Amici

Kan een Belgo-Italiaans restaurant erin slagen om de tricolore eenvoud te vatten? Om dat vraagstuk op te lossen richt ik mijn vizier op Amici, een trattoria in de Latemse dorpskern. Open sinds afgelopen lente en vorige maand opgenomen in restaurantgids Gault&Millau.

Van sterallures geen sprake. Ik ben alvast zelden zo hartelijk begroet als deze avond. Een eerste duik in het menu leert me dat ik zelf het verloop van de avond (en de rekening) in de hand heb. Volg ik het voorbeeld van de toegestroomde locals dan bestel ik metéén een fles uit de Italiaanse wijnbijbel van Tom Groffils, een van de vier amici. Of ik begin met een aperitief.

Uit de 10-koppige Campari-kaart bezwijk ik toch maar voor een klassieke negroni (12 euro). De minimale hoeveelheid drank in mijn glas staat in schril contrast tot de karrenvracht ijsblokjes die mijn neus bij elke slok aantikken. Op den duur drink ik nagenoeg smeltwater met een smaakje.

Dan is het sappige vruchtvlees van mijn vlezige olijven (4) een beter aperitief, vooral dankzij de uitstekende balans tussen zoet en bitter. Al is het de focaccia met champignons en guanciale (varkenswang), zo flinterdun versneden dat ze wegsmelt (12 voor 3 stuks), die mijn aandacht vasthoudt.

Aangezien melanzane alla parmigiana (22) als signatuur van chef Arthur de Kerchove vermeld staat, is mijn keuze snel gemaakt. Mijn bord wervelt niet alleen in textuur (dankzij de geroosterde aubergine) maar ook in volle en hartige smaken (dankzij het wisselspel tussen parmezaan en tomaat). Rucola en kruidenolie brengen fraîcheur bij. Naast mij wordt intussen een pure linguine vongole (28) – in een mooie hoeveelheid – verorberd. De stilte is veelzeggend.

Amici bewijst dat je geen Italiaanse roots hoeft te hebben om de essentie van Italië te capteren, een goeie neus voor kwaliteit volstaat.

Onze score

Prijs/kwaliteit ***

Eten ***

Bediening ***

Atmosfeer ***

Bezocht door Femke Vandevelde.