Belga Queen

De plaats is nog steeds erg mooi. Verbluffend. Een oud bankgebouw uit de Belle Epoque met prachtige 18de-eeuwse glasramen, een ondergrondse kluisruimte, een rij van bas-reliëfs en indrukwekkende pilaren. Een megarestaurant met een cocktailbar en een zeevruchtencomptoir, en nog steeds die gimmicky toiletten waarvan de deuren pas ondoorzichtig worden als je de knop omdraait. Deze magnifieke brasserie, oorspronkelijk geopend door Antoine Pinto in 2002, sloot in 2017 en kreeg de genadeslag enkele jaren later, als gevolg van de pandemie en het mobiliteitsplan. Het restaurant was toen al lang het domein van zakenlunches en toeristendiners, en werd amper nog bezocht door locals. Het had een beetje de allure van een museum. Je kon je vergapen aan het interieur en aan een menu vol Belgisch-Brusselse klassiekers. Dat wow-gevoel van twintig jaar geleden is gebleven, maar meteen knaagt ook de indruk dat er weinig is veranderd. Links van ons zitten zakenlui die met hun wijnkennis uitpakken. Rechts een internationaal gezelschap dat door het menu wordt geloodst. Daar is op zich niets mis mee, maar zonder authenticiteit wordt zo’n mooie plaats snel weer een toeristenval en dat zou jammer zijn.

We beginnen met een cocktail. Willen we daar even van genieten, voor de entree komt? Dat lijkt ons een goed idee en een attente vraag, al wachten we vervolgens een uur op dat voorgerecht. Het is misschien typisch voor een pas geopend restaurant, Belga Queen loopt vol heen en weer snellend personeel dat er erg bezig uitziet. Je weet alleen niet zo goed waarmee. Uiteindelijk komen onze rode-bietentartaar met appel en walnoot (22 euro) en gegrilde langoustines met kruidenboter (32 euro) op tafel. De rode biet is fris en lekker. Tafelgenoot is tevreden over zijn langoustines, maar niet erg onder de indruk. Dat is eigenlijk de teneur van de avond. Je kunt niet zeggen dat het eten slecht is, verre van. De Holstein zesrib met béarnaise (46 euro) is perfect gebakken. Niks aan te merken op de onglet (34 euro). Maar toch hebben we geen fijne avond. De sfeer is onpersoonlijk. Er draait een erg slechte soundtrack, en ondanks de buitengewone omgeving blijft je een gevoel van middelmatigheid bij. Maar kijk, niks beters dan een dame blanche (13 euro) om ons op te monteren. Een zoet hoogtepunt op een bitterzoete avond.

De rekening
Wij betaalden 240,90 euro voor twee negroni’s (14 euro), een fles Ripasso Valpolicella (59 euro), water (6,9 euro), twee voorgerechten, twee hoofdgerechten en één dessert.

Onze score

Prijs/kwaliteit ***

Eten ***

Bediening **

Atmosfeer **

Bezocht door Lene Kemps.