizoensproducten van lokale boeren, aangevuld met typisch Siciliaanse smaken en bereidingen. Gastvrouw en sommelier Delphine serveert er met veel verve biologische en natuurwijnen bij.

Bij het aperitief (13,5 euro) toont de chef zich meteen van zijn creatieve kant met een hartige cannolo en vloeibare olijven. De antipasto misto komt in drie gedaanten: gegrilde groene asperges met gerookte buffelmozzarella, carpaccio van cedro en een heerlijke salade van monniksbaard met gepekelde raapjes. Volgt: een pasta uit de cucina povera, met colatura van ansjovis, bottarga van tonijn, boter en pangrattato. De merluzo of kabeljauw uit de Noordzee is gegaard op lage temperatuur en gaat vergezeld van een compote van tomaat, olijven en kappertjes. Omdat dit gerecht doorgaans met aardappelen geserveerd wordt, geeft de chef er zijn eigen draai aan met een heerlijke vichyssoise saus. Een crème van pomelo met sinaasappel en tien jaar oude balsamico blijkt een geslaagd dessert. De cirkel is rond als een zoete cannolo op tafel verschijnt.

Arrikiiati zit in een oud pandje met hoge plafonds, een antieke tegelvloer en oude cinemastoelen tegen de muur. Ik tel 17 couverts en die geraken er net in. Chef en gastvrouw lopen af en toe naar buiten om elders nog materiaal te gaan halen. Zo krap is het dus. Knap hoe de chef in zijn eentje dit lekkere menu uit het minuscule keukentje tovert. Jammer genoeg zorgt dit er ook voor dat het tempo bijzonder laag ligt. Pas na vier uur stappen we weer buiten. Omdat dit geen plek is waar je rustig kunt praten in een comfortabele stoel, maar vrij dicht bij elkaar zit, en zo vooral het gesprek bij de buren hoort, vind ik dat veel te traag. Ook het prijskaartje valt wat hoog uit voor dit sympathieke, heerlijke maar ietwat studentikoze restaurantje.

Info

Open voor lunch op maandag, open voor diner op maandag, donderdag, vrijdag en zaterdag.

De rekening

Ik betaalde 224 euro voor twee menu’s, twee aperitiefjes, twee glazen wijn en water.

Een keer met je ogen knipperen, en Antwerpen is bij wijze van spreken weer een restaurant rijker. Zopas viel Oud-Berchem in de prijzen, waar eppo het levenslicht zag in de gebouwen van het Yust hotel, aan de rand van het stadscentrum.

Toch voelt het hier alsof je midden in een of andere wereldstad zit. Het interieur van het hotelrestaurant kreeg een volledige make-over en die is meer dan geslaagd. Hoewel het een groot restaurant is, met plaats voor 60 personen, oogt eppo supergezellig. Kaarsen op tafel, vintage houten stoelen, de juiste accentverlichting, een lange toog in ruwe baksteen en zicht op de open keuken: dit is niet snel-snel in mekaar gebokst. Attent personeel, een goeie playlist, enfin, de juiste vibe. En hypegevoelig Antwerpen maakt zijn naam weer helemaal waar, want minder dan één week na de opening zit het ongeveer vol.

Je komt hier voor bistro dining, wat heet: kwalitatief eten in een informele setting. Ons valt vooral op dat zowat iedereen hier zijn gading vindt. Liefhebbers van à la carte kunnen zelf kiezen, maar er zijn ook twee menuformules (59/56 euro). Flexitariërs betalen een tikje meer voor vier gangen dan veganisten. Er zijn evenveel aperitiefkeuzes mét als zonder alcohol. Idem voor de pairing bij het menu: de NA-pairing (29) maakt ons helemaal blij. Maar ook wijnliefhebbers kunnen zich uitleven met schatten uit de kelder per glas, of een budgetvriendelijke selectie. Bordjes delen mag, maar het is niet het concept. Vrijheid blijheid dus: we like!

