Glou Glou

Glou Glou noemt zichzelf een ‘bar à faim’. Een wijncafé met een beperkte kaart van sharing dishes. Het is niet dat het concept van de kleine deelschotels ons onbekend was. Van de Italiaanse antipasti en de mezze uit het Midden-Oosten tot de Spaanse tapas, ze zijn er altijd geweest. Maar op een of andere manier is het sharing menu mainstream geworden.

Het werd dé haalbare manier voor jonge chef-koks om hun creativiteit te uiten. Een beperkte kaart en kleine bordjes zorgen voor efficiëntie in de keuken, beperken voedselverspilling, en brengen een gezellige sfeer in de zaal. En niet te verwaarlozen: de borden zijn meestal erg instagrammable.

Glou Glou zit dan ook afgeladen vol met mooie mensen die voor een plezant geroezemoes zorgen. Zo gezellig dat mijn vriendin en ik maar drankjes blijven bestellen. Eerst een cocktail (12 euro), dan wat wijn (8 euro) en we eindigen met pintjes (3 euro).

Glou Glou is, zoals het geluid aangeeft, gespecialiseerd in wijnen. Van de natuurlijke en biodynamische soort. “Maar niet de clichématige troebele brouwsels met zure smaken die sommige mensen zich daarbij voorstellen”, voelt de sommelier zich verplicht te zeggen. We beperken ons tot een Riesling (8,5 euro) en een rode Duras (8 euro), die prima bij onze schotels passen. De aubergine (14 euro) is onverwacht zurig en fris van smaak, met de krokante beet van pijnboompitten. De tataki van onglet (19 euro) is zacht met de gefermenteerde toets van kimchi. Het gelakte buikspek (17 euro) smelt weg, met juist genoeg hitte van de chilisaus. De hazenpeper met beuling (19 euro) is het enige gerecht dat wat uit de toon valt. Misschien een te flauwe afsluiter na dat smaakgeweld. We laten het niet aan ons hart komen, daarvoor is het hier te lekker en te gezellig.

Als chef Victor van het gelijknamige restaurant in Antwerpen uit eten gaat, is dat in Glou Glou. Omdat het zo pretentieloos goed is. “Gewoon lekker eten”, zegt ze. Een korte en krachtige aanbeveling, die we kunnen bevestigen. Glou Glou is yummie yummie.

Door Lene Kemps