Café du Parc

Café du Parc is net hetzelfde en toch lijkt alles veranderd. Het interieur uit 1926 werd volgens de regels van Erfgoed Vlaanderen gerenoveerd: houtwerk, lampen, glasramen en plafondreliëfs werden vakkundig hersteld. Maar het is geen museum geworden.

De iconische art-decobrasserie werd liefdevol opgefrist, en dat lijkt ook het geval met het personeel en het publiek. Iedereen schijnt net ietsje breder te glimlachen. Het kan ook met het weer en de dag te maken hebben: een zonnige zondagslunch in Oostende, met een zeebriesje dat door de grote open ramen binnenwaait.

Shannah Zeebroek, vroeger de rechterhand van Willem Hiele, is de bezieler en uitbater van het nieuwe Café du Parc. Ze heeft ook het menu afgestoft en er een moderne twist aan gegeven. Een mengeling van de snelle no-nonsense gerechten die je verwacht, en intrigerende nieuwkomers. Naast de klassieke kaaskroketten (16 euro) vind je nu een ceviche van schelvis met pompoen (16), of drie oesters met een shot wodka (12). Du Parc is weer helemaal uitgerust om een vaste stopplaats te worden van Ostendenoare en aangespoelden.

Voor ik ‘lunchformule’ (69) kan zeggen heeft tafelgenoot twee favoriete schotels ontdekt: de garnaalkroketten (19) en een steak tartaar met frietjes (23). Ik ga voor de makreel micuit (16) en het rundsschouderstuk bordelaise met sla en frietjes (26). De kroketten zijn krokant en dik van buiten, warm en lichtjes vloeibaar vanbinnen. Als goede Brusselaars vinden we de Américain van de familie Niels beter, maar de Parc-tartaar is dik en goed gekruid. De makreel is een openbaring, zacht en zwemmend in een salsa van tomaten. Het schouderstuk is mals. De wijntips zijn perfect. Net wanneer we met onze mond vol: ‘dit is een ideale zondag’ mompelen, gooit een kelner een plateau vol rode wijn over mijn hemd en jas. De vlekken zijn er ondertussen uit, maar ze hebben onze herinnering lichtjes gekleurd. We gaan ze wegwassen met een volgende lunch.

(Lene Kemps)