Pauline

Pauline is niet de naam van onze chef, maar van de grootmoeder die Marie Pieters inspireerde om zelf in de potten en pannen te roeren. Aangevuurd door oma’s kookkunsten zou Marie later in de keukens van Boury (Roeselare) en La Rigue (Knokke) belanden. Uiteindelijk besloot ze om een eigen restaurant onder te brengen in de Kortrijkse gezinswoning.

We bestellen wijn van de kaart die door stersommelier Pieter Fraeyman is samengesteld. Van maître Nsiala Collée krijgen we te horen dat onze favoriet (een chenin blanc van 2018 uit de Loirestreek) sommige gasten enorm bevalt en andere totaal afschrikt. De wijnliefhebber met wie ik vandaag aan tafel zit, kijkt daarop even onderzoekend als minzaam. Minder ontspannen reageert hij wanneer blijkt dat onze fles al zo goed als leeg is vooraleer het eerste gerecht arriveert – nota bene 70 minuten sinds ontkurken.

Over naar het bord dan maar. Op de website vertelt Marie dat haar menu’s (3, 4 of 5 gangen voor resp. 38, 53 en 68 euro) om pure producten draaien. Hoe komt het dan dat ik daar zo weinig van proef? Fijne coquilles (uit Dieppe) worden weggedrukt door herfsttruffel en zwarte look. In het tweede voorgerecht ondergaat de krab hetzelfde lot. In plaats van haar fijne smaaknuances of textuur uit te spelen, eisen ravioli, peer en walnoot de spotlights op.

In de combinatie van rundstartaar met een gebakken langoustinestaart heeft de langoustine- trouwens meer weg van scampi. Bovendien wordt de surf-and-turf nodeloos zwaar door de afwerking met botermelk. Een fris zuurtje had hier evenveel kunnen betekenen als Bockie de Repper voor de kijkcijfers van VTM.

Hazenrug mag rekenen op de compagnie van biet, trompettes de la mort, savooi en ijspegels – een radijssoort. Veel aardse smaken samen, die per definitie smeken om een licht accent, al was het maar een beetje duindoornbes in de jus.

Intussen gaat het tempo (en het niveau) van de avond opwaarts. Onze laatste indruk van Pauline is smaaktechnisch uitstekend. In een omelette sibérienne met mandarijnijs bewijst chef Marie dat ze beter tot de essentie komt wanneer ze vasthoudt aan een klassieke formule dan wanneer ze zich laat leiden door bordvulling.

Door Femke Vandevelde