Gourmets Everyday

Misschien is het de onwaarschijnlijke naam. Misschien het feit dat het restaurant een schoenendoos groot is. Maar blijkbaar bestaat Gourmets Everyday al twintig jaar en wandel ik er al even lang voorbij, niet wetend dat ik een authentieke Chinese eetervaring mis. Een verborgen pareltje, werd me beloofd, en dat is het ook.

Een klein no-nonsense restaurantje waar iedereen komt binnenvallen. Er kunnen pakweg dertig mensen zitten, dus worden veel bezoekers direct weer weggestuurd. Of je wordt vriendelijk gevraagd – en dat is niet cynisch bedoeld, ze zijn echt erg vriendelijk – of je van tafel wil verhuizen zodat er ginds vier mensen kunnen samenzitten. Dit restaurant is een culinair en logistiek wonder.

Geplastificeerde menu’s met grote kleurenfoto’s zijn meestal geen aanbeveling, maar de gerechten charmeren meteen. Gourmets omschrijft zichzelf als ‘authentiek en lekker’, en dat zie je. Je vindt hier voorgerechten als bamboebladeren met koriander (7 euro), koude gepocheerde kip met pinda’s in pikante olie (8 euro) of pens, gemarineerd in chili (7,5 euro). Veel gerechten worden aangekondigd als spicy, zoals dat in de szechuankeuken hoort. Maar de bediening zal altijd vragen of de hitte wat afgezwakt moet worden.

Het is koud en we hebben behoefte aan comfortfood, dus gaan tafelgenoot en ik voor onze usual suspects. We beginnen met vier dimsums (6 euro) met varkensgehakt, die zonder enige saus smakelijk en sappig zijn. De spareribs met vijf parfums (15,5 euro) zijn kleiner dan verwacht, met meer vlees en minder been, lekker pikant gebakken. De stukjes rundvlees in spicy bouillon (16,8 euro) smaken zo goed dat ik erop sta om het minuscule restje mee naar huis te nemen. Dat wordt een fijne lunch. Maar we zijn helemaal in de ban van het gestoofde buikspek (16,5 euro) in een kleverige sojasaus. Hier loop ik nooit meer zomaar voorbij.

De rekening

Wij betaalden 69,80 euro voor vier Tsing Tao’s (3,5 euro) en vier gerechten.

Onze score

Prijs-kwaliteit ****

Eten ****

Bediening ****

Atmosfeer ***

Door Lene Kemps