Benedict Café

Restaurants komen en gaan, maar het vooruitzicht op een lekker stuk (zuurdesem)brood dwingt mij met spoed op de baan. Toen ik las dat bakker Dylan Vanhessche een dagzaak opende, had ik er meteen vertrouwen in. Benedict Café wil een stopplaats zijn van ontbijt tot aperitief. Of, volgens de eigen leuze, een authentic urban eatery, maar dat onthoud ik nooit.

Tijdens mijn bezoek verwelkomt Dylan – die intussen een opleiding tot chef volgde – elke gast. Zijn moeite doet wat met je. Uit de hapjeskaart met o.a. oesters in champagnesaus (24 euro voor 6) en dim sums (4 voor 12) kiezen we voor de burrata met gegrilde druiven (12,5). Terwijl ik mijn ogen sluit voor het gendercliché bestel ik een ‘detox mama’ (6,2) met een cappuccino (4,5) ernaast. Mijn tafelpartner, die van Mars komt, vliegt in een bloody mary met chili en komkommer (10,5). Hoewel bartender van dienst Amber Desmedt met een volautomatische machine werkt lijkt de romigheid van mijn melkschuim puur baristawerk. Mijn perfect geblende sap van appel, wortel, gember en sinaas is fris maar pittig.

Diezelfde kwaliteit proef ik in het hapje. Het contrast van de smeuïge burrata met de knapperige warme druiven is boeiend en de venkel-vinaigrette zorgt voor extra intensiteit.

De hoofdgerechten tijdens onze lunch vallen voor de prijs nogal klein uit. Mars krijgt een toast champignon (15) voorgezet. Hoewel er een garnituur van zure room en rode ui aanwezig is, zijn de champignons zelf amper aangemaakt (bijvoorbeeld met kruiden of lookboter). Ook bij mijn club sandwich (18) moet ik noodgedwongen de pepermolen tevoorschijn halen. De crispy bacon komt braaf voor de dag en andere ingrediënten springen er niet uit. Ik mis de scherpte van een augurk of een lik mosterd. Nog iets meer spreekwoordelijke peper en Benedict Café wordt de hotspot die het belooft te zijn.

Door Femke Vandevelde