Uit de vier snacks kiezen we er twee: oeuf choron met ansjovis (5), en brioche met tartaar van Simmenthal (6). Heerlijk, maar achteraf blijkt het viergangenmenu ruim bemeten, omdat onze ogen weer eens groter waren dan onze maag.

Chef Jasperse toont zich in het menu van zijn creatieve kant, met een mooi product op bordjes die niet te ingewikkeld zijn. De rauwe hamachi met tomatenwater wordt gecombineerd met kumquat. Een eitje op 65 graden krijgt het gezelschap van boerenkool en consommé van kip. En het Duroc d’olives varkensvlees gaat vergezeld van ansjovis uit Calabrië en rauwe daslookblaadjes. Bij het dessert zijn het dan weer de olijfolie en het piment, die de espuma van citroen met meringue naar een hoger niveau tillen. Telkens wordt ons smaakpalet verrast, en de uitgekiende pairing doet meer dan recht aan dit menu. Eppo is alweer een fijne aanwinst. Waar blijven de Antwerpenaars het toch steken?

Info

Lunch van dinsdag t.e.m. vrijdag (12u – 14u), diner van dinsdag t.e.m. zaterdag (18u – 21u30)

De rekening

We betaalden 215 euro voor 2 NA-aperitieven, 2 snacks, 2 menu’s met non-alcoholic pairing en water.

Camino is geen nieuwkomer, integendeel. Al twaalf jaar is dit Aziatisch geïnspireerde restaurant een vaste waarde in Antwerpen.

Geen evidentie in een stad waar de nieuwe concepten mekaar in sneltempo opvolgen. Tip: boek vooraf een tafeltje, want Camino heeft een vaste fanbase. En ja, het zit er stampvol op de avond van ons bezoek. Veel jong volk. Ik wurm me voorzichtig tussen de tafeltjes door, en probeer om daarbij de bordjes van het naburige tafeltje niet mee te nemen. Een grote lichtbak met een nightview op L.A. geeft het sobere interieur extra cachet. De bordjes staan al klaar op tafel, net als een beker met bestek. Je geeft je bestelling door via de app. Efficiëntie regeert hier, maar dat maakt het niet minder gezellig. Die gezelligheid impliceert ook dat ik het luidruchtige meisje vlak naast ons beter kan horen dan mijn eigen disgenoot. Geen ideale plek voor een date dus.

Maar daar staat iets tegenover. En dat komt op de bordjes die we delen, en die in sneltempo vanuit het open keukentje op tafel belanden. De sashimi van zeebaars (13,8 euro) met een marinade van nuoc mam en chili is een fantastische opener. Perfect op smaak, fris en niet te zuur. De kokkels met leche de tigre (13,8) hebben een lichte toets van kokosmelk, en zijn ondanks de jalapeños delicaat van smaak. De kool op de BBQ (11,8) moét u proeven. Gewoon een snoepje, en dat verwondert niet als u weet wat erbij komt: miso karamel, crispy chiliboter en opgeklopte tahin. Zacht gegaard, een beetje zoet, maar zo zalig. Een pittig gekruide kom dandan noedels (14,6) bespeelt een ander register van onze smaakpapillen. En hoewel ons werd aangeraden om drie gerechtjes per persoon te nemen, zijn we al voldaan. Met een uur is onze honger al gestild. Praten doen we thuis wel.

Camino is misschien een no-nonsense plek, maar de smaken zijn echt top. Voor een zacht prijsje eet je hier bijzonder lekker.

Info

Open van dinsdag t.e.m. zaterdag voor lunch en diner

De rekening

We betaalden 75,50 euro voor 4 gerechtjes om te delen, een homemade ice tea, een cocktail en twee glazen water.

Sommige straten hebben ‘hét’. Of beter: krijgen ‘hét’. Een je-ne-sais-quoi waardoor daar plots van alles gebeurt. De Antwerpse Kronenburgstraat, achter de hoek van de Gedempte Zuiderdokken, heeft dat ook.

Als paddenstoelen springen er hippe lunch- en cateringzaakjes uit de grond. Plump hoort daarbij, en vierde net zijn eerste verjaardag. Het concept is wat vreemd: een combinatie van smashed burgers en funky sharing dishes. Maar het werkt.

Plump is een vrij kleine zaak, sober ingericht met een betonnen vloer, witgeschilderde bakstenen muren en donkergroene banken en tafeltjes. Een vriendelijke dame legt het hele concept uit, en raadt ons aan om te starten met één à twee -gerechten per persoon om te delen, dan een burger met sides te nemen, en af te ronden met dessert. Dat laatste gaat ons niet lukken, dat kan ik nu al verklappen.

We beslissen om drie gerechten te delen. Dat worden de sticky cauliflower met tom kha kai (10), chicken wings met tamarinde en peanuts (11) en pulpo skewers met buttermilk espuma (12). Eerlijk? Ik had niet verwacht om zulk lekker eten te vinden in een hamburgertent, met zoveel oog voor detail. Geen wonder dat het hier stampvol zit.

We drinken craftbeers (4,5 tot 7), maar ook liefhebbers van natuurwijnen vinden hier hun gading (6,5 tot 8 per glas, 32 tot 44 per fles).

Tijd voor de burgers dan. Omdat alles hier begon met de smashed burgers gaan we voor de classic (12,5), hoewel er ook burgers met vis, kip en enoki paddenstoelen op het menu staan. Dat menu verandert overigens vier keer per jaar. We zetten onze tanden in een heerlijk zachte bun met Belgisch witblauw van Dierendonck. Een ruime portie smashed komkommer sla met chili dressing (7) en aardappelwedges (7) komen erbij. Dit is echt het betere werk op burger-vlak. Heerlijk gewoon. En net als we onze vingers willen aflikken, krijgen we natte doekjes aangeboden. Dat hebben we nog nooit meegemaakt als we een hamburger gingen eten. Hier kom ik snel terug, voor betaalbaar en lekker comfortfood.

Info

‘s Avonds open op woensdag en donderdag, en van 12 tot 22 u van vrijdag tot zondag.

De rekening

We betaalden 96,50 euro voor 3 sharing snacks, 2 burgers, 2 sides, 2 flesjes water en 3 biertjes.

Izakaya, omakase, hijiki, karaase, … wie zijn culinair Japans wil bijschaven, gelieve je naar het Antwerpse Eilandje te begeven. Daar opende eind maart een nieuwe Japanse izakaya. In het Nederlands: een sakebar waar je ook een hapje kunt eten.

Zonder reservaties zet je je op de bank, en bestel je waar je zin in hebt: toro sushi (9), hamachi sushi (8), oester met ponzu (7), sashimi (18), … De full works kunnen ook, met een omakase-menu (125) waarbij je de chef de vrije hand geeft, en je aan de toog nestelt met zicht op de sushichef en de yakiniku-grill. En dat doen we.

Hiro heeft een grungy look-and-feel. Op een van de muren pronkt een schildering in tattoo-stijl, en dat past perfect bij de tattoos van een van de twee chefs. De toiletten hangen vol stickers met manga-porno en uit de boxen komt een stevige playlist.

Wat op het bord komt, oogt allesbehalve grungy. Doorheen de avond schuift de chef een twaalftal bordjes onze richting uit. Na een perfecte start met tempura van oester met ponzu is het tijd voor sushi. En wat voor sushi! Zeebaars, toro, hamachi, dorade… deze kwaliteit van vis heb ik zelden geproefd in een Antwerpse sushibar. Vol smaak en botermals, waardoor die wegsmelt op de tong. Daarvoor gebruikt de chef een rijpingskast waarin verschillende soorten vissen agen. De sashimi komt in verschillende afleveringen en barst van de smaak. Dan volgt nog tempura, een salade met makreel, en wagyu picanha die voor onze ogen geschroeid wordt op de BBQ. De kleine kommetjes saus slurpen we helemaal leeg.

Telkens als ons glas leeg is, komt de chef uit zijn keuken en stelt allerlei sakes voor. Het prachtige keramiek werd speciaal voor Hiro gemaakt door de bekende keramist Koen Ghesquière. Er was maar één voorwaarde: chef Bart Huybrechts moest mee het open vuur -komen opstoken om het te bakken.

Omdat hij niets kent van Japanse desserts, ontwierp chef Thomas een tiramiso – de o is geen typo – als grap. Maar dan wel een megalekkere grap: een soort baba au rhum, gedrenkt in sake en afgewerkt met karamel van miso en espuma.

Wat een fijne plek is dit: zowel de atmosfeer als het open concept waarbij je zowel voor een kleine hap als een avondvullend programma terecht kan, vinden we top. De gerechtjes zijn van topkwaliteit, en dat komt helaas met een (hoge) prijs. Maar voor de rest: niets dan lof.

Info

Open van 12 tot 24 u, van woensdag tot en met zondag

De rekening

We betaalden 346 euro voor twee omakase-menu’s, 5 glazen water en 7 glazen sake (van 10 tot 14 euro per glas).

Never waste a good crisis. Dat namen ze bij Humm, toen ze door corona maandenlang moesten sluiten, ter harte. De eigenaars van het Midden-Oosters geïnspireerde restaurant beslisten toen om vlees van de kaart te schrappen. Planten boven!

Sowieso stond er al veel hummus op de kaart en is de Midden-Oosterse keuken er eentje waar groenten en peulvruchten de boventoon voeren. Ideaal dus. Ook leuk: je kunt hier terecht van ’s morgens tot ’s avonds. En Humm serveert all day breakfast, nog zo’n fantastische uitvinding. Het concept slaat duidelijk aan, want alle tafeltjes zitten vol, vooral met groepjes vrouwen. Overal staan planten, en het lichte interieur past helemaal bij de hippe Zurenborgbuurt. De streetfoodkaart oogt uitnodigend met leuk gevonden namen, zoals ‘shoarmageddon’ (18 euro), ‘return of the pita’ (18) of ‘dude, where is my falafel?’ (18). Maar de concurrentie is sterk. The Humm Experience blijkt hier toch de favoriet. Voor 65 euro eet je met twee en krijg je twee dips, drie mezze, een salade en brood naar keuze. Bij een glas ongefilterde cava (8) komt alvast een étagère op tafel. Ruim gevulde bordjes muhamarra, hummus met pinda en chili, kikkererwtensalade en warme fluffy pitabroodjes vormen de ideale combo bij een aperitief. Voor we het goed en wel beseffen verschijnt ook al de gepofte aubergine met cashew yoghurt, een bordje arayes en een kommetje zoete aardappelfrites. H(u)mm, dat is jammer. Even rustig dippen en van de cava nippen, zorgt ervoor dat de andere gerechten afkoelen. Dus mixen we alles maar door elkaar, en vragen daar nog een glas huiswijn (6) bij. Die is volgens de vriendelijke ober wat minder uitgesproken dan de suggestie-natuurwijn, maar smaakt eigenlijk heel flets.

Hoe lekker we het overgrote deel van de bordjes ook vinden, de porties zijn heel ruim. We krijgen kartonnen potjes om de overschot mee te nemen, en ik houd er nog een fijn ontbijt aan over. Ik kom hier zeker terug, voor nog wat deliciously responsible food.

Info

Elke dag open van 9 tot 23u, op maandag van 17 tot 23u.

De Deli naast het restaurant is dagelijks open van 11 tot 20u30

De rekening

We betaalden 97 euro voor de Humm Experience, twee glazen cava, twee glazen wijn en water.

Na zes uur, als alle winkels dicht zijn, is het stil in de chique Antwerpse Schuttershofstraat. Tot we binnenstappen bij V, verbaasd over de bruisende wereld achter die smalle gevel.

De kleuren spatten van de muren, de meubels hebben de meest uiteenlopende patronen en tinten. Zelfs de vloeren zijn allesbehalve saai. Streetart, graffiti en een massa planten maken het geheel af. Aan een grote centrale bar sippen enkele fashionista’s van een cocktail, en de DJ zorgt voor de vibe. Je waant je hier in Londen of New York. Heel instagrammable allemaal. Het is groot, gezellig, en het zit vol.

Bestellen — en ineens betalen — doe je bij V via een QR-code, maar de vriendelijke dame wil het ook wel op de ouderwetse manier doen. Binnen de minuut staat de apero op tafel. We sippen van een amaretto sour (13 euro) en een Dirty Talk IPA (4,9) en dippen zuurdesembrood in stracciatella met gebakken tomaatjes (13,5).

De menukaart is niet snel-snel opgesteld. Hier zijn marketeers aan te pas gekomen. Denk aan omschrijvingen als ‘topped with drizzle of fresh lemon-infused olive oil’, of nog: ‘home-made pesto rosso, sun-dried tomatoes, freshly grated Grana Padano and a touch of cracked black pepper’.

Bij de hoofdgerechten is het kiezen tussen pasta en pizza, en je vindt een mix van klassiekers op de kaart maar ook nieuwe creaties, zoals de ‘eggsparagus’ en ‘my favorite beet’. We wagen ons aan de bee sting (16), waar fior di latte en pikante salami het verrassende gezelschap krijgen van honing, en dat werkt. Ook aan de overkant van de tafel gaat de tartufo nero pizza (19,5) vlotjes binnen. Dunne bodems in zuurdesem, een lekkere topping, en een razendsnelle bediening, daar worden we blij van.

Nadat in deze buurt een hele reeks uitstekende maar dure restaurants neerstreken, heeft het Antwerpse fashion district er eindelijk nog eens een betaalbaar adres bij, waar het eten lekker is en de sfeer goed.

Info

Gesloten op maandag, doorlopend open van ‘s middags tot ‘s avonds.

De rekening

We betaalden 84,70 euro voor één appetizer, een cocktail en een biertje, twee pizza’s, twee glazen wijn en water.

Er lijkt iets niet te kloppen bij ‘Hof van Cleve, floris van der veken’, zoals het vroegere driesterrenrestaurant nu heet. De eerste gezichten die ik zie, zijn die van Peter Goossens en zijn vrouw Lieve. Blijkt dat de vroegere chef en gastvrouw voor het eerst zelf komen eten in Hof van Cleve. Stress! “Meer dan wanneer er een inspecteur zit”, vertrouwt de maître ons toe.

Bij een glas champagne (20 euro) buigen we ons over de menukaart. Je kunt hier nog altijd à la carte eten, of gaan voor het menu. Dan is het kiezen tussen vijf (165) en zeven gangen (195). Vegetariërs krijgen het menu ‘veld, tuin en bos’ (145/175).

Buiten, op de poort, prijken geen sterren meer, maar al van bij de amuses glinsteren de pareltjes op het bord even hard als voordien. Een gelei van langoustine met lavas en kombu zet meteen de toon: zo delicaat van smaak.

Elizio Masson verschijnt aan tafel, pas 19, en sinds begin deze maand sommelier op dit befaamde adres. Hij zorgt voor een mooie wijnpairing, geeft vlot toelichting bij elk glas, en hoewel we voor de Bob-formule kozen (60 ipv 105), schenkt hij gul bij.

De borden die chef Floris Van Der Veken naar de tafels stuurt, zijn niet extreem spectaculair maar laten het product schitteren. Bij de oester en het lam verrast de chef ons met twee bereidingen van hetzelfde product. Klassieke bereidingen gaan gepaard met verrassende combinaties. De bun met wulken en Mont d’Or wordt bijvoorbeeld afgewerkt met schaafsel van gedroogd runderhart.

Bij het hoofdgerecht mogen we zelf ons vleesmes kiezen. Voor maître Sierens hét moment voor de nodige kwinkslagen, zeker voor wie het mes met het penisbeen van walrus kiest. De gepaste grapjes, de losse sfeer, maar ook het oog voor elk detail: de service is hier drie sterren waard.

Als de kaaskar haar opwachting maakt, delen we nog een goed gevuld kaasbord, aangevuld met de meest fantastische gevlochten brioche en een frisse salade. De huisbakker had ons al van bij het begin van de lunch vergast op maar liefst zeven verschillende soorten brood, snoepen is dat!

Is er na kaas en twee desserts nog plaats? Dat moet wel, want verse madeleines en kleine smoutebollen vergezellen de koffie, gevolgd door de legendarische koekjeskar van het huis. Chef Van Der Veken maakt ondertussen zijn opwachting aan tafel, en hij kan me verklappen dat zijn voorganger net fier en tevreden van tafel is gegaan. Dat kunnen wij alleen maar beamen. Dit is verwennerij van het bovenste schap. Een middagje tafelen doe je hier nu voor minder dan de helft van vroeger. Natuurlijk hangt daar nog altijd een prijskaartje aan vast. In ruil krijg je wel een overvloedige, bijzonder verfijnde ervaring en een hartelijke ontvangst.

Info
Gesloten op zondag, maandag & dinsdagmiddag

De rekening
We betaalden 616 euro voor twee zevengangenmenu’s, een coupe champagne, water, tweemaal Bob-formule aangepaste wijnen, koffies en koekjeskar.

De kans is klein dat je per toeval op Borze Café stuit. In een doodlopend straatje in de schaduw van de Oude Beurs tref je deze parel van een bruine kroeg. Het trapje naar de toiletten is even steil en smal als in andere oude cafés, alleen zijn de wc’s hier proper.

Artiesten, zakenlui, toeristen, opgetutte mensen die nog naar een evenement gaan: hier komt een bont publiek. Het twee verdiepingen hoge plafond, de donkergroene muren, de smalle cafétafeltjes, de lambrisering en de spiegels met het menu vertellen dat hier geen hip ontwerpbureau aan te pas is gekomen.

De sfeer is relaxed. Helaas geldt dat ook voor het meisje achter de toog. Zij heeft meer oog voor haar smartphone dan voor de klanten.

Een café vraagt om bitterballen (11 euro), en vol zelfvertrouwen laten we ook nog wat rillette van buikspek (12) aanrukken. Een half zuurdesembroodje, met een volledige pot rillette, twee soorten boter en augurkjes: dat kunnen we niet aan, hoe lekker het geroosterde brood ook is. Gelukkig kennen ze bij Borze Café het concept doggy bag, en we snoepen de dag erna thuis nog van deze appetizer.

Hier kom je voor comfortfood en dat komt in de gedaante van spaghetti bolognaise (19,50) en vol-au-vent (24,50). De smakelijke spaghetti-saus is duidelijk huisgemaakt en afgetopt met een royale portie kaas. Bij mijn overbuur valt de saus van de vol-au-vent wat tegen door zijn vrij vette consistentie. Een fris slaatje biedt gelukkig tegengewicht, en de frietjes en mayo zijn helemaal perfect. Kortom, Borze Café is een fijne plek voor gewone kost.

Zo’n vijf jaar geleden kreeg ik van twee vriendinnen de tip om eens naar Table d’Ho te gaan. Als ik er na mijn bezoek buiten loop, besef ik dat ik hun raad veel sneller had moeten opvolgen. In dit restaurant aan de Borgerhoutse Gitschotellei eet je Koreaans, gefermenteerde kost dus.

Op de t-shirts van het personeel lezen we: ‘make kimchi, not war’. Ook typisch Koreaans: de tafel wordt gevuld met hoofdgerechten en bijgerechten en dat alles wordt gedeeld. We zien heel wat tafels gezellig verenigd rond een tafelgrill. Wij willen van alles wat proeven en kiezen bij de voorgerechten voor de veggie mandu dumplings (8 euro) en kimchi pajeon (8). Dat laatste is een hartig pannenkoekje met kimchi, en ik ben meteen grote fan. Het houdt het midden tussen een pannenkoek en een omelet, is gevuld met knapperige groenten en kimchi, en krijgt het gezelschap van een fijn dipsausje. Dit had ik al vroeger willen proeven.

Dan rukken de hoofdgerechten aan: comfortfood troef. Ik kan niet weerstaan aan de veggie bibimbap (19,50). Een gloeiendhete metalen bowl verschijnt op tafel, met daarin rijst afgetopt met tal van groenten. De oesterzwam zorgt voor een vlezige touch en middenin ligt een rauwe eidooier. Zoals het hoort roer ik alles gezellig door mekaar. Het oogt meteen minder mooi, maar zo wordt de eidooier instant gegaard, en ik werk de lekkere kost met plezier naar binnen. Dit is smullen.

Ook mijn tafelgenoot krijgt een hete kom voor zich: bulgogi jeongol (22) is een dampende stoofpot van rundvlees en glasnoedels, smaakvol, en licht pittig. Gezellig: op de tafel komen nog allerlei kleine schaaltjes met rijst, kimchi, komkommer, sojascheuten, lookstengels en daikon.

Na deze smakelijke en vullende maaltijd neem ik me voor om vaker naar Table d’Ho te komen. Alle tafels zaten hier vol op een doordeweekse dag, en ik begrijp waarom. Je eet hier lekker, met veel groenten, voor een bescheiden budget.

De rekening

We betaalden 73,80 euro voor twee voor- en hoofdgerechten, een fles water en twee glazen koude thee.

Zalig tafelen anno 2021? Dat kan net zo goed met liefde voor de planeet, want meer en meer chefs in Vlaanderen en Brussel zetten mee hun schouders onder een nieuwe culinaire traditie: duurzame gastronomie.

De A in A’Sur staat voor Antwerpen en de Sur voor Zuid-Amerika: in dit restaurant op het Antwerpse Zuid komen twee werelden tot leven. Met Moisés Díaz staat een chef met Venezolaanse roots achter het fornuis, zijn Belgische echtgenote verzorgt de bediening.

Een pisco sour (12,50 euro) en pear margarita (12,50), in combinatie met het Latijns-Amerikaans interieur, brengen ons meteen in zuiderse sfeer. De siropen voor de cocktails, op basis van kaneel, esdoorn, abrikoos of gember, maakt Moisés allemaal zelf. Een verrassend hapje vergezelt het aperitief: we dippen een samengebonden boeket van sla in een fijne salsa van doperwt, mascarpone, rucola en kappertjes. Een mooie binnenkomer.

Over een menukaart hoeven we ons niet te buigen: in het Métissage-menu krijg je zes gangen voor 69 euro. Doordat de chef elke maand een nieuw menu uitwerkt, eet je bij A’Sur op het ritme van de seizoenen, met biologische groenten waar mogelijk. Moisés Díaz kreeg die filosofie, om te koken met wat de buurt en het seizoen bieden, met de paplepel mee. Typisch voor Zuid-Amerika, zegt hij.

Ook de gamba met tomaat, gepekelde radijs en leche de tigre kan bekoren door de uitgebalanceerde zuren. Het is meteen duidelijk dat groenten en vis hier de sterren zijn. Er volgen gerechten met bloemkool, langoustine, courgette, griet, aubergine en tomaat in de hoofdrol. De bordjes komen mooi afgewerkt op tafel, versierd met bloemblaadjes en verse kruiden. Enkel het hoofdgerecht, een licht pikant stoofpotje van schaap, doet wat meer denken aan de robuustere keuken die wij associëren met de keuken uit Latijns-Amerika. Maar ook dat potje wordt enthousiast leeggeschraapt, want bijzonder smaakvol.

Prijs: €€ / Concept: Vers en seizoensgebonden. / Op je bord: Vis, groenten en citrus. / In je glas: Uitgebreide rumkaart voor wie blijft plakken na de maaltijd. Geen natuurwijnen meer omdat die te instabiel zijn. Wel nog biologische en ecologische wijnen. / Wat met afval: De chef bestelt enkel wat hij nodig heeft. / Troef: De helft van de groenten komt van ecoboerderij Onslogischvoedsel in Booischot. / Kan beter: Flessenwater komt uit Italië (San Pellegrino en Acqua Panna) en de andere helft van de groenten uit de groothandel